Το έργο που έχει τον ελληνικό τίτλο, «XENOS», αντλεί υλικό από τα γεγονότα του 20ού αιώνα, φέρνοντας στην επιφάνεια τις εμπειρίες των αποικιακών στρατευμάτων από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν λάβουμε, δε, σοβαρά την πρόσφατη απειλή του, είναι η δουλειά με την οποία αποχαιρετά για πάντα τις μεγάλες, απαιτητικές παραγωγές.
Ό,τι στόχο κι αν έβαλε o Μπαγκλαντεσιανής καταγωγής Άκραμ Κάν ( Λονδίνο, 1974), τον κατέκτησε: υπερέβη τα προφανή, έσπασε τα καλούπια πολιτισμών και καταγωγής, δημιούργησε χορογραφίες που μοιάζουν με μικρές εκρήξεις σωμάτων, κράτησε σαν ιερό δισκοπότηρο τις παραδοσιακές κινήσεις που του δίδαξε η μαμά στο παιδικό δωμάτιο, κατάφερε να δείχνει cool και ποτέ ένοχος για τις επιλογές του.
Πολύ γρήγορα έχτισε ένα προσωπικό αφηγηματικό στυλ που συνδύαζε την πολυπολιτισμικότητα και την προσωπική εμπειρία, τη φιλοσοφία με τη χορευτική μυσταγωγία. Εκείνος φορούσε τα χαρακτηριστικά κουδούνια του kathak στα πόδια και το κοινό υποκλινόταν σε αυτά με όλο και μεγαλύτερο ενθουσιασμό.