Πήγα γιατί ο φίλος μου ο Ιορδάνης μου είπε:Ακριβώς την ίδια πρόσκληση μου είχε κάνει και πέρυσι με τον «Ήλιο τον Ηλιάτορα» του Οδυσσέα Ελύτη που πήγα και το φχαριστήθηκα.
Φέτος ήταν οι «Ελεύθεροι πολιορκημένοι» του Διονύσιου Σολωμού, με δύο εμβόλιμα κομμάτια από την «Γυναίκα της Ζάκυνθος», που με καθήλωσαν.
Μικρά παιδιά 14-15 χρονώ, με την βοήθεια του κύριου Κονιτόπουλου μεταμορφώθηκαν στη σκηνή σε επιδέξιους ερμηνευτές και πέρασαν στο κοινό όλες τις αγωνίες τους αγώνες και τα πάθη των πολιορκημένων στην ιερή πόλη του Μεσολογγίου.
Με τα λίγα μέσα που είχαν, κάποιες αυτοσχέδιες ενδυμασίες,κάποια κρόταλα και με την προσθήκη του τύμπανου η του πιάνου που τα χειρίζονταν ο κύριος Κονιτόπουλος και δίπλα του η Άρτεμις Κουκουράκη με τα γλυκά της δάχτυλα στο βιολί, έδωσαν στην αίθουσα την μυσταγωγία που απαιτούνταν, για ένα τοσο δύσκολο εγχείρημα,με μια δύσκολη και ιδιότυπη διάλεκτο που δεν σε ξένιζε όμως καθόλου.
Γενικά όλοι οι παράγοντες της παράστασης κατάφεραν να μεταφέρουν το κλίμα και τις συνθήκες των πολιορκημένων και να συγκινήσουν.Από πρόσωπα δεν ξεχωρίζω κανένα, ήταν όλοι πρωταγωνιστές.
Οι συγκλονιστικότερες στιγμές της βραδυάς,τα αποσπάσματα από το λυρικό «έστησ’ ο έρωτας χορό με τον ξανθόν 
Απρίλη» στο αισιόδοξο «πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου» μέχρι το αποφασιστικό και σπαρακτικό συνάμα «όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.» Αυλαία.
Τα φώτα και οι προβολείς έσβησαν, στις ψυχές μας κάτι άρχισε να φωτίζει σαν λυχναράκι και οι πρωταγωνιστές της
παράστασης που το κατάλαβαν,ενοιωσαν πως κατάφεραν αυτό που ήθελαν ,κατέβηκαν απ’το προσκήνιο κι’έγιναν πάλι παιδιά.
ΥΓ1 Ολους τους συντελεστές της παράστασης θα τους δείτε στο αφισάκι.
ΥΓ2 Ο Ιορδάνης σαν διευθυντής όπως πρέπει να είναι οι διευθυντές απλός,λιτός συνεκτικός χωρίς επάρσεις,φανφάρες και φιοριτούρες.Ενα βήμα πίσω απ’την παράσταση.
ΥΓ3 Καμία λιτότητα ύφεση η όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε δεν πρέπει να γίνει άλλοθι για να κλείσει το πανεπιστήμιο στο Μεσολόγγι.
