3. Καταλαβαίνω ότι ο Μητσοτάκης επέλεξε μια ασφαλή περίπτωση, δεδομένου του γεγονότος ότι η σακελλαροπούλου ουδέποτε έδωσε την εντύπωση *δικού τους παιδιού*. Αντιθέτως, είναι αυτή που ο συριζα πρότεινε για πρόεδρο του συμβουλίου της επικρατείας και η νδ δεν την υπερψήφισε. Ωστόσο: αν και είμαι πολύ χαρούμενη με τη συγκεκριμένη υποψηφιότητα, αρχίζω να προβληματίζομαι από τη στενή σχέση δικαστών και πολιτικής που παρατηρείται τελευταία. Θάνου, Πικραμμενος, Αθανασίου, Μενουδάκος και, τώρα Σακελλαροπούλου, μέσα στα δέκα (;) τελευταία χρόνια, δεν είναι καλό σκορ. Με ενοχλεί ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι η προτεινόμενη πτδ είναι εν ενεργεία δικαστικός -λίγο βλέπω σαν κρεσέντο το πόσο πλησιάζει το δικαστικό αξίωμα με το πολιτικό. Ενοχλούμαι όχι γιατί υφίσταται ή έστω πλανάται αχνά οποιαδήποτε υπόνοια συναλλαγής ή σχέσης της εκτελεστικής με τη δικαστική εξουσία στην περίπτωσή της, αλλά γιατί κατά τη γνώμη μου δημιουργεί κακό προηγούμενο. Η δικαστική εξουσία καλείται διαρκώς να λαμβάνει αποφάσεις που έχουν πολιτική χροιά και πολιτικό αντίκτυπο. Για αυτό, πρέπει να είναι (και να φαίνεται!) διακριτή και ανεξάρτητη από τις άλλες δύο εξουσίες, τις οποίες ελέγχει, χωρίς να εμπλέκεται μαζί τους. Για τον ίδιο λόγο ιδωμένο ανάποδα, θεωρώ απαράδεκτη την επιλογή της ηγεσίας των ανώτατων δικαστηρίων από την εκάστοτε κυβέρνηση.

4. Δεν ξέρω τι εύχονται σε αυτές τις περιπτώσεις. Κάτι τύπου «ευδόκιμη θητεία κυρία πρόεδρε»; Όποιο και να ναι το πρωτόκολλο, εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να ναι μια καλή πτδ που θα τη θυμόμαστε με σεβασμό και περηφάνεια· και ακόμα περισσότερο εύχομαι να ηγηθεί της χώρας (τυπικά ξετυπικά δεν έχει σημασία) σε ΜΗ ενδιαφέροντες καιρούς.