Καθόμουνα χθες στον χώρο υποδοχής του συνεργείου κι έπινα καφέ. Ναι, είχα πάει για σέρβις. Έξω ψιλόβρεχε. Έδειχνα χαλαρός, αλλά δυστυχώς ήταν η κατάσταση όπου τα φαινόμενα απατούν. Φλόγες τσουρούφλιζαν το μυαλό μου. Για να τις καταλαγιάσω είπα να πάρω τους δρόμους. Διέσχισα κάθετα την Πειραιώς και χώθηκα στ'απέναντι στενά. Πλήθος γραφείων που κάνουν μετακομίσεις/μεταφορές, βιοτεχνίες, καταστήματα χονδρικής με γνωστά μας προϊόντα, αποθήκες, κατοικίδια σκυλιά φύλακες να γαυγίζουν στα άλλα τα πολλά, τ' αδέσποτα και ξαφνικά μπροστά μου να σου η Κεντρική Αγορά Αθηνών. Αυτή που την λέμε "του Ρέντη". Έχει και είσοδο με μπάρες και φύλακες. Συνέχισα να τριγυρίζω τυχαία στα άσχημα και γεμάτα ένταση δρομάκια. Σε κάτι παρτέρια του δήμου ξεχώριζαν κάτι αδύναμα δενδράκια, που αν και παρατημένα τα καϋμένα, επέμεναν ν'ανθίζουν τα μωβ λουλουδάκια τους. Ξέχασα τις φλόγες, με ξέχασαν κι αυτές, μα το ξέρω, δε θα'ναι για πολύ. Είδα αρκετούς μαυριδερούς να δουλεύουν - αυτοί άραγε με πρόσεξαν; - ασπριδερούς με περιποιημένες στολές εργασίας να κουβεντιάζουν, ένα άδειο κτίριο μακρόστενο και με στυλ, κάτι μεγάλους σωλήνες να κρέμονται στο πλάι ενός συρματοπλέγματος. Εκεί έστριψα σ’ένα δρομάκο και ξαφνικά στ'αριστερά μου την είδα. Τσιμπήθηκα, ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, αλλά αυτή εκεί. Ναι, ήταν μία λίμνη παιδιά.
Αν θέλετε το πιστεύετε. Λιμνούλα, δηλαδή, αλλά με τα όλα της. Και με τα πουλιά της, και με τα νησάκια της και με τη χλωρίδα της γύρω γύρω. Την έφερα μία βόλτα, χάζεψα. Όμορφα ήταν, που το έκανε ακόμα πιο όμορφο το απρόσμενο. Ξαφνικά από ένα παράπηγμα, πετάχτηκε ένας που δήλωσε φύλακας, μου είπε να φύγω γιατί ό χώρος είναι ιδιωτικός, έχει κάμερες. Προχώρησα όπως μου έδειχναν τα βέλη και κάποια στιγμή βγήκα στην Πειραιώς, στο πλάι του Ελληνικού Κόσμου.
Το σκέφτηκα κι αυτό. Να δηλαδή, αν ψάξουμε γύρω μας και στα υπόγειά μας, που ξέρεις, μπορεί να πέσουμε και σε τίποτα λίμνες ή σε ποτάμια. Η πόλη μας λοιπόν, κι εμείς, δεν είμαστε μόνο τσιμέντο, πίσσα, γυαλιά σπασμένα, μέταλλα κρύα και κοφτερά, σκουριά και σκουπίδια. Υπάρχουν και κρυφές χάρες, έχουμε ύδατα μυστικά, ζείδωρα, που μας ποτίζουν την καρδιά, καταπραΰνουν πόνους. Μ'αυτά και γι'αυτά πολεμάμε την ερήμωση. Λες; Η μήπως αυτά όλα είναι του μυαλού μας παραμύθια; Σωστό κι αυτό. Το θέμα είναι τι μας ταιριάζει. Λόγου χάρη, εμένα τώρα, μου πάει εκείνο το παλιό που λέει "...αν με πίστευες λιγάκι, θα'ταν όλα αληθινά..".
