Στα μέσα μας σοκάκια (34)
Ο λόγος που στράφηκα μέσα μου για να βρω τις αλήθειες, ήταν γιατί μεγάλωνα σε μια οικογένεια που τα έκανε όλα λάθος (καθωσπρεπισμός, συμφέρον, υλισμός κλπ) και το έβλεπα μόνο εγώ. Κανέναν άλλον δεν ενοχλούσε. Ταυτόχρονα, όταν έλεγα το σωστό το οποίο ένιωθα, μου έλεγαν ότι εγώ έχω πρόβλημα.
Μείνε όταν πονάς, μείνε στον πόνο. Μην θες να τον αποφύγεις, αντίθετα να θες να τον βιώσεις, σε όλο του το βάθος, όσο πάει.
Ο έρωτας είναι το καραμελωμένο μήλο που γυάλιζε δίπλα στα κοκοράκια με τα σκονισμένα νάιλον. Δεν ήμασταν σίγουροι αν το θέλαμε, γιατί δε μας άρεσαν τα μήλα αλλά μας φάνταζε η καραμέλα. Για αυτή την καραμέλα, τελικά, θα γίνουν όλα και, όταν δοκιμάσεις, θα δεις πως τόση δεν την θες μα δεν θα το δαγκώσεις κατ' ευθείαν.
Στις 29 Ιανουαρίου – μέρα που πέθαναν ο Αλ Καπόνε κι ο Τσιτσάνης - πέθανε κι ο Χρήστος Βακαλόπουλος. Ήταν το μακρινό 1993 κι αυτός ήταν 37 ετών. Κι ενώ η λογική, με αυτάρεσκη σιγουριά απαντάει στην ερώτηση του τίτλου, πως πουθενά δεν μπορεί να είναι,
Γυρνάς από δω και από κει, σκιά δεν θα το 'λεγα αλλά ανδρείκελο του εαυτού σου. Η σάρκα στεγνή στο πρόσωπό σου διψάει για ζωή και τα μάτια σου τσούζουν και είναι κόκκινα όπως το πρώτο εκείνο τσούξιμο, εκείνη την πρώτη ματιά που 'χες ρίξει στη ζωή. Θυμάσαι;
Όσοι ΔΕΝ με ξέρετε σας το λέω τελευταία φορά:
- Έναρξη
- Προηγούμενο
- 1
- 2
- 3
- Επόμενο
- Τέλος