Κινηματογράφος (107)
Στα βραβεία των Καννών 2015 και ο Λάνθιμος κι άλλοι πολλοί καλοί, νέοι και παλαιοί, χωρέσανε
Συντάκτρια Ράνια Ροκιά
Κατά κοινή ομολογία οι Κάννες εξακολουθούν να παραμένουν το σπουδαιότερο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ του κόσμου. Έτσι το να συμμετάσχει μια Ελληνική ταινία σε κάποιο από τα παράλληλα τμήματα των Καννών είναι ήδη μια επιτυχία, πόσο μάλιστα αν έχει επιλεγεί στο επίσημο διαγωνιστικό.
Η δεύτερη ταινία του 1ου ΓΕΛ Κερατσινίου στο στάδιο του μοντάζ.
Συντάκτης Γιάννης Λίκας
Η πρώτη φορά ήταν σαν την πρώτη αγάπη, χωρίς να έχει χαρτογραφηθεί καλά-καλά το εγχείρημα, με άγνοια κινδύνου και με πρωτόγνωρα βήματα προς την ανίχνευση του αισθητικά ωραίου. Χωρίς να το περιμένουμε η πρώτη ταινία της Κινηματογραφικής ομάδας του 1ου ΓΕΛ Κερατσινίου με τίτλο "Θα δούμε..." κέρδισε το 3ο βραβείο στο φεστιβάλ camerazizanio, μας άνοιξε όμως και νέους δρόμους δημιουργίας.
Ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ με τον τρόπο του μας υποστηρίζει, επομένως όλα παίζονται;
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Αν μέσα από κάποιες, όχι και τόσο διαφανείς κι ελεγχόμενες διαδρομές κατέληξες να γίνεις σινεφίλ, τότε θα σε συνοδεύουν εφ'όρου ζωής μερικά επιπλέον από το κανονικά που έχουν οι άλλοι άνθρωποι που βλέπουν σινεμά. Λέγοντας , οι άλλοι άνθρωποι, μιλώ για εκείνους που παρακολουθούν ταινίες ως μια διέξοδο από την καθημερινότητα που πήζει και σε πρήζει, έξοδο με στόχο να ζήσουν από δεύτερο χέρι όσα δυσκολεύονται από πρώτο κι έτσι να γίνουν για λίγο άλλοι παραμένοντας σχεδόν οι ίδιοι. Ένα απ'αυτά τα διαφορετικά των σινεφίλ, είναι η σχέση που υφαίνουν με κάποιους συνήθως σκηνοθέτες και ηθοποιούς.
Το Τάβλι γίνεται Καλλιόπη στο πανί από τον Άρη Ρέτσο
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Τις ταινίες που έχουμε δει με τον Άρη Ρέτσο ( Αλεξάνδρεια, 1957) δεν τις έχουμε ξεχάσει, κι ένας λόγος είναι το σκοτεινό του φως. Πλαστική κίνηση δρόμου, εκφραστικότητα άνευ μανιέρας, εσωτερικό παίξιμο, βλέμμα που σε αιχμαλωτίζει, και ομιλία μουσική ψιλοδουλεμένη. Στο θέατρο, στα λίγα που τον έχουμε δει, πάντα μας εντυπωσίαζε, αλλά δεν μας μάγευε πάντα.
I would like to be everyone , everyplace έγραφε σε έναν τοίχο στο Lisbon Story του Wim Wenders που τότε σαν εμμονικός παρατηρητής, μαγεμένος από τις καταγραφές της κάμερας, ίσως είχε αφήσει να του ξεφύγει η βασική ανθρώπινη κατάσταση που είναι ο πόνος.
Ένας Άγγλος δάσκαλος στα μέσα της δεκαετίας του '50 στην Κύπρο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, μαθαίνει αγγλικά και κυπριακά στην μέση του πουθενά σε κάτι φτωχά Κυπριωτάκια. Όταν ξεσπούν οι πρώτες ένοπλες προσπάθειες των Ελληνοκυπρίων για να απελευθερωθούν από τους Άγγλους, τον αναγκάζουν οι δικοί του να μεταφέρει έναν Ελληνοκύπριο από το ορεινό πουθενά στην Λευκωσία για να δικαστεί για έναν φόνο που διέπραξε.
Τα φετινά βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου
Συντάκτρια Ομάδα διαχείρισης
Αναπάντεχα, οι πιο ενδιαφέρουσες επισημάνσεις για το "νέο ελληνικό σινεμά" των τελευταίων χρόνων έχουν γίνει εκτός Ελλάδας, όπως για παράδειγμα από την Μπιργκίτ Κέλερ, καλλιτεχνική διευθύντρια του Arsenal (ινστιτούτο για τον κινηματογράφο και τη βίντεο αρτ) στο Βερολίνο, η οποία τον Μάιο του 2012 είχε διοργανώσει ένα μεγάλο αφιέρωμα με ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων, τονίζοντας :
Οι ταινίες με κλέφτες και αστυνόμους είναι από τις μεγάλες αγάπες μας. Ακόμα κι όταν κάνουν φύλλο και φτερό το σκληρό πυρήνα των ταινιών αυτών, όπως η ιταλική ταινία "Ο Κλέψας του κλέψαντος" ή η "Μικροαπατεώνες" του Γούντι Άλεν. Το βασικό όλων των αστυνομικών ιστοριών είναι οι κλέφτες που οργανώνουν μια ληστεία και από εκεί και πέρα όλα είναι δυνατόν να συμβούν.
Γιατί ένα μικρό κορίτσι κρατάει μια χρυσή αρκούδα και κλαίει ;
Συντάκτρια Σούζη Παλαιοκώστα
Βγήκε ο Αρειανός ρεπόρτερ από τον διαπλανητικό μεταφορέα ύλης στην ταράτσα της κατάμεστης αίθουσας της απονομής των βραβείων της Μπερνιλάλε 2015. Και μπαίνοντας μέσα, αυτό που είδε στην σκηνή τον παραξένεψε. Ένα κοριτσάκι είδε πάνω στη σκηνή να σηκώνει ένα χρυσό αγαλματάκι που έμοιαζε με αρκούδα και τον κόσμο από κάτω να την χειροκροτεί θερμά. Τι στο διάτανο συμβαίνει εδώ στη Γη, εδώ στο Βερολίνο, αναρωτήθηκε; Έχουν έρθει τα πάνω κάτω;
Ένα αφιέρωμα της ταινιοθήκης της Ελλάδος στον Αντρέι Ταρκόφσκι
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Αυτό μόνο με μύγες εξηγείται. Δηλαδή για να σου αρέσει ο Γκοντάρ κάποια μύγα θα σε τσίμπησε κάποτε δίχως να το πάρεις είδηση. Και από τότε όλες οι ταινίες του σε ανεβάζουν σε διάφορα ύψη. Παραμένοντας στον χώρο του σινεμά, το ίδιο θα συνέβη και με τον Όζου, με τον Ντράγιερ και με τον Μπέργκμαν, με τον Μπονιουέλ, τον Ιοσελιάνι, τον Τζάρμους και τον Μπρεσσόν, τον Κασσαβέτη, και τον Ρομέρ, το ίδιο και με τον Ταρκόφσκι. Με μύγες εξηγούνται κι αυτοί.