Σε σχέση με το πρόβλημα της ανεργίας στη χώρα μας πρόκειται για ψίχουλα. Εν πάση περιπτώσει από το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα. Το θέμα είναι ποιοι θα διαχειριστούν αυτά τα ποσά, που έχουν ενταχθεί σε ένα κοινωφελούς χαρακτήρα πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα που αφορά την απασχόληση σε οικογένειες χωρίς ούτε ένα εργαζόμενο μέλος. Υπολογίζεται πως μέσω αυτού του προγράμματος θα δοθεί ζεστό χρήμα σε 450 χιλ. άνεργους. 

Αποφάσισαν, λοιπόν, οι ξεδιάντροποι να δοθούν αυτά τα χρήματα σε ψηφοφόρους της Ν.Δ. Έτσι στην ψύχρα. Ο τρόπος είναι ο κλασσικός. Για να εφαρμοστεί όμως θα πρέπει οι υπεύθυνοι που θα επιλέγουν τους άνεργους να είναι δικά της παιδιά. Γι'αυτό κατ'απαίτηση, όπως λένε οι δημοσιογραφικές πληροφορίες, του εξ απορρήτων του κ.Σαμαρά, κ.Δ.Σταμάτη, ο υπουργός εργασίας Γ.Βρούτσης ζήτησε την παραίτηση του διοικητή του ΟΑΕΔ κ.Ηλία Κικίλια. Έτσι θα μπορούσαν να αντικαταστηθούν δύο περιφερειακοί διοικητές με δύο συνδικαλιστικά στελέχη της ΔΑΚΕ. Άσχετοι αλλά δικοί τους, τους οποίους ο κ. Κικίλιας τους είχε απορρίψει ως μη πληρούντες τα τυπικά προσόντα. Με αυτούς στην κατάλληλη θέση ήταν εξασφαλισμένο πως το χρήμα θα πήγαινε απρόσκοπτα στις άδειες δεξιές τσέπες. Ο κ. Κικίλιας είχε εν τω μεταξύ διαμορφώσει μία πρόταση που όσοι την διάβασαν διατείνονται πως εξασφάλιζε όρους που καθιστούσαν αδιάβλητη τη διαδικασία επιλογής των ανέργων. Γι'αυτό στα ανώτερα κλιμάκια του ΟΑΕΔ κάψανε την πρόταση αυτή. Οι παρεμβάσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ πάγωσαν επί του παρόντος την παραίτηση του κ.Κικίλια. Αλλά είναι δυνατόν να ελπίζει κάποιος πως θα προκύψει άλλη λύση εκτός από αυτή που μας διαλάει σαν κοινωνία; Παρεμπιπτόντως ο κ.Κικίλιας, δεν είναι και καμία αθώα περιστέρα, απ'ότι διαβάσαμε έχει κι αυτός λερωμένη τη φωλιά του. Αλλά στο συγκεκριμένο θέμα η στάση του είναι αυτή που έχει ανάγκη ο τόπος μας μπας και ορθοποδήσει. 

Απ'αυτό το κομματικό/πελατειακό κράτος έχει καεί η γούνα μας. Το λένε όλοι, το ξέρουν όλοι και όλοι το στηλιτεύουν. Στην πράξη όμως,... άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε. Γιατί οι άρρωστοι του πάλαι ποτέ δικομματισμού φαίνεται πως δε θεραπεύονται με τίποτα. Πάνω απ'όλα έχουν τον μηχανισμός τους, το κόμμα τους, την εξουσία τους κι ακολουθεί κάπου μακριά ο υπόλοιπος κόσμος, μετά οι υπάρχουσες αδιάβλητες διαδικασίες και η αξιοκρατία που υπονομεύονται συνεχώς και από παντού από αυτούς που τις επαινούν και πέρα στο βάθος μακριά η σωτηρία της πατρίδας, παρόλο που αυτή αναφέρεται πρώτη πρώτη. Πως επιτέλους θ'απαλλαγούμε απ'αυτούς; Υπάρχουν άραγε στη χώρα μας κάποιοι άλλοι - πολίτες και πολιτικοί - με αρχές και αντιλήψεις σύγχρονες, απ'αυτές που θα στείλουν το πελατειακό κράτος στο χρονοντούλαπο της ιστορίας;