Όποτε πέφταμε πάνω σε άρθρα του συγγραφέα και αριστερού αγωνιστή Περικλή Κοροβέση ( Αργοστόλι, 1941 - Αθήνα, 10.4.2020) σχεδόν πάντα τα διαβάζαμε, παρόλο που είχαμε αφομοιώσει τα βασικά. Είχε ένα τρόπο να φωτίζει τα τεκταινόμενα στην χώρα μας και στον κόσμο που πάντα κάτι θετικό παίρναμε από την ανάλυσή του. Αυτό που βοηθούσε να γίνει πιστευτός ακόμα κι όταν πρόκρινε μια αναρχίζουσα ουτοπία, ήταν πέρα από τα επιχειρήματά του βεβαίως και ο βίος του, που από όσα γνωρίζαμε ήταν αρμονικά δεμένος με τις αρχές του και τα πιστεύω του. Πολλές φορές οι διαφωνίες μου ήταν πολλές και ουσιαστικές, αλλά ποτέ δεν ένιωσα να δημιουργούν ένα αγεφύρωτο χάσμα με το πολιτικό είναι αυτού του ξεχωριστού συμπολίτη μας.Κι αυτό διότι δεν εξέπεμπε ένα λόγο εξουσιαστικό, απ'αυτούς που κρατούν για τον εαυτό τους όλο το δίκαιο του κόσμου. Την λογική του, που πάντα ήταν ξεκάθαρη και σχεδόν απόλυτη, δεν την διέτρεχε όμως, εκείνη η αίσθηση του αλάθητου που βγάζουν άνθρωποι των πόστων, του φανατισμού και της ιδιοτέλειας.
Αυτά κι άλλα πολλά με έκαναν να λυπηθώ για τον θάνατο ενός ανθρώπου, που πολλές φορές τον είχα συναντήσει πεζό σε διάφορα μέρη της Αθήνας, που είχε στο μυαλό του και στην καρδιά των ενεργειών του το κοινό καλό και πάντα νομίζω ότι προσπαθούσε για την χειραφέτηση κι όχι την χειραγώγηση ακόμα και των πιο αδρανών συμπολιτών μας, ιδιαίτερα αυτών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Πατώντας εδώ θα σας εμφανιστεί η συνέντευξη του Π. Κοροβέση στον Θοδωρή Αντωνόπουλο που δημοσιεύτηκε στην lifo τον Απρίλιο του 2014 με τον τίτλο "Ο Περικλής Κοροβέσης (1941 - 2020) αφηγείται την ταραχώδη του ζωή".
Εδώ μία σύντομη βιογραφία του, κι εδώ τα δύο τελευταία ντοκιμαντέρ για τον Περικλή Κοροβέση.
