H σημαντική ετήσια λογοτεχνική βράβευση International Booker Prize αναδεικνύει φέτος τη δουλειά ενός non binary ατόμου, τον/τη Marieke Lucas Rijneveld, το νεότερο, μάλιστα, στην ιστορία του θεσμού που τιμάται με το συγκεκριμένο βραβείο, ενώ είναι και η πρώτη φορά που απονέμεται σε ολλανδικό βιβλίο.  

Με το πρώτο του/της μυθιστόρημα με τίτλο «The Discomfort of Evening», ο/η 29χρονος/-η Ολλανδός/-ή Marieke Lucas Rijneveld κατάφερε να νικήσει τους άλλους φιναλίστ από όλο τον κόσμο και να αποσπάσει το πολυπόθητο βραβείο (γνωστό μέχρι πρότινος ως Man Booker International) που στο παρελθόν έχουν κερδίσει ονόματα όπως οι Άλις Μονρό (2009), Φίλιπ Ροθ (2011), Λάζλο Κρασναχορκάι (2015) και Όλγκα Τοκάρτσουκ (2018), η οποία στη συνέχεια βραβεύθηκε και με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η ανακοίνωση του φετινού βραβείου έγινε στις 26 Αυγούστου, τρεις μήνες μετά την προκαθορισμένη αρχική ημερομηνία της 19ης Μαΐου, εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού.

Τα 9 διηγήματα της Αθανασίας Δρακοπούλου ( Αθήνα, 1952) που περιλαμβάνονται στο βιβλίο με τον ωραίο τίτλο "Ποιος τραγουδάει και ποιος όχι" κυκλοφόρησε στα τέλη του '19. Το καθένα έχει κι έναν άλλον πρωταγωνιστή διαφορετικής ηλικίας που ζει μία φάση της ζωής του κάποια από τις άπειρες στιγμές των τελευταίων πενήντα χρόνων. Άλλο πιο πολύ κι άλλο λιγότερο μου άρεσαν όλα, τόσο που μου βγήκε η επιθυμία να βρισκόμουν με την Αθάνατη κόρη του Δράκου ένα βράδυ σε ένα ταβερνάκι και χαλαρά να συζητούσαμε συνοδεία κρασιού περί ανέμων και υδάτων. Η παρουσίαση αυτή περιλαμβάνει το σημείωμα στο οπισθόφυλλο, τη γνώμη μου και τρία μικρά αποσπάσματα από ισάριθμα διηγήματα.

Είναι αρκετά δύσκολο να επιλέξεις κάποια από τα πολλά νέα βιβλία που κυκλοφορούν, ιδιαίτερα το καλοκαίρι και τα Χριστούγεννα που βγαίνουν και τα περισσότερα. Η εντύπωση που μου έχει δημιουργηθεί είναι πως ο αριθμός των βιβλίων που κυκλοφορεί στην χώρα μας είναι δυσανάλογος με το πλήθος που διαβάζει σ'αυτήν την χώρα και που συγκριτικά με άλλες χώρες είναι μικρό. Όχι ότι έχουμε πρόβλημα, μιας και δεν είμαστε εμείς οι εκδότες που ρισκάρουν τα λεφτά τους. Αλλά από μια άποψη συχνά αυτή η υπερπροσφορά νιώθουμε ότι μας θολώνει την κρίση και μας δυσκολεύει να επιλέξουμε βιβλία που μας ταιριάζουν.

Η άλλη γνώμη μας όμως πατάει σ'εκείνο το δημοφιλές κάποτε τσιτάτο του πρόεδρου Μάο, που προέτρεπε αρχές και λαό να αφήνουν χίλια λουλούδια ν'ανθίζουν.

Η φιλόλογος και συγγραφέας Σοφία Νικολαΐδου ( Θεσ/νίκη, 1968) από το 1992 εργάζεται στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση και κατά καιρούς έχει διδάξει σε διάφορα μεταπτυχιακά προγράμματα (  εδώ  ένα σύντομο βιογραφικό από την βιβλιονέτ).

Ο φίλος Νίκος.Μ πριν μερικά χρόνια με έφερε σε επαφή μαζί της χαρίζοντάς μου το μυθιστόρημά της "Απόψε δεν έχουμε φίλους". Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε, παρότι εισέπραξα μία ροπή σε μια κλασσικού τύπου τυποποίηση ανθρώπων και καταστάσεων που με κρύωνε που και που. Ένας επιπλέον λόγος από τους συνηθισμένους που μου άρεσε, ήταν λες και φιλοτέχνησε η συγγραφέας σε έναν από τους ήρωές της ένα πορτραίτο του φίλου μου στα ωραία του και τα καλά του να κυκλοφορεί μες τα χρόνια στην Θεσ/νίκη και τον επίμονο αγώνα του ν' ανθίσει έχοντας πάντα την αγωνία για την ανθοφορία και των πλησίων του.