Όταν πας στο γήπεδο ή στήνεσαι στη τι-βί για να δεις έναν αγώνα, το πιο πολύ που σε σπρώχνει είναι γιατί σου αρέσει ένα σπορ και σ’αυτό είσαι οπαδός μιας ομάδας. Εμένα ας πούμε μ'αρέσει το ποδόσφαιρο και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι Ολυμπιακός.
Προφανώς χαίρομαι όταν κερδίζει ο θρύλος και φχαριστιέμαι πολύ όταν η ομάδα πετάει και κερδίζει δίχως τη βοήθεια των διαιτητών.Τώρα, επειδή μ’αρέσει το ποδόσφαιρο βλέπω κι άλλα ματς, ιδιαίτερα αυτά που είναι σχεδόν σίγουρα πως θα παιχτεί καλή μπάλα. Τις περισσότερες φορές είναι ωραία αυτά τα παιχνίδια, με πολλές συγκινήσεις, αλλά λυπάμαι κι όλας. Λυπάμαι γιατί σκέφτομαι ότι δεν είναι και τόσο δύσκολο ν'αρχίσουν και οι δικές μας ομάδες να παίζουν ένα σύγχρονο και ενδιαφέρον ποδόσφαιρο κι όχι αυτό που συνήθως βλέπουμε και βαριόμαστε. Τα ματς, λοιπόν, που βλέπουμε πολλοί και τα φχαριστιόμαστε είναι από το Τσάμπιον Λίγκ, από το Μουντιάλ κι από το Ευρωπαϊκό Κυπέλλο Εθνών.
Όμως πέρα από τον αγώνα που βλέπουμε, μέσα μας δουλεύουν, δίχως να το καταλαβαίνουμε κι άλλα πράγματα. Ας πούμε, κάποιοι ποδοσφαιριστές από το στυλ του παιχνιδιού τους και από την ιστορία τους μας ελκύουν πιο πολύ από άλλους. Ή ένας προπονητής, όπως ο Μπούκοβι, ή ο Μπάγιεβιτς, η πρόσφατα ο Βαλβέρδε, που έχουν κάτι το πολύ προσωπικό και μας δένουν πιο πολύ με την ομάδα μας. Παίζει επίσης ρόλο η ιστορία των ομάδων που με κάποιο, συνήθως μυστήριο και αρκετά ανεξήγητο, τρόπο μπλέκεται με το φαντασιακό μας. Να, λόγου χάρη ο Ολυμπιακός στη γέννησή του ήταν η ομάδα των μισθοσυντήρητων του Πειραιά, που κάποτε νίκησε τη Σάντος του Πελέ και ο ΠΑΟΚ των φτωχών προσφύγων που έφτασαν όλο ορμή στην Θεσ/νίκη το ’22. Όλα αυτά φτιάχνουν μια μυθολογία που δουλεύει μέσα σου κι ερήμην σου. Αλλά συνήθως μέχρι εκεί πηγαίνει το πράγμα. Μια αόριστη συμπάθεια προς έναν από τους δύο πόλους της κοινωνίας μας και μια κλίση προς έναν τρόπο κι ένα στυλ ζωής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλα μένουν ίδια και σταθερά.
Τελευταία ακούγεται πως σε διάφορα τοπικά κλαμπ του Πειραιά αλλά και στα άνω κλιμάκια του Ολυμπιακού έχει γίνει μία κανονική εισβολή φίλων και μελών της Χρυσής Αυγής. Η πρόσφατη προϊστορία του Ολυμπιακού, όπου χαρακτηρίζεται από την υπερβολή της αυθαιρεσίας, του βίαιου τσαμπουκά, της έλλειψης σεβασμού στον αντίπαλο και των ποικίλων "παραγκοϊδών" παρεμβάσεων, ευνοεί μία τέτοια διείσδυση. Η βία κι ο ανορθολογισμός είναι το ιδανικό κλίμα που τρέφουν φασιστικές εξαπλώσεις . Για μας αυτά τα φαινόμενα είναι ανησυχητικά και γι’αυτό αποφασίσαμε να αναρτήσουμε μία συνέντευξη του τραγουδοποιού Διονύση Τσακνή που τυγχάνει και Ολυμπιακάκιας.
Δύσκολο είναι το θέμα μιας και προφανώς δεν θα μας άρεσε η λύση να είναι αυτή που θα κομματικοποιήσει τους φιλάθλους. Αλλά και ο Τσακνής δεν έχει τι να πει γι’αυτό το πρόβλημα και στο τέλος καταφεύγει σε μια γενικότητα λέγοντας ότι «…ο Ολυμπιακός πρέπει να σκύψει στην ιστορία του, στον πολιτισμό που μπορεί να παραγάγει και να μην γίνει φωλιά για νεοναζί…». Ποιος Ολυμπιακός κ. Διονύση μας, και με ποιες διαδικασίες λέμε εμείς, άμα ο πρόεδρος και οι γύρω του ευνοούν ένα τέτοιο κλίμα, μετά τρέχα γύρευε. Απλά, αν γίνει αφόρητη η παρουσία της Χρυσής Αυγής στα όσα συμβαίνουν στον Ολυμπιακό, αλλά και σε κάθε ομάδα, τότε η πρώτη κίνηση είναι η πλειοψηφία των αγνών, ας πούμε, φιλάθλων ν'αρχίσουν να ψυχραίνονται με την ομάδα τους, να της βγάζουν μετά πόνου ψυχής κίτρινες κάρτες και σιγά σιγά να κρατούν τις αποστάσεις τους κι από τους ανθρώπους της εξουσίας και ίσως κι από τους αγώνες. Μετά, κανείς δεν ξέρει πως θα αντιδράσουν και πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Είναι όμως και δύσκολο να συμβουλέψεις ή να παρέμβεις όντας μακριά από το χορό.
