Πως γίνεται όμως, αναρωτήθηκα, ξύπνιος να φχαριστιέμαι την έρημη πόλη και στο όνειρό μου να με φοβίζει; Παράξενο δεν είναι; Ιδού λοιπόν, για άλλη μια φορά το πανάρχαιο ερώτημα. Τι άραγε βλέπουμε στα ασυνάρτητα σε μεγάλο βαθμό όνειρά μας, γιατί και πως συμβαίνει αυτό.

Μία από τις απαντήσεις που έδωσα σε κάποιες φάσεις και παίρνοντας σα βάση όνειρα που είχα δει, ήταν πως με τα όνειρα ικανοποιούσα έντονες επιθυμίες και φαντασιώσεις που δεν κατάφερα να τις ικανοποιήσω στην πραγματική μου ζωή, και ακόμα γενικότερα πως με τα λιγομίλητα όνειρα ήταν σαν να εκπλήρωνα μία απωθημένη ευχή μου.

Μια άλλη ήταν πως έλυνα προβλήματα, ακόμα και μαθηματικά, προβλήματα που με απασχολούσαν έντονα για ένα διάστημα. Αυτά φυσικά, όταν κατάφερνα να κάνω μία ερμηνεία ονείρων που είδα και θυμόμουν.

Με λίγα λόγια, έχω πειστεί ότι οι συνειρμοί των ονείρων μου έχουν σχέση με πράματα και θάματα που μου δημιουργούν ανησυχίες, εντάσεις, που ξεφεύγουν από τον έλεγχό μου. Και ότι αυτά τα πράματα στα όνειρα άλλοτε φορούν μάσκες και άλλοτε μεταλλάσονται σε οπτικά ποιήματα. Όσο για τον στόχο των ονείρων, εκτιμώ πως είναι μια αυτόνομη πρωτοβουλία της ψυχοσωματικής μας δύναμης για να διευρύνει την επικράτεια του εαυτού μας, αυτή που η τρέχουσα ζωή την περιορίζει, προπάντων θέτοντας όρια που σπανίως τα έχουμε συνειδητοποιήσει.  

Τι έγινε όμως και μία φάση, αυτής της έρημης πόλης που σίγουρα με ευχαριστούσε τις μέρες της καραντίνας, στο όνειρο αυτή η έρημη πόλη εμφανίστηκε απειλητική αφήνοντας ως ψυχικό αποτύπωμα μια δυσαρέσκεια; 

Μια σκέψη, που αφού δεν την έκανα εγώ την έκανε ο εν υπνώσει εγκέφαλός μου, είναι πως η έρημη πόλη κατά βάθος μ' εμπόδισε να χαρώ τόσο όσο θα ήθελε το μέσα μου παιδί. Μιας και δεν υπήρξαν τρόποι και διαθέσεις να συναναστραφώ με άλλους, να παίξω μαζί τους μες τους δρόμους και την ώρα που την διέσχιζα, δημιουργήθηκε εν τέλει ένα έλλειμμα. Η ικανοποίηση αυτής της ενστικτώδους παρόρμησης του παιγνιδιού δεν συνέβη ποτέ. Ίσως γι'αυτό λοιπόν επέστρεψε η άδεια πόλη σαν εφιάλτης στο όνειρό μου, φανερώνοντας έτσι μια καλά κρυμμένη αλήθεια μου. Για την άδεια πόλη της καραντίνας, που μας ξεβόλεψε, που μηδένισε τις δυνατότητες γέννησης κάποιων επιθυμιών πέρα από τα συνηθισμένα, που μας στρίμωξε στην χώρα της ανίας και της αποξένωσης, εκεί που μας απειλούσε διαρκώς ο φόβος του αόρατου ιού. Μια πόλη που ενώ ήμασταν μέσα της ήταν σαν να την ζούσαμε από πολύ ψηλά. Λέτε αυτή την επίγνωση να μου προσέφερε στο πιάτο το όνειρο; 

Ίσως, πάνω κάτω αυτά τα ίδια συναισθήματα, υπέθεσα ότι ερέθισαν τους απέθαντες Rolling Stones και με όχημα μια μπλουζ μελωδία στολισμένης με ήχους τζαμαϊκανούς που έπλασαν στα πολυτελή διαμερίσματά του το δίδυμο Μικ Τζάκερ και Κήθ Ρίτσαρντ, έγραψαν τις μέρες του "μένουμε σπίτι" το τραγούδι Living in a ghost town, που κυκλοφόρησε παγκόσμια, ανήμερα του Καππαδόκα Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου.