Αυτή η συμπεριφορά μοιάζει πιο φυσική. Οσο ο παχύσαρκος παραβλέπει αυτή τη δυσκολία που έχει, δηλαδή το να μην μπορεί πάντα και συνεχώς να κάνει δίαιτα, τόσο πιο πολύ αυξάνει τις πιθανότητες να παρατήσει την προσπάθειά του. Γιατί απλώς υποβάλλει τον εαυτό του σε υπέρμετρο κόπο. Ο εξαναγκασμός είναι ανυπόφορος. Ο μόνος τρόπος αποφυγής του είναι η παραίτηση από την προσπάθεια.

Το να έχει κανείς επαφή και διάλογο με τα συναισθήματά του, να αναγνωρίζει τις ανάγκες του και να επιτρέπει στον εαυτό του να τις δηλώσει, δηλαδή αυτό το απαραίτητο «πάρε-δώσε» του ανθρώπου, δεν είναι μια σταθερή, στατική κατάσταση, παρά μια διαρκής, εξελισσόμενη ζωντανή διαδικασία, που, ανάλογα με την επίγνωση του καθενός, είναι περισσότερο ή λιγότερο ασταθής, περισσότερο ή λιγότερο εμφανής και αντιμετωπίσιμη.

Από τη στιγμή που τα συναισθήματα είναι μεταμφιεσμένα, γιατί παραμένουν μη αναγνωρίσιμα, είναι απόλυτα δικαιολογημένα τα σκαμπανεβάσματα της διάθεσης και οι εκρήξεις θυμού. Ο θυμός όμως αυτός δεν εκφράζεται, όπως θα έπρεπε, προς το πρόσωπο που προκάλεσε την έκρηξή του, παρά στρέφεται προς το ίδιο το υποκείμενο που τον βιώνει. Και εδώ να επισημάνω άλλον έναν σημαντικό ρόλο που παίζει η τροφή, αυτόν της τιμωρίας∙ της αυτοτιμωρίας για μια παράλειψη που μόνιμα κάνει όποιος έχει περίσσια κιλά: ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ. Δεν δηλώνει την άρνησή του, δεν δηλώνει τη διαφωνία του, δεν εκφράζει τα θέλω του. Κι αυτό για τον ίδιο είναι άξιο τιμωρίας. Αυτοτιμωρείται που δεν μιλά, που καταπίνει για άλλη μια φορά. Γι’ αυτό καταφεύγει στην κατάποση, στην πολυφαγία. Καταπίνει κι έτσι εξαφανίζει όποιο δυσάρεστο συναίσθημα αισθάνεται και ταυτόχρονα τιμωρεί την «ατολμία» του.

Αν ακούσουμε προσεκτικά τον άνθρωπο με διαταραχή βάρους, θα διακρίνουμε τρεις γνώριμες εκφράσεις του στην ερώτηση «τι αισθάνεστε»: «νιώθω πίεση», «έχω άγχος», «έφαγα σαν ζώο».

Ο άνθρωπος που έχει πρόβλημα με το βάρος του, παράλληλα με την υγιεινή διατροφή που εφαρμόζει, χρειάζεται να μιλάει, να περιγράφει τον εαυτό του. Να περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τι τρώει καθημερινά. Ακόμα και τη σταγόνα το νερό που ήπιε, τη ρίγανη που πρόσθεσε, τον χυμό από το λεμόνι που έστυψε. Ολα, όσο κι αν του φαίνονται ασήμαντα ή ανώφελα. Αρχικά μέσα από το φαγητό περιγράφει και ακούει τον ίδιο του τον εαυτό του. Το φαγητό, κατά έναν τρόπο, είναι τα συναισθήματά του, τα συναισθήματα που δεν ακουμπά και εξαφανίζει. Αρα, μιλώντας για φαγητό, μιλά γι' αυτόν. Εστω κι έτσι∙ είναι μια αρχή. Να αντιληφθεί ότι μιλά, και μάλιστα για ένα τόσο δύσκολο θέμα: την ενοχικότητα των πολυφαγιών του. Πολύ σημαντική η ομιλία του, έστω και για το φαγητό αρχικά.

Ομιλία για αρακάδες και σουβλάκια, για πίτσες και ψωμί, για σοκολάτες και μπισκότα. Εμμέσως μιλά για το πώς αισθάνθηκε.

Ετσι, η πρώτη σύνδεση που πιθανόν να κάνει είναι: μέρες με περισσότερο φαγητό είναι μέρες με περισσότερα συναισθήματα. Είναι σίγουρα βοηθητικό να ενώσει τον «κρυφό» τρόπο που αισθάνεται με τον τρόπο που καταναλώνει την τροφή.

Οσο πιο έντονα συναισθήματα βιώνει τόσο μεγαλύτερη ένταση κατάποσης και ανακούφισης έχει. Μπορούμε, λοιπόν, να συμπεράνουμε τον λόγο για τον οποίο δεν μπορεί κάποιος καθημερινά να ακολουθεί κατά γράμμα τη διατροφή που του έχει οριστεί για το αδυνάτισμα. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει η λεκτικοποιημένη έκφραση, πώς αλλιώς θα εκφραστεί ή θα κρυφτεί από τα συναισθήματά του όποιος δεν έχει μάθει να λεκτικοποιεί και να εκθέτει όσα αισθάνεται;

Στη διάρκεια του αδυνατίσματος ο άνθρωπος πρέπει να εκπαιδευτεί να μιλά και να αναγνωρίζει αυτά που αισθάνεται. Το πρώτο του μέσον είναι οι βουλιμίες του. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να μην καταπιεστούν στη διάρκεια της θεραπείας του, να συνεχίσουν να υπάρχουν, ώστε να μπορεί να τις μεταδώσει με κάθε λεπτομέρεια.

Οσο είναι δικαίωμα το να θέλεις να κάνεις δίαιτα, άλλο τόσο είναι δικαίωμα το να μη θες να κάνεις δίαιτα. Πολλές φορές αυτό το «θέλω και δεν θέλω» συμβαίνει ταυτόχρονα και ονομάζεται σύγκρουση.

ΤΙP 1

Η αχιλλέα η χιλιόφυλλος – Achillea millefolium ή αγριαψιθιά είναι μια ριζωματώδης, πολύχρονη πόα με ευθυτενές στέλεχος, άκαμπτο και σχεδόν ξυλώδες, που φέρει πολλά φύλλα σε πολύ λεπτές λωρίδες, γεγονός που τα κάνει να μοιάζουν θαμνώδη. Προφυλάξεις: Η αχιλλέα σπάνια μπορεί να προκαλέσει αλλεργική αντίδραση. Ωστόσο, η παρατεταμένη χρήση της μπορεί να προκαλέσει δερματικά στίγματα, ζαλάδες ή πονοκεφάλους. Κατά την εγκυμοσύνη, απαγορεύεται η χρήση του αιθέριου ελαίου της. Καλό είναι να μη χρησιμοποιείται συνεχόμενα για περισσότερο από έναν μήνα.

ΤΙP 2

Το βότανο αυτό είναι πλούσιο σε χαλκό και περιέχει επίσης νιτρικά και φωσφορικά άλατα, αμινοξέα, σάκχαρα, βιταμίνη C και Κ. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Αχιλλέας χρησιμοποίησε τα φύλλα του φυτού για να επουλώσει τις πληγές του Τήλεφου, του βασιλιά της Μυσίας, και γι’ αυτόν τον λόγο φέρει το όνομά του. Η φαρμακευτική δράση της αγριαψιθιάς ήταν γνωστή από τους προϊστορικούς χρόνους. Μεγάλες ποσότητες γύρης του φυτού –και πολλών άλλων φαρμακευτικών φυτών– ανακαλύφθηκαν στο σπήλαιο Σανιντάρ του Ιράκ, όπου βρίσκεται ένα νεκροταφείο της εποχής του ανθρώπου του Νεάντερταλ.

ΤΙP 3

Ο Ιπποκράτης συνιστούσε το λουτρό με αχιλλέα για την καταπολέμηση της αιμορραγίας των αιμορροΐδων. Χρησιμοποιείται ως αντισπασμωδικό, αντιπυρετικό, στυπτικό, αντιαιμορραγικό, πικρό τονωτικό, αντιφυσικό, ανθελμινθικό, ήπιο διουρητικό, εμμηναγωγό και αντιφλεγμονώδες. Συστήνεται κατά των αερίων των εντοσθίων ενώ βοηθά στις διαταραχές του πεπτικού συστήματος, στη δυσπεψία και στους πόνους της κοιλιακής χώρας.

*Οι πληροφορίες είναι από το: https://enallaktikidrasi.com/2018/11/agriapsithia-therapeutikes-idiotites-tropoi-xrisis/ 

Πού οφείλεται η στροφή στην vegan διατροφή;  της Ντίνας Γκρουμούτη