Κινηματογράφος

Κινηματογράφος (124)

Να μια χαρά ατόφια. Η μικρού μήκους ταινία "Θα δούμε..." του 1ου ΓΕΛ Κερατσινίου, απ'ότι πληροφορηθήκαμε, πήρε το 3ο βραβείο στο 14ο φεστιβάλ ταινιών για παιδιά και νέους μέχρι 20 ετών, Camera Zizanio που διεξήχθη στον Πύργο από 29/11 μέχρι 6/12. Οι διαγωνιζόμενες ταινίες σ'αυτήν την κατηγορία ήταν γύρω στις 80. 

Τετάρτη, 03 Δεκεμβρίου 2014 23:20

ΝΟΥΒΕΛ ΒΑΓΚ ΚΑΙ ΖΑΝ ΛΥΚ ΓΚΟΝΤΑΡ

Επιλέγων ή Συντάκτης

Εκεί κάπου στη δεκαετία του '80 ο Χρήστος Βακαλόπουλος είχε γράψει για μια ταινία του Γκοντάρ, μιλώντας ταυτόχρονα για όλες του. "Είδα αυτό το φίλμ όπως ένα τοπίο που δεν θα ξαναδώ ποτέ πια".... Ή : " Ήταν ένας μεγάλος κι ωραίος περίπατος, αλλά δεν έφτανες πουθενά". "....Με άλλα λόγια, οι περισσότερες ταινίες του Γκοντάρ είναι ολοκληρωτικά απελευθερωμένες από το σινεμά που αγαπάμε". Ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ γίνεται σήμερα 84 ετών.

Κυριακή, 09 Νοεμβρίου 2014 22:45

Κινηματογραφική ντόπα για ντόπια και αλλοδαπή.

Επιλέγων ή Συντάκτης

Το άρθρο αυτό στα φίλμ αναφέρεται και στο σινεμά, αλλά θα μπορούσε να ήταν και έξι διαφορετικά. Για να βοηθήσουμε το χωρίσαμε βάσει χρωμάτων. Το πράσινο του δάσους μας μιλάει για τρεις αγαπημένους μας κινηματογράφους, το REX, τη ΖΕΑ και την ΑΛΚΥΟΝΙΣ. Με το σκούρο πράσινο κάνουμε μια περατζάδα στο 27 Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κιν/γράφου στην Αθήνα και στο 55ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσ/νίκης. Το μπλε έχει σαν θέμα τον διορισμό του νέου διευθυντή του ΕΚΚ και τις έντονες αντιπαραθέσεις που έχουν προκύψει. Το βιολετί εμφανίζει ταινίες επιστημονικής φαντασίας, αυτές που μας ξεθάβουν το ανερμάτιστο παιδί. Το μελανί μας πάει στην ταινία "Ida". Και το κόκκινο είναι το ταμείο για το τις αίθουσες, τη μεγάλη οθόνη και τις ταινίες όπως τα έχουμε βιώσει μέσα στα χρόνια.

 

Όλοι οι Τεξανοί είναι πετρελαιάδες και ρατσιστές και αγροίκοι και καθάρματα; Ότι κι αν σας πω θα σας γελάσω, διότι απλούστατα δεν έχω πάει ποτέ μου στο Τέξας, και ούτε θέλω να πάω τώρα πια. Όμως όλοι οι μετρημένοι του τόπου αυτού έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι αδύνατον όλο οι ρατσιστές, οι φασίστες και το κακό συναπάντημα να είναι μαζεμένοι σε ένα σπίτι, σε έναν δρόμο, σε μια γειτονιά, σε μια συνοικία και πόλη, σε μια πολιτεία, σε ένα κόμμα, σε ένα επάγγελμα και σε μια χώρα. Οπότε όχι, δεν είναι όλοι.

Από τότε που το βίντεο μας κρατάει αιχμάλωτους στα σπίτια μας, εκτός των άλλων δεινών, δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε ακριβώς και τι συμβαίνει με τις ταινίες. Ούτε καν από ποσοτική άποψη, μιας και το παράνομο downloading* (κοινώς πειρατεία) καλά κρατεί.

Στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά πριν σαράντα χρόνια λειτουργούσαν πάνω από πενήντα θερινά σινεμά. Τώρα λειτουργούν τρία. Δύο δημοτικά κι ένας ιδιωτικό. Το πρώτο είναι το σινέ "Νίκαια" και το άλλο στο Μοσχάτο, το σινέ "Κήπος".

Οι μικροχαρές στην καθημερινότητα είναι σαν τα μπαχάρια, που για να πιάσουν τόπο και ν'αποδώσουν τα μέγιστα που'χουν στα σωθικά τους, θα πρέπει να έχουν γίνει πριν όλα τα άλλα τα βασικά "σωστά". Την στιγμή που έμαθα για τη βράβευση της ταινίας του Βούλγαρη "Μικρά Αγγλία" στο 17ο διεθνές φεστιβάλ της Σαγκάης, όλα τα άλλα της μέρας είχαν πάει αρκετά καλά.

Η ομορφιά είναι είδος πολυτέλειας που δεν έχει ανάγκη από κανένα περιτύλιγμα; Αυτό υποστηρίζουν αυτοί που όχι μόνο έφαγαν τη ζωή με το κουτάλι, αλλά ήταν και εμπειρικοί γευσιγνώστες, να σαν τον Σωκράτη να πούμε. Και συμπληρώνουν οι διαχρονικοί αμπελοφιλόσοφοι των απάτητων βουνών. 

Κοντά στην Νίκαια της Γαλλίας βρίσκονται οι Κάννες με τις υπέροχες παραλίες της, μιας και είναι τμήμα της Κυανής Ακτής που είναι συνέχεια της Ιταλικής Ριβιέρας. Στα τέλη του 19ου αιώνα οι Κάννες ήταν ένα ψαροχώρι και μάλιστα τα σπίτια ήταν σε αρκετή απόσταση από τη θάλασσα πάνω σε έναν λόφο.

Παίρνεις το μετρό και κατεβαίνεις στάση Πανεπιστημίου. Βγαίνεις στην πλατεία Κοραή. Στο 4 είναι ο κινηματογράφος ΆΣΤΥ. Κατεβαίνεις στο υπόγειο και να μπροστά σου ένα από τα πιο αρχαία σινεμά των Αθηνών. Χειμερινός είναι αυτό το σινεμά. Έλα όμως που κλείνει στις 9 Ιουλίου. Γιατί μέχρι τότε θα προβάλλει το Ταινιόραμά του. Τρεις ταινίες την ημέρα με 6 ευρώ παρακαλώ.