Στην πόλη γυρίζεις και μυρίζεις...και στην εξοχή (252)
Τέσσερις από τις καλύτερες γνώμες που γράφτηκαν στη Γαλλία υπέρ των Κίτρινων Γιλέκων
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
"Είναι πολύ νωρίς για να ξέρουμε πως η Ιστορία θα εκδικηθεί. 'Ενα από τα κατορθώματα πάντως του Εμμανουέλ Μακρόν είναι πως κατάφερε ο ίδιος να θάψει για πάντα τον μακρονισμό!". Τα κείμενα που ακολουθούν είναι του συγγραφέα Edouard Louis "'Οποιος έβριζε τα Κίτρινα Γιλέκα, έβριζε και τον πατέρα μου"Les inrockuptibles, 04.12.18, της ιστορικού Ludivine Bantigny "Κίτρινα γιλέκα: η απεργία για να φουντώσει η οργή", στο Regards.fr. 05.12.2018, του δημοσιογράφου Laurent Mauduit "Η δύση του μακρονισμού", στο Mediapart, 05.12.2018 και μία συνέντευξη της ιστορικού Mathilde Larrère στην Lorène Lavocat για το σάιτ Reporterre "Από πάντα, η λαϊκή εξέγερση ήταν αντιμέτωπη με την περιφρόνηση των ελίτ".
Στο πρώτο Μουσείο Φλίπερ της Ελλάδας δεν υπάρχει Game Over, του Άγγελου Κλάδη
Επιλέγουσα ή Συντάκτρια Σούζη Παλαιοκώστα
«Κάποτε χώρισαν. Δεν σκέφτηκαν καν να παίξουν μια τελευταία παρτίδα, έτσι για την ιστορία. Δεν ξαναβρέθηκαν από τότε, διατηρώντας πάντως την επαφή λίγα χρόνια μετά, έως ότου εκείνη εξαφανίστηκε πλέον οριστικά από τη ζωή του χωρίς ν’ αφήσει κανένα ίχνος πίσω της κι ούτε ξανάπαιξαν φλίπερ. Tilt και Game Over μαζί στην τελευταία μπίλια.» Φυλλομετρώντας το «Tilt!: δοκίμιο για τα φλίππερ» (εκδ. futura) του Κώστα Καλφόπουλου, συναντάς ένα κόσμο που πλέον έχει ξεχαστεί – ή αν μιλάμε για τη γενιά των 00’s δεν έχει βιωθεί καν. Τα «ουφάδικα» της Αθήνας μαζί με τη «γενιά των φλίπερ» χάθηκαν κάτω από το βαρύ πέπλο του χρόνου (πέρα από κάποιες λιγοστές αναφορές σε Κουμανταρέα και Νικολαΐδη), μέχρι που ένα υπόγειο στο Κουκάκι έκανε το μπαμ.
Σε ποιες περιοχές της Αθήνας υπάρχει πιο έντονο αίσθημα φόβου. Και του Πειραιά;
Επιλέγων ή Συντάκτης Μανώλης Ροσμαράκης
Το άρθρο του Γιάννη Πανταζόπουλου που ακολουθεί, με έκανε να σκεφτώ πως και στον Πειραιά και τους γύρω δήμους δεν πάμε πίσω. Πρόσφατα μάλιστα είχαμε δύο επεισόδια που έπεσαν δημόσια πυροβολισμοί. Υπάρχουν λοιπόν μέρη, όπου η ανησυχία είναι ένα καθημερινό αίσθημα ακόμα κι όταν βρίσκεσαι μέσα στο σπίτι σου, και το να ζεις επικίνδυνα δεν έχει καμία, μα καμία ποιητικότητα. Ο φόβος της αδέσποτης που μπορεί να σε βρει, από τη στιγμή που θα τρυπώσει στο μυαλό σου λόγω ακραίας κατάστασης που οφείλεται σε διάφορες παρανομίες, είναι δύσκολο να ξεριζωθεί.
Ο Harvey Hacker, σχεδιαστής της αφίσας με τη θρυλική «Γροθιά» της Επανάστασης, στο ΚΜΣΤ
Επιλέγων ή Συντάκτης Γιώργος Μεριζιώτης
«Ήταν το περίγραμμα της σφιγμένης γροθιάς του δεξιού μου χεριού. Σχεδίασα την περίφημη γροθιά σε λίγα λεπτά… Ήταν ένα από μια ντουζίνα σχέδια, που σχεδιάστηκαν εκείνη τη νύχτα του Απρίλη του ’69 στο Πανεπιστήμιο στο Χάρβαρντ. Ήταν μια «σωστή» γροθιά καθώς ζωγραφίζω με το αριστερό χέρι… Πιθανόν ο ίδιος χρόνος να απαιτηθεί και για τον σχεδιασμό κι ενός άλλου απλού σχεδίου, υποθέτω όμως πως… κανείς δεν θα με ρωτά γι αυτό 50 χρόνια μετά…».
Πενήντα χρόνια ύστερα από εκείνο τον Απρίλη του 1969, ο αρχιτέκτονας Harvey Hacker, ο σχεδιαστής της περίφημης «Γροθιάς», που έγινε σύμβολο της εξέγερσης στο Χάρβαρντ, είναι πλέον 77 χρονών. Εβραϊκής καταγωγής, γεννημένος στο Σικάγο το 1941, βρέθηκε την άνοιξη του 1969 τελειόφοιτος φοιτητής Design, στο Χάρβαρντ.
Η πρώτη αφίσα, τυπωμένη σε φύλλα χασαπόχαρτου,
στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ τον Απρίλη του 1969
Δικαστικές διεκδικήσεις για 13ο και 14ο μισθό στο Δημόσιο... πολλαπλών όμως ταχυτήτων
Επιλέγων ή Συντάκτης Μανώλης Ροσμαράκης
Πραγματικό «ντόμινο» καταγράφουν οι εξελίξεις γύρω από την υπόθεση του 13ου και του 14ου μισθού στο Δημόσιο, τα λεγόμενα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και το επίδομα καλοκαιρινής αδείας.
Εργαζόμενοι που έχουν προσφύγει στα αρμόδια δικαστήρια δικαιώνονται πρωτόδικα ως προς τις διεκδικήσεις τους ο ένας μετά τον άλλον, ενώ στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης πολλοί είναι αυτοί στους οποίους έχουν ήδη καταβληθεί ή πρόκειται να καταβληθούν τα ποσά που επιδικάστηκαν εφόσον η τοπική δημοτική αρχή έχει αποφασίσει να μην ασκήσει έφεση, αφήνοντας έτσι την απόφαση να τελεσιδικήσει.
Μόνιμη γραμμή με λεωφορεία χωρίς οδηγό σχεδιάζουν τα Τρίκαλα
Επιλέγουσα ή Συντάκτρια Ομάδα διαχείρισης
Το επόμενο βήμα στην αυτόματη οδήγηση, αναμένεται να υλοποιήσει ο Δήμος Τρικκαίων, στο πλαίσιο του προγράμματος AVINT, από τον κύκλο «ερευνώ-καινοτομώ» της ΓΓΕΤ, που αφορά τα λεωφορεία χωρίς οδηγό.
Όπως αναφέρεται από το Δήμο Τρικκαίων σε σχετική ανακοίνωση, έχοντας μελετήσει τον κυκλοφοριακό ιστό της πόλης και έχοντας αποτιμήσει τις ανάγκες μεταφορών, θα εγκατασταθεί μία γραμμή μεταφοράς υποστηριζόμενη από αυτόματα λεωφορεία, πλήρως ενσωματωμένη στον αστικό ιστό η οποία θα εξυπηρετεί καθημερινές ανάγκες της πόλης.
Ευρωπαϊκό Βραβείο Κήπου στο πάρκο του Κέντρου Ιδρύματος Πολιτισμού Σταύρου Νιάρχου
Επιλέγων ή Συντάκτης Μανώλης Ροσμαράκης
Με τρόπαια και βραβεύσεις το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) επιβεβαιώνει την επιδραστικότητα του στον κοινωνικό και πολιτιστικό ιστό της Αθηνας. Τώρα ακόμη μια διάκριση φέρνει το ΚΠΙΣΝ στην επικαιρότητα της Ευρώπης με αφορμή το πάρκο που φιλοξενεί πληθώρα εκδηλώσεων.
Το Πάρκο Σταύρος Νιάρχος του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος(ΚΠΙΣΝ) τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο European Garden 2018 / 2019 στην κατηγορία καινοτόμου σύγχρονου σχεδιασμού πάρκου ή κήπου σε μια τελετή που πραγματοποιήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου στο Schloss Nordkirchen στη Γερμανία.
Στην Αρίθα Φράνκλιν που έφυγε για πάντα, χρωστάμε μερικές εξαίσιες στιγμές
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Πέθανε στο Ντιτρόιτ η τραγουδίστρια Αρίθα Φράνκλιν ( Μέμφις, 1942) από καρκίνο, αφού επί μισό αιώνα υπηρέτησε με επιτυχία τα αφροαμερικάνικα τραγούδια. Αυτή η είδηση μας επέτρεψε να θυμηθούμε κάποιες στιγμές που μέσα από τα χιλιάδες τραγούδια που έφταναν στα αυτιά μας, τότε που παίζονταν ένα ενδιαφέρον παιχνίδι ανάμεσα σ'αυτά και στην ύπαρξή μας, πέσαμε πάνω στην Αρίθα. Και την ξεχωρίσαμε δίχως πολλά πολλά, γιατί η εξωστρεφής ερμηνεία της ήρθε κι έδεσε με την διάθεσή μας να ανασύρουμε πολλά απ'αυτά που κρυβόντουσαν στα σπλάχνα μας εκείνα τα χρόνια και μας παίδευαν.
Μας έκανε, μαζί με όλη εκείνη τη σπουδαία γενιά της σόουλ, να νιώσουμε ότι από φάσεις, ας πούμε σπαρακτικές, μπορεί και να αντλήσουμε μια απρόσμενη δύναμη.
Λίγα λόγια ως κατευόδιο στην Ρίκα Βαγιάννη
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Ένα σύννεφο λύπης με τύλιξε για λίγο όταν έμαθα για το θάνατο της Ρίκας Βαγιάννη (Αθήνα, 1962). Φαν της δεν υπήρξα ποτέ, αλλά πάντα μου άρεσε η εκπομπή αυτής της γυναίκας. Είτε στα γραφτά της είτε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές, όταν τύχαινε κι έπεφτα πάνω τους ένιωθα μια τρυφερή ευφορία. Κάποιες φορές που την σκάλισα έφτασα στο συμπέρασμα πως καρδιά αυτής της ευφορίας, πέρα από την ολοφάνερη παιχνιδιάρικη ευφυία, ήταν μια αρχαία χαρούμενη καλοσύνη. Όχι από τις συνηθισμένες, που συχνά είναι προϊόντα μιας αξιόλογης διαπαιδαγώγησης, αλλά από αυτές που μοιράζουν οι μοίρες και το μόνο σκοπό που έχουν είναι να κάνουν τη ζωή αξιαγάπητη για όλους όσους έρχονται σε επαφή με αυτά τα πρόσωπα που την έχουν στο αίμα τους.
Από αυτήν τη τραγωδία εξ αιτίας των πυρκαγιών θα αλλάξει κάτι ουσιαστικό σ'αυτήν την χώρα; Θα αλλάξει το κράτος, θ'αλλάξουμε εμείς;
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Κάτι φοβερό έγινε, γι' αυτό ρωτάμε τον εαυτό μας, τους άλλους γύρω μας, τους υπεύθυνους, τους αρμόδιους. Θα μπορούσε να υπήρχαν σχέδια και οργανωμένη και συστηματική προληπτική παρέμβαση ώστε ει δυνατόν να μην υπήρχαν νεκροί; Να ένα βασικό ερώτημα. Οι ίδιοι οι πολίτες θα μπορούσαν να οργάνωναν με περιβαλλοντικούς όρους την κοινή ζωή τους και να μην παρανομούσαν δεκαετίες τώρα στα πλαίσια μιας πολιτείας, που με το αζημίωτο φυσικά, συστηματικά κάνει τα στραβά μάτια, ώστε να μπορούν εύκολα να τίθονται υπό έλεγχο αυτές οι φωτιές και οι άλλες, οι φονικές πλημμύρες; Να ένα δεύτερο βασικό ερώτημα; Και το τρίτο: