Έλα, όμως, που με άκουσε ο Σίμος, λίγο πιο μεγάλος αλλά πολύ πιο ψαγμένος από μένα όχι μόνο στα ποδοσφαιρικά αλλά και στις σβούρες και στους βόλους και στο τσιλίκι και στα κορίτσια.

Τι λες, ρε, που είσαι Ολυμπιακός.

ΑΕΚ είσαι, αφού και ο πατέρας σου είναι ΑΕΚ και εγώ ΑΕΚ είμαι, γιατί ο πατέρας μου είναι ΑΕΚ. Δεν τους έχεις δει που πηγαίνουνε μαζί στο γήπεδο;

Κοκάλωσα. Δεν ήξερα τι είμαι, ρε γαμώτο;

Εκεί ανθίστηκα τη μοναξιά του Σίμου, έφερα και στο μυαλό μου τον πατέρα του Σίμου, ένα συμπαθέστατο ανθρωπάκι, ράφτης στη γειτονιά, με τη μεζούρα στον ώμο και μ' ένα μόνιμο και διαρκές αληθινό χαμόγελο, ξύπνησε και το αιρετικό που είχα από μικρός μέσα μου, παράτησα το παιχνίδι, παράτησα και καμιά εικοσαριά Ολυμπιακούς σύξυλους και έτρεξα με αγωνία στο σπίτι μου, μία από τις πρώτες γεωγραφικά παράγκες της παραγκούπολης.

Μπαμπά, τι ομάδα είμαστε;

ΑΕΚ, μου απάντησε ξερά.

Έκανα να φύγω. Με σταμάτησε.

Πρόσφυγες είμαστε, ρε αγόρι μου, συνέχισε, και η ΑΕΚ είναι η ομάδα των χαμένων πατρίδων, του ξεριζωμού, της προσφυγιάς.

Γύρισα στο τσούρμο τρέχοντας, τους βρήκα όλους στην ίδια θέση που τους άφησα φεύγοντας, έκρινα ότι περίμεναν εμένα και την απάντησή μου με αγωνία.

Φουσκωμένος διάνος κόλλησα πλάι στον Σίμο και φώναξα: ΑΕΚΑΡΑ είμαι!

Τότε βαφτίστηκα.

Όχι πριν τρία χρόνια που μου λέγανε!

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.

Πάντα, όμως, κάποιος ερχότανε ή κάτι γινότανε, για να μου θυμίζουν ότι η ΑΕΚ δεν είναι μόνο μια ποδοσφαιρική ομάδα.

Λίγο ο Πατριάρχης με το βαρύγδουπο «η ΑΕΚ είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν», λίγο το ταξίδι στην Πόλη, για τον εορτασμό των ογδόντα χρόνων του σωματείου, όπου ο κύριος Σάντος - καλός η κακός προπονητής δεν έχει σημασία, αλλά αποδεδειγμένα δάσκαλος και φιλόσοφος μετά απ' αυτό το συγκλονιστικό οδοιπορικό - διαπίστωσε ότι η ΑΕΚ δεν είναι μόνο ένα ποδοσφαιρικό σωματείο, είναι κάτι παραπάνω, λίγο το απίστευτο ταξίδι ειρήνης στο Βελιγράδι, το 1999, και το φιλικό με την Παρτιζάν, μέσα και κάτω από τις Νατοϊκές βόμβες, λίγο η υποδοχή των Παρτιζάνων με το ψωμί και το αλάτι στα χέρια, που έβρισκαν στην επίσκεψη της ΑΕΚΑΡΑΣ μοναδική παρηγοριά στην αλητεία των Αμερικάνων, λίγο το γκολ με το χέρι του Νικολαΐδη στον τελικό κυπέλου με τον Ιωνικό, το 2002, στο 33', και με το σκορ στο 0-0, να λέει στον διαιτητή, που έχασε τη φάση, ότι πρέπει να το ακυρώσει και αυτός, με τη σειρά του, να το ακυρώνει και να του δείχνει κίτρινη κάρτα, καταδείκνυαν μέσα μου ότι η ΑΕΚ είναι μια ξεχωριστή ομάδα.

Η ΑΕΚ ΕΑΛΩ, άλλη βαρύγδουπη μαλακία στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων με τα τεράστια ξύλινα γράμματα για τον υποβιβασμό της Ένωσης.

Φέτος, λοιπόν, η ομάδα εγκαταλελειμμένη, απομονωμένη, αποδυναμωμένη, ουσιαστικά ακέφαλη, χωρίς λεφτά, χωρίς προοπτική, έδινε ένα μοναχικό αγώνα, όχι για να πρωταγωνιστήσει, όπως επιβάλλει το αξιακό της μέγεθος, αλλά για να σωθεί από τον υποβιβασμό.

Κανείς δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη και πολύ περισσότερο αυτή την κατάληξη.

Μονάχα αυτοί που πήγαιναν στο γήπεδο έβλεπαν νομοτελειακά το κακό να πλησιάζει.

Ομάδα ευκαιρία για παίκτες που ντοπάρονταν, που χαιρετούσαν ναζιστικά, αν τύχαινε να βάλουν κανένα γκολ από κάποια τυχαία κόντρα. Ομάδα που άλλαξε τρεις προπονητές στην προσπάθειά της να περάσει δύο ομάδες για να σωθεί, τον τελευταίο μάλιστα τον άλλαξαν στο προτελευταίο παιχνίδι και, επειδή ήταν Κολοσσός, τον παράτησαν μόνο του να βγάλει τα κάστανα απ' τη φωτιά. Ομάδα που κάθε αλητήριος σουλάτσαρε στον αγωνιστικό χώρο χωρίς κανένας να τον εμποδίζει, δίνοντας την ευκαιρία σ' όλα τα καλά παιδιά να μπουκάρουν, να τα σπάνε και να ρημάζουν το γήπεδο, την αξιοπρέπειά της και την ιστορία της.

Κερασάκι στη τούρτα οι συνεχείς εχθρικές διαιτησίες, όχι αμερόληπτες, εχθρικές και κατ' επανάληψη, βρήκαν την ευκαιρία να πληγώσουν τον υποτιθέμενο μεγάλο και να κάνουν την αμερόληπτη και αδέκαστη επανάστασή τους στου κασίδη το κεφάλι.

Ας δούμε τώρα ποια είναι η ΑΕΚ σήμερα.

Η ΑΕΚ, λοιπόν, σήμερα, αρχίζει από τον πιτσιρίκο που καθόταν πίσω μου στο κύκνειο άσμα, στο παιχνίδι με τον Πανθρακικό, ένδεκα-δώδεκα χρονώ παλικαράκι, που, μόλις μπούκαραν οι τσογλαναραίοι και κατάλαβε ότι η ομάδα έπεσε, ξέσπασε σε τέτοιους λυγμούς, που σου σπάραζαν την καρδιά και δεν τον συνέφερνε κανένας και με τίποτα, πιο δίπλα ο πατέρας του σ' ένα βουβό πόνο δεν ήξερε ποιόν απ' τους δύο να παρηγορήσει, τον εαυτό του ή το παιδί του, και τελειώνει στα παιδικά δάκρυα του βετεράνου Κώστα Νεστορίδη, του θρυλικού ΝΕΣΤΟΡΑ.

Αυτή είναι η ΑΕΚ σήμερα και γι' αυτό δεν πεθαίνει!