Διηγήματα (179)
Γεια σας. Τις προηγούμενες μέρες, όπως συνηθίζω δυο χρόνια περίπου, ανάρτησα στην σελίδα του Άλλου Δρόμου, τρία άρθρα από αυτά που αναρτούμε στην ιστοσελίδα μας τη Σταγόνα.
Ο Αλέξης Πανσέληνος (Αθήνα, 1943, γιος του Ασημάκη Πανσέληνου), βραβευμένος και μεταφρασμένος συγγραφέας, έγραψε ειδικά για τους αναγνώστες του «Ανοιχτού Βιβλίου» ένα διήγημα στο κλίμα των ημερών.
Ανοιξιάτικο υπαίθριο τοπίο, τυπικός νεοελληνικός βίος. Ελλειπτική αφήγηση, κλιμακωτή ένταση, απρόσμενο τέλος. Εν τέλει, ένα λοξό βλέμμα υπέρ σιωπηλών αδυνάτων, μια συγκινητική προσέγγιση στο θυσιαστικό πνεύμα της παράδοσης. Μισέλ.Φαΐς.
Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό. Της NIEMANDS ROSE
Συντάκτης Παναγιώτα Αξιώτου
Την Niemands Rose, μού την γνώρισε ο Λάκης. Δίνοντάς μου να διαβάσω
ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ.
Η γραφή της, με έκανε να σταθώ και να μην προσπεράσω βιαστικά, όπως συνήθως κάνω, με την πληθώρα πιά, των «γραφημάτων». Ίσως γιατί διέκρινα, ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με «γράφημα-πάθημα».
Με τον Τάκη Λασπαδάκη είμαστε συμμαθητές στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Στο Α2, Β2, Γ2 μαζί. Μετά στο Λύκειο χωρίσαμε. Αυτός στο πρώτο πρακτικό εγώ στο δεύτερο πρακτικό. Μαθητές του Α2 είχαμε πάρει το «πρωτάθλημα» της Α' Γυμνασίου με γκολ του Τάσου Κατιμερτζόγλου στον τελικό! Αυτός εξαιρετικό χαφ, εγώ αριστερός οπισθοφύλαξ.
Ήρθε ο καιρός να διευκρινίσουμε πως όταν λέμε "Τοπικές δημιουργίες" θεωρούμε ως τόπο τη Γη. Το αντίθετο δηλαδή στο "τοπικές" είναι το "εξωγήινες". Αναγκαστήκαμε να διευρύνουμε την έννοια του τοπικού γιατί μετά από τρεισήμισι χρόνια λειτουργίας κανείς από αυτούς που δημιουργούν σ'αυτήν την πόλη (Πειραιάς και πέριξ δήμοι) δεν έχει την επιθυμία να αναρτήσει τα έργα του στη Σταγόνα ( αν την ξέρει φυσικά). Κανείς; Όχι,υπάρχει ένα Πειραιώτικο χωριό, ο ζωγράφος Στράτος Μάκρας, που σε μηνιαία βάση μας στέλνει τα νέα έργα του. Α ναι, κι άλλο ένα, ο λογοτέχνης Γιώργος Τσιρίδης που στέλνει κάποια κομμάτια από ανέκδοτα έργα του.
Το κείμενο που ακολουθεί μας το έστειλε ο Κώστας Καζαμιάκης, που τον 
ευχαριστούμε. Το αξιοπερίεργο είναι πως κατά διαστήματα, που ίσως να εξαρτώνται από την ανάδρομη του Ερμή ή από τις κρίσεις στο Χρηματιστήριο, το ανεκδοτάκι αυτό επανεμφανίζεται στο διαδίκτυο για να κάνει ακόμα έναν γύρο. Τι θέλει να τονίσει; Την ήττα της ασχετοσύνης που επιδεικύεται για να εντυπωσιάσει το πόπολο; Μάλλον.
Αν, αντί για τα "Τρία γουρουνάκια", ως παιδαγωγική υποθήκη είχα ακούσει το παραμύθι με τους δύο σκύλους, αρκετά στη ζωή μου θα ήταν διαφορετικά. Όχι μόνον θα φρόντιζα να έχω ουρά, αλλά και θα την κουνούσα διαρκώς φιλικά, σε ένα ρεσιτάλ καλής προαιρέσεως και αξιοπιστίας.
Όταν έφτασαν στον προορισμό τους, είχαν ξεχάσει και πώς τους λένε. Σαν χαμένοι περιέφεραν το βλέμμα κατά μήκος της σειράς όπου ο οδηγός του ταξί κάρφωνε τον αέρα με ένα μικρό πλακάτ, ώσπου ο Φιλ είπε δείχνοντας. «Να ’μαστε». Μικρές κορυφές είχαν φυτρώσει πάνω από το «Τ» του επιθέτου τους και η τελεία πάνω από το «I» είχε εξοκείλει σαν νησί.
Από το Δίδυμο Άστρο του Γιώργου Τσιρίδη. Προδημοσίευση
Συντάκτρια Ομάδα διαχείρισης
Αυτό που ακολουθεί είναι "Το λιμάνι των ερώτων", ΣΤ' κεφάλαιο από το ανέκδοτο βιβλίο του Γιώργου Τσιρίδη, που έχει τίτλο "Το δίδυμο άστρο". Η ιστορία αυτού του κεφαλαίου διαδραματίζεται το 1906 στον Πειραιά και στη Δραπετσώνα ( Βούρλα). Το βιβλίο περιλαμβάνει 26 κεφάλαια και είναι ερωτικό, ιστορικό και εποχής. Ο Τσιρίδης ελπίζει γρήγορα να εκδοθεί κι εμείς το ευχόμαστε.
Ήταν πρωί όταν η πόρτα βρόντησε και ένα γρήγορο ανδρικό βήμα κατευθυνόταν προς την έξοδο του σπιτιού. Το χέρι του έψαχνε αμήχανα πότε τις τσέπες του, πότε τα μαλλιά του να δει αν ήταν τακτοποιημένα.