Ο παγερός ανώνυνος θάνατος του άστεγου συνανθρώπου μας συνέβη στο Κερατσίνι το Σάββατο που πέρασε. Θα μετρίαζε την τραγικότητα αν λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή φύσηξε γύρω του όπου ήθελε να πάει η ψυχή του από τότε που ήταν μια σταλιά παιδάκι, που τι να ονειρευόταν άραγε στα λυπημένα χαμόσπιτα που τριγυρνούσε;

Ο επώνυμος Μουλούτ Γιαϊλά, απαχθείς από κρατικούς γκάνγκστερς. Το βράδυ της Πέμπτης στο κέντρο της Αθήνας πέντε άντρες απαγάγουν τον 24 χρονο Κούρδο αγωνιστή και πολιτικό πρόσφυγα. Οι πινακίδες του αμαξιού μέσα στο οποίο τον "έχωσαν" επιβεβαιώνεται από την ΕΛ.ΑΣ ότι ανήκουν σ'αυτήν. Μετά από δυο μέρες ο Γιαϊλά, όταν του έβγαλαν την κουκούλα, κατάλαβε ότι βρίσκεται στα χέρια της τούρκικης αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, στην Ανδριανούπολη. Τι έγινε; Συνεργάστηκαν διάφορες μυστικές υπηρεσίες σε ελληνικό έδαφος για να παραδώσουν τελικά έναν Τούρκο αντικαθεστωτικό στην αστυνομία του Ερντογάν. Τα ΜΜΕ, ως συνήθως, όλες αυτές τις μέρες τσιμουδιά. Αυτό που εγγράφεται ασυναίσθητα στο υποσυνείδητό μας είναι ότι δεν μπορείς να αισθάνεσαι ασφαλής, ακόμα κι αθώος να είσαι, αφού όλα είναι δυνατόν να συμβούν. Δεν υπάρχουν νόμοι, δικαιώματα, υπηρεσίες προστασίας, βουλή, υπουργοί, Συντάγματα. Υπάρχουν κάποιοι υποχθόνιοι που μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, όποτε το αποφασίσουν, δίχως να δίνουν σε κανέναν λογαριασμό. Κάπως έτσι σκεφτόμαστε πως μας έχουν κάνει να νοιώθουμε πως "... φτάσαμε ως εκεί /που βάσταξαν οι αντοχές μας / κι από τότε / ατενίζουμε την έρημο / σα να 'μαστε δικοί της / γιατί είμαστε / στα μικρά σπίτια μένοντας / φοβόμαστε το αύριο /....."

Ο παλιός καλός ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ Δημήτρης Σαλπιγγίδης : Μετά την νίκη του ΠΑΟΚ στα Γιάννενα, που έδωσε το εισιτήριο στον ΠΑΟΚ για να περάσει στους προκριματικούς όμιλους για το Τσάμπιον Λίγκ, δήλωσε στους δημοσιογράφους: "....Φέτος ένοιωσα πως είμαι στη ζούγκλα, πως δεν είμαι ποδοσφαιριστής. Τα παιδιά από το εξωτερικό ήταν συνεχώς φοβισμένα με όσα έβλεπαν. Ανά πάσα στιγμή νοιώθεις πως θα έρθει κάποιος για να σε σκοτώσει. Η νοοτροπία του Έλληνα είναι πως χτίζεται μια ομάδα με χρήματα, χωρίς υπομονή, οργάνωση και δουλειά. Μετά τα όσα έγιναν, προσωπικά νοιώθω ανακούφιση κι όχι ικανοποίηση, γιατί είναι ζούγκλα όταν ο ποδοσφαιριστής μετά το ματς δεν είναι σε θέση ν' αγκαλιάζει τα αγαπημένα του πρόσωπα." Λοιπόν, είναι φανερό πως αν συνεχίσουμε έτσι κι ο Αμπράμοβιτς να έρθει εδώ, ομάδες δεν θα φτιάξουμε, μπάλλα δεν θα ευχαριστηθούμε, διότι ".... τη λάμψη στον ουρανό /να σκάζει ξαφνικά / και πέφτει πάνω μας / δεν αντέχουμε / τα μάτια εθισμένα / στα μισόφωτα σπιτιών /που μας συντηρούνε / και στα άγρια της αγοράς / που πληγώνουνε /..."

Ο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, υπουργός Αντώνης Ρουπακιώτης: Τον αντιρατσιστικό του νόμο δεν τον θέλει η Ν.Δ, οπότε είναι δυνατόν να τον θέλει στην κυβέρνησή του ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς; Από την άλλη ο Φώτης Κουβέλης, που αυτός τον πρότεινε ως Δικαιοσύνης, δηλώνει σε όλους τους τόνους πως δεν αποσύρει την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό του. Άρα; Στην ουσία κανείς δεν θέλει να χρεωθεί το πικρό ποτήρι, που για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους είναι δυό σ'ένα. Το νομοσχέδιο θα παραπεμφθεί στις καλένδες; Μάλλον. Θα κατατεθεί ατη Βουλή από ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ με μικροαλλαγές; Ίσως. Και στις δύο εκδοχές η τριτοκομματική θα πρέπει να βρει νέες ισορροπίες ή να το διαλύσει. Όσο για τον Ρουπακιώτη, στην πρώτη περίπτωση, αν θέλει να κοιτιέται στον καθρέπτη του και να μη ντρέπεται θα πρέπει να υποβάλλει την παραίτησή του. Στη δεύτερη, θα μείνει κι ο θεός βοηθός. Διότι όλοι ξέρουμε πως "...καθώς ένα κουμπί / άμα φαγώνεται η κλωστή του / κρέμεται και πέφτει / η αντοχή κρατά / όσο το ρούχο είναι καινούργιο / μέχρι να παλιώσει /.."

Και η πλατεία Ταξίμ των ανωνύμων: Όχι μόνο υπεροψία και μέθη έχει ο Ερντογάν, μιας και καιρό παίζει δίχως αντιπάλους, αλλά έχει παραμάσχαλα κι αυτή την τεράστια κι απεχθή  προβοσκίδα των μουλάδων, των ραββίνων, των παστόρων και των παπάδων, που θέλουν να χώνουν τη μύτη τους στην ζωή του καθενός, είτε πιστεύει στον θεό τους είτε όχι. Κι έτσι από ένα τίποτα, από μια σπίθα ξεκίνησε μια φωτιά - στην οποία έριξαν λάδι τα λυσσασμένα σκυλιά της αστυνομίας -που απλώθηκε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας. Πρωτοστατούν σ'αυτήν την πυρκαγιά οι νέοι, που τους ξεσηκώνει ο παραθαλάσσιος άνεμος, αυτός που μεταφέρει τις δυτικές ελευθερίες, την προσωπική αναζήτηση, την υπόσχεση των ατομικών δικαιωμάτων, τη δημοκρατική δυνατότητα ν'άποφασίζουν αυτοί για τη ζωή τους, είτε ως άτομα είτε ως συλλογικότητες. Οι ισλαμιστές φαίνεται πως θέλουν όλα αυτά απο τα οποία ήταν αποκλεισμένοι πάνω από ογδόντα χρόνια. Λεφτά, δύναμη, αυταρχική εξουσία, σύμβολα, ιστορία, κανόνες, ήθη κι έθιμα. Χρόνια ολόκληρα οι κοσμικοί κεμαλιστές είχαν πεταμένους στο περιθώριο τα φτωχά στρώματα. Μακρυά από τον πλούτο, την εξουσία, τις αποφάσεις και το γόητρο. Και τώρα με τον Ερντογάν, οι ισλαμιστές παίρνουν τη ρεβάνς. Μόνο που φαίνεται πως έχουν χάσει το μέτρο. Έχουν και ανοιχτά μέτωπα με τις γύρω χώρες - βασικά λόγω Κούρδων και πετρελαίων -  όπου ο πόλεμος, φανερός και κρυφός δεν λέει να σταματήσει. Ας ελπίσουμε πως ο αέρας της ελευθερίας που φυσά από τις πλατείες του κόσμου της Μεσογείου κάτι καλό θα φέρει στους λαούς της. Μιας και το έχουμε δει στα όνειρά μας όπου το εδώ είναι όπως παντού όταν "... εκεί θα ξεπηδήσει / ζωή / ομοιά της δεν είδαμε / πράσινα κλωνιά ολόασπρα λουλούδια / κιο αέρας μυρωδάτος / Η δροσιά εκείνη / για πάντα λυτρώνει / τους ανθρώπους."

Τα στιχάκια είναι από την ποιητική συλλογή του Γιώργου Μπρουνιά " Χνάρια λαφριά"