«Και, βέβαια, η περιέργειά μου», λέει ο κύριος Γκρι, «αν ο Γιάννης ο φονιάς υπήρξε ποτέ». Με αφορμή την ωραία συνέντευξη στη σημερινή σελίδα 4, λοιπόν, βάλθηκε να κάνει μιαν υποτυπώδη έρευνα. Ετσι ανακάλυψε, στον ιστότοπο ilialive.gr, ότι ο παραγωγός της ΕΡΑ Γιώργος Μητρόπουλος διηγήθηκε στον Γκάτσο το φθινόπωρο του 1974, στον Φλόκα της Πανεπιστημίου (όπου εργάσθηκε για ένα διάστημα όταν φοιτούσε στη Νομική), ένα έγκλημα τιμής που συνέβη το 1960 στο χωριό του στην Ηλεία.

Τον αληθινό φονιά δεν τον έλεγαν Γιάννη, αλλά δεν έχει σημασία. Ο «Γιάννης», λοιπόν, είχε με τη γυναίκα του έξι αγόρια και μία κόρη, το Φροσί. Ο «Γιάννης» έπαιζε βιολί σε πανηγύρια, όταν ανακάλυψε πως ο κολλητός του βιολιστής διατηρούσε σχέση με τη γυναίκα του.
Ο «Γιάννης» σκοτώνει τη γυναίκα του, μα αθωώνεται λόγω «βρασμού ψυχής». Οπως διηγείται ο Γιώργος Μητρόπουλος, «ο “Γιάννης” ήταν ο μικρός αδελφός του παππού μου και μετά την αθώωση τον υποδέχτηκαν στη σάλα του πατρικού μου μαζί με τα παιδιά του όλοι οι συγγενείς· ήρθε και το 16χρονο Φροσί από την Αθήνα και την ίδια μέρα έφυγε ξανά για την Αθήνα όπου εργαζόταν». Το Φροσί, μην αντέχοντας τον χαμό της μάνας του, αυτοκτόνησε στα 18 του. Έκτοτε,ο παππούς Γιάννης καθόταν στην αυλή,με το βλέμμα απλανές προς το δάσος.

Ο Γ. Μητρόπουλος σχολιάζει πως για τους Πελοποννήσιους η σάλα του σπιτιού είναι ο ανοιχτός χώρος κάθε οικογένειας· εκεί η κοινότητα μοιράζεται τις χαρές και τις λύπες της. «Ο Γκάτσος γνωρίζει αυτή τη διάσταση της σάλας από τα γεννοφάσκια του. Στην αποστροφή του λόγου του “μονάχα το Φροσί, με δάκρυ θαλασσί στα μάτια τα μεγάλα του φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά και βγήκε από τη σάλα” δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία: όποιος “βγαίνει” από τη σάλα αφήνει διά παντός πίσω του τον κόσμο – και η λογική συνέπεια “κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς με του καημού τ’ αγκάθι, θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά και τ’ όνειρο που εχάθη”».

Πηγή:  kathimerini.gr  

Σ.Δ: Το τραγούδι αυτό παίζει πάντοτε μέσα μου μαζί με το εξαιρετικό " Αθανασία " εκείνου του ομότιτλου άλμπουμ του 1976, όπου και τα 12 τραγούδια του ήταν και εξακολουθούν να είναι, τουλάχιστον για μένα, ένα κι ένα.

Ευτυχώς που αυτή την ιστορία του Γιάννη του φονιά, δεν την ήξερα πριν ν'ακούσω το τραγούδι. Ευτυχώς, διότι τότε θα την προσάρμοζα σ'αυτήν, ή με άλλα λόγια, θα περιόριζα ασυνείδητα, αυτήν την άπλα του τραγουδιού που οφείλεται στον Γκάτσο. Να σημειώσουμε πάντως αυτό που μας είχε πει κάποτε ο φίλος ο Στέφανος, όταν μας εξηγούσε γιατί προτιμά την σκέτη μουσική από το τραγούδι. Διότι οι στίχοι όσο ευρύχωροι κι αν είναι τελικά σε πάνε όπου θέλουν, έλεγε, ενώ η μουσική μόνη της χαρίζει μεγάλους βαθμούς ελευθερίας στην συναισθηματική φαντασία σου. 

 Η δύναμη του τραγουδιού αυτού οφείλεται κατά την γνώμη μου εξ ίσου στη μουσική του Χατζιδάκι και στους στίχους του Γκάτσου κι αυτό σπανίως συμβαίνει. Αυτό που έχω παρατηρήσει κι εγώ κι άλλοι φίλοι, όπως ας πούμε ο Φάνης μας, είναι ότι τα τραγούδια που μας αρέσουν πολύ τα περισσότερα μας εξάπτουν βασικά εξ αιτίας της μουσικής τους. 

Να πούμε και κάτι για τον Μητσιά, που πάντα μας άρεσε αρκετά, ότι είναι ένας απ'αυτούς τους καλούς τραγουδιστές που σκάβουν το κάθε τραγούδι ψάχνοντας να βρουν για να εκφράσουν το πνεύμα του, εν αντιθέσει με άλλους τραγουδιστές όπως π.χ ο Καζαντζίδης, που το κάθε τραγούδι αποτελεί την πρώτη ύλη για να το αναπλάθουν με την θέρμη της ψυχής τους. Φυσικά κι εννοείται, ότι ο καθείς είναι καλός στο είδος τους. Π.χ, όσο και να βάλλει τα δυνατά του ο Μητσιάς είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι μπορεί να μας συγκινήσει τραγουδώντας το "Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά" ή ο Καζαντζίδης να αγγίξει τα φυλλοκάρδια μας με το "Με την πρώτη σταγόνα της βροχής". 

Στο αρθράκι αυτό πρόσθεσα κι άλλες δύο αξιοσημείωτες ερμηνείες, πέρα απ'αυτές που αναφέρει το άρθρο. Τη θεατράλε του Διονύση Σαββόπουλου που καταφέρνει να σε ανεβάσει μέσα στην σκηνή του συμβάντος και την ακριβοδίκαιη της απίστευτης Φλέρυς Νταντωνάκη. 

Ένα άλλο εξαιρετικό τραγούδι για έναν φονιά που είχε γίνει πρωτοσέλιδο, είχει γράψει το 1979 ο Διονύσης Σαββόπουλος. Μόνο που ενώ στους Χατζιδάκι - Γκάτσο έφτασαν και περίσσεψαν τέσσερα λεπτά για να απλώσουν την μαγεία τους εξανθρωπίζοντας τον φονιά, ο Σαββόπουλος για το " Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο  " χρειάστηκε δεκατρισίμιση λεπτά. 

Με τον Βασίλη Λέκκα   Με τον Διονύση Σαββόπουλο    Με την Φλέρυ Νταντωνάκη