Το διήγημα που ακολουθεί,με τον τίτλο "Εποποιία", είναι της Λίλα Κονομάρα (Αθήνα, 1960) από το βιβλίο της "Οι ανησυχίες του Γεωμέτρη". Το "Μακάο", πρώτο βιβλίο της Κονομάρα, κυκλοφόρησε το 2002. Έκτοτε έγραψε ακόμα τέσσερα μυθιστορήματα και ένα για παιδιά. Η Κονομάρα στα 12 αυτά διηγήματα επινοεί καταστάσεις που με το ένα πόδι πατούν στο πραγματικό και με το άλλο στο φανταστικό. Οι ιστορίες της απλώνονται στο χώρο και στο χρόνο και στις καλύτερες στιγμές της ισορροπούν το συναίσθημα με τη σκέψη.

Στο μετρό. Νωρίς το βράδυ, γύρω στις 8. Ένα κοριτσάκι ήταν δεν ήταν 6 χρονών. Καθόταν στην εξωτερική πλευρά μιας τετράδας καθισμάτων στραμμένο προς τον διάδρομο. Είχε τα αδύνατα χεράκια και τα ποδαράκια του σταυρωμένα. Τα μάτια του ήταν υγρά και απλανή. Έδειχνε να τελεί σε κατάσταση σοκ. Ήταν καθαρό, καλοχτενισμένο και καλοντυμένο.

Τα τρία διηγήματα που ακολουθούν είναι από το πέμπτο βιβλίο του Ηλία Λ. Παπαμόσχου (Καστοριά, 1967). Πρόκειται για το "Η αλεπού της σκάλας και άλλες ιστορίες", εκδόσεις Κίχλη. Στο σημείωμα του οπισθόφυλλου αυτά που γράφει ο Παπαμόσχος μπορούμε εκ του αποτελέσματος να ισχυριστούμε ότι έχουν σχέση με τα διηγήματα που περιέχει το βιβλιαράκι αυτό.

Ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Αθλητισμού του δήμου μας, έχει άποψη για κάποια πράματα που είναι στο πεδίο του και την εκφράζει. Αυτό κατ'αρχήν είναι καλό. Ας δούμε όμως επί τροχάδην δύο απ'αυτές. Μιλώντας για τις ταινίες που προβάλλονται στο Μελίνα φέτος το καλοκαίρι, είπε σε μία συνεύντεξή του: " Μια ταινία μπορεί να τους προβληματίσει για τα δικά τους προβλήματα, τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν και τη διέξοδο που πρέπει να δουν και τους κρατάει ζωντανούς".