Με έναν εντελώς προσωπικό λόγο, αυτός ο επαγγελματίας γραφιάς, πιστεύω ότι προσέφερε πολλά στην αυτογνωσία όσων την ψάχνουν, όσων επιθυμούν να άρουν τα εμπόδια που δεν τους επιτρέπουν να ευχαριστούν τη ζωή και με ένα συνδυασμό παρόρμησης και στοχασμού στην προσπάθεια να σχετίζονται με τους άλλους να μεταμορφώνονται εν τέλει σε ναρκοσυλλέκτες στο δρόμο της καρδιάς των παθών. 

 Από τότε που διάβασα το "Περί μέθης" (1990) δεν άφησα βιβλίο του που να μην το αγόρασα και να μην αφεθώ στους λοξούς ανέμους του. Αν ήταν να διαλέξω σήμερα πέντε δικά του που με έσκαψαν και το απόλαυσα θα ανέφερα τα "Κανέλλος Δεληγιάννης", " Ίμερος και κλινοπάλη", "Γεια σου Ασημάκη", "Τα μυστικά της συμπάθειας" και το "Ζώντες και τεθνεώτες". Αύριο, ίσως κάποια άλλα, εξ ίσου εξαιρετικά.  

Για το ντοκιμαντέρ από το fb

Πρώτη τηλεοπτική προβολή του ντοκιμαντέρ της Ελένης Αλεξανδράκη για τον Κωστή Παπαγιώργη, τη Δευτέρα 9 Δεκέμβρη, στην ΕΡΤ2, στις 23:00.
«Πρόκειται για το μεγάλης κινηματογραφικής ακρίβειας πορτρέτο ενός μοναχικού ανθρώπου και σύγχρονου φιλοσόφου, το οποίο κινείται μακριά από την αγιογραφία. Το φιλμ πετυχαίνει μια εξαιρετική αντιστοίχιση του θέματος με το όλον του σινεμά, εισάγοντας ταυτόχρονα στιβαρούς μυθοπλαστικούς άξονες. Η σκηνοθετική αρτιότητα της Ελένης Αλεξανδράκη που υπήρξε φίλη του, συνθέτει όλα τα παραπάνω σε μια ιδιαίτερα απολαυστική ταινία».
Από το σκεπτικό της ΠΕΚΚ (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου) για τη βράβευση του ντοκιμαντέρ, τον Μάρτιο του 2018.

Περισσότερα για το ντοκιμαντέρ από το FLIX  εδώ  

Διαφωνίες... από το βιβλίο "Υπεραστικά", που περιέχει άρθρα του που δημοσιεύτηκαν στο εβδομαδιαίο περιοδικό της Απογευματινής "ΑΝ" την περίοδο '95-'97. Αρθογράφησε επίσης για μεγάλα διαστήματα στο Αθηνόραμα, στον Κόσμο του Επενδυτή και στη lifo. 

Όταν, χωρίς καν να το υποψιαζόμαστε, ονομάζουμε διαξιφισμό, διαπληκτισμό, λογομαχία την απλή ανταλλαγή λόγων και αντιλόγων, είναι προφανές ότι αυτά τα ξίφη, τα πλήγματα και οι μάχες που εμπλέκονται στα λόγια μας ανακαλούν ένα παρελθόν βίας, ένα τόσο μεγάλο παρελθόν ώστε να ανατρέχει στην από καταβολής ανθρωπότητας μονομαχία. Ο αντίλογος - ή με τα λόγια ή με τα έργα - συνεπαγόταν πάντα αντίπαλο, ένα κλίμα πολέμου, κρίσης και κινδύνου. Είτε πρόκειται για ομηρικούς ήρωες είτε πρόκειται για τον Σωκράτη και τους εκλεκτούς αντιπάλους του.

Το βλέπουμε, άλλωστε, αυτό στην πιο τρέχουσα διαφωνία. Δεν μιλάμε τόσο για αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα, τις βαθιές ανάσες, τα χλωμιάσματα και τα αιφνίδια τρεμουλιάσματα, όσο για το ψυχικό χάσμα ανάμεσα στους δύο συνομιλητές που βαθαίνει με ασύλληπτη ταχύτητα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η συμφωνία και η περιπόθητη ομοψυχία παραμένει ανέφικτη. Είναι μήπως και η αλήθεια σαν το ξίφος, με μία μόνο λαβή, για έναν μόνο κτήτορα; Ή μήπως κάθε νόημα εκρήγνυται και σκορπίζει σε σποράδες νησίδες αλήθειας, καταργώντας κάθε έννοια ιδιοκτησίας και κατοχής; 

Υπακούωντας σε ένα ορμέφυτο φοβίας και ξένος στις τακτικές της σιωπής και της αποσιώπησης, ο Νεοέλληνας δεν διαθέτει και πολλούς τρόπους να υπερασπίσει τον εαυτό του έναντι του κινδύνου της διαφωνίας. Πως να σωπάσει όταν ο λόγος του άλλου είναι ζυγός που καταργεί την προσωπικότητα και φτάνει μέχρι σημείου να προκαλεί αφωνία; Συνεπώς έχει ειδική σημασία να αναφέρουμε, ενδεικτικά κια μόνο, τι αντιπροτείνει ο μέσος Έλληνας τη στιγμή που ξεσπάει και παίρνει θέση μάχης έναντι του υπερτερούντος αντιπάλου.

Η πρώτη κίνηση αφορά πάντα την επίκληση αξιών. Δεν έχει σημασία ποιων ακριβώς. Εφ'όσον δεν μπορεί να υπάρξει διαφωνία χωρίς να τίθεται ζήτημα αξίας - αδιάφορο αν διαφωνούμε για τον Θεό ή για την μοιρασιά των κλοπιμαίων - , η "αλήθεια", η "τιμιότητα" η "νομιμοφροσύνη" κάνουν κανονική στρατιωτική παρέλαση. Μάλιστα μπορούμε να πούμε ότι όσο πιο αδύναμα είναι τα επιχειρήματα που προτείνει κανείς, τόσο πιο συχνά καταφεύγει στην επίκληση των αξιών. Είτε τις πολύκροτες ιδεολογίες αφορά η διαφωνία, είτε μία συζήτηση - παρωδία πάνω στην καλαθόσφαιρα, η στρατηγική ουσιαστικά δεν διαφέρει., για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ο λύκος με τα ίδια δόντια που τρώει τα πρόβατα, σκοτώνει και τους ψύλλους του. 

Στη συνέχεια πρέπει να περιμένουμε μαι απολογητική έκρηξη, κάτι σαν τεχνητό αναβρασμό θυμού, ο οποίος έχει το ηθικό δικαίωμα να εκθέτει σε κοινή θέα τα κατάβαθα του ψυχισμού. 

Ο τελών εν εκρήξει είναι τόσο υποταγμένος στο πνεύμα της διαφωνίας, ώστε απογυμνώνει τον εαυτό του για να μείνει γυμνός σαν την αλήθεια, σ'αυτόν τουλάχιστον της μοιάζει.

Όσο για την κατάληξη του διαπληκτισμού και τη λύση του δράματος, συνήθως δεν έχει ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Εφ'όσον ο μόνος τρόπος να γκεμιστεί ο άλλος είναι να φανεί ότι αυτό που τελικά τον τσακίζει είναι η ίδια αξία που επικαλείται, προέχει να καταδειχτεί ότι το έρισμά του είναι σαθρό, ότι το υλικό του είναι πρόστυχο. Με ένα λόγο, τη χειρότερη κουβέντα τη λέει κανείς τη στιγμή που βροντάει την πόρτα πίσω του με την απόφαση να μην ξαναγυρίσει.

Είναι μήπως τυχαίο ότι κάθε αυτοπεποίθηση, σήμερα, τρέφεται εξάπαντος με την απόρριψη και τη συστηματική απαξίωση; 

Εδώ  τα βασικά για τον βίο του Παπαγιώργη και το έργο του στην biblionet.