Δεν είναι μια απόφαση ρουτίνας. Είναι μια απόφαση σταθμός για σένα και για τα παιδιά σου. Σταθμός γιατί θα μπορούσες είτε να μην τα στείλεις σχολείο αφήνοντάς τα απαίδευτα και αμόρφωτα, μέχρι να σε πάρει χαμπάρι το "χαμόγελο του παιδιού", είτε να αναλάβεις εσύ εξ ολοκλήρου την μόρφωση και την διαπαιδαγώγησή τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Κάτι σαν τον Χρήστο Στέργιογλου, ας πούμε, τον πρωταγωνιστή στην "άρρωστη" ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, " Ο κυνόδοντας".

Μια ακόμα επίσης επιλογή είναι να διαλέξεις, ανάλογα με την προοδευτικότητά σου και την οικονομική σου κατάσταση το Σάμερχιλ του Αλεξάντερ Νηλ. Μια επιλογή που χρειάζεται δύο απαραίτητες προϋποθέσεις:

Πρώτον να είσαι χαλκέντερος και δεύτερον η οικογένειά σου να το φυσάει.

Χαλκέντερος γιατί θα στείλεις τα παιδιά σου σ' ένα σχολείο χωρίς πόρτες, κάγκελα και φύλακες. Ακόμα στο σχολείο αυτό, το παιδί σου θα αποφασίζει σε ποιο μάθημα θα εκπαιδεύεται και σε πιο όχι. Δάσκαλοι δε και οι καθηγητές δεν θα πράττουν τίποτε ερήμην των μαθητών οι οποίοι ισότιμα θα συμμετέχουν στις αποφάσεις. ( Έλα Θεέ και κύριε! Τι σόι νεωτερισμοί είναι αυτοί;)

Και να φυσάς το χρήμα, γιατί είναι ένα και μοναδικό, είναι στην Αγγλία και εκτός από σχολείο είναι και οικοτροφείο, τουτέστιν τα παιδιά εκπαιδεύονται, μαθαίνουν, τρώνε και κοιμούνται σ' αυτό. Συνέπεια των παραπάνω είναι, να μη μπορεί ο καθένας να αντεπεξέλθει οικονομικά.

Συμβαίνει δε να υφίσταται αυτό το επαναστατικό σχολείο μέχρι σήμερα. Μη φανταστείτε αναίμακτα. Η βρετανική σχολική κοινότητα, αλλά και η βρετανική κοινωνία, από την αρχή το είδε με μεγάλη επιφυλακτικότητα και η συνέχιση της λειτουργίας του μέχρι σήμερα, γίνεται μέσα από δύσκολους προσωπικούς αγώνες.

Πάμε όμως πάλι πίσω στα κάγκελα. Αλλά και πίσω από τα κάγκελα!

Εδώ, πίσω από σιδερόφρακτα αναίσχυντα εμπόδια από τον έξω κόσμο, που ψηλώνουν χρόνο με τον χρόνο με μαθηματική πρόοδο, παραδίδεις τα παιδιά σου κυρίως για να μάθουν γράμματα. Η επισήμανση στο κυρίως "να μάθουν γράμματα", εστιάζεται γιατί οι περισσότεροι δάσκαλοι και καθηγητές με αυτήν την υποχρεωτική διεκπεραίωση είναι καλυμμένοι και από τους κανονισμούς, αλλά δυστυχώς και από την συνείδησή τους.

Το κάτι παραπάνω που θα προσφέρει ο δάσκαλος στον μαθητή επαφίεται όχι στον πατριωτισμό των Ελλήνων όπως επιτάσσει το Σύνταγμα για την τήρησή του, αλλά στην προσωπικότητα του συνόλου των δασκάλων αλλά και του κάθε ενός ξεχωριστά.

Θέλει κότσια ο κάθε δάσκαλος να μπορεί να κάνει άφοβα οποιαδήποτε υπέρβαση οραματίζεται.

Διστάζει να υπερπηδήσει τα στενά περιθώρια που του έχουν ορίσει.

Δειλιάζει να γαλουχήσει τους μαθητές πέρα από την εκπαίδευση που ο κανονισμός του επιτρέπει, και στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που θα προκύψουν στη ζωή τους.

Μένει στην διεκπεραίωση του προγράμματος αποφεύγοντας να αναφερθεί στην επικαιρότητα, στην κουλτούρα, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό και σε τόσα άλλα ενδιαφέροντα, που θα κεντρίσουν και θα επιμορφώσουν το παιδί με το κάτι παραπάνω από το βαρετό ωρολόγιο πρόγραμμα.

Δεν καταφέρνει να είναι αυτός η αφορμή όταν φεύγουν οι μαθητές από το σχολείο για το σπίτι, να το κάνουν με μεγάλη στεναχώρια. Δεν "το 'χει", να πείσει τους μαθητές του να αναγνωρίσουν ότι οφείλουν στους δασκάλους τους το "ευ ζειν".

Τροχοπέδη σ' αυτήν την προοπτική είναι οι γονείς ατομικά και οι πάσης φύσεως σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων συλλογικά.

Όπως τα διάφορα κέντρα διασκέδασης, τα κωλάδικα που λέμε, "υποχρεώνονται" ή φροντίζουν για την "προστασία" τους, έτσι και τα σχολεία μας έχουν κατακλυστεί από αυτόκλητους προστάτες.

Προστάτες με το πρόσχημα πως συνεισφέρουν υλικά και ηθικά και έτσι βοηθούν δάσκαλους και καθηγητές. Και μ' αυτή την υποτιθέμενη εξυπηρέτηση και διευκόλυνση νομιμοποιείται η παρουσία τους.

Προστάτες που πιστεύουν πως πρέπει να έχουν λόγο εκτός από το σπίτι τους και στα τεκταινόμενα του σχολείου.

Να δρομολογούν δηλαδή εξελίξεις και να παρεμβαίνουν δραματικά σε ό,τι δεν τους γουστάρει, είτε μαθησιακά, είτε κοινωνικά. Όποια δασκάλα ή δάσκαλος ξεφεύγει από τα στενά όρια που η τρέλα του κάθε γονιού ορίζει, τον έχουν φάει λάχανο.

Οι εξαιρετικές αυτές περιπτώσεις δασκάλων που δεν μένουν μόνο στα μαθήματα αλλά προσθέτουν περαιτέρω ενδιαφέροντα και γνώσεις στους μαθητές τους, υφίστανται μια εξόντωση χωρίς αναισθητικό.

Μια εξόντωση ασύμμετρη αφού οι εγκαλούμενοι αδυνατούν να αντισταθούν. Μια εξόντωση που δεν τους επιτρέπει αφ' ενός να υπερασπισθούν τον εαυτό τους και αφ' ετέρου να δικαιολογήσουν τις υπερβάσεις τους που θεωρούν λογικές και απαραίτητες, για μία ολιστική προσπάθεια εκμάθησης.

Πιστεύουν οι αναχρονιστικοί αυτοί γονείς, ότι οι μόνοι που έχουν ευθύνη για τα παιδιά τους είναι αυτοί και μόνο, αποκλειστικά. Και στο σπίτι τους, πάει στο διάολο, ας κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν, αλλά στο σχολείο δεν έχουν καμία μα καμία θέση!

Χώρια που το παιδί τους είναι το πιο έξυπνο, το πιο όμορφο και το πιο ενάρετο του κόσμου. Έτσι οποιαδήποτε σύγκριση που θα ανατρέπει αυτή τη βεβαιότητα, γίνεται στο βρόντο, δημιουργεί έριδες, και γίνεται εστία εντονότερων παρεμβάσεων.

Κι έτσι αρχίζουν οι μεγάλες κατινιές.

Σ' αυτό το δυστύχημα καλούνται οι παιδαγωγοί να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.

Λες και δεν φτάνει η παρουσία των δασκάλων για να εξασφαλιστεί η ομαλή και απρόσκοπτη μόρφωση και παραμονή των παιδιών στα σχολεία.

Λες και στα παιδιά η καταπίεση που υφίστανται στο σπίτι πρέπει να συνεχίζεται και στο σχολείο, είτε με την άμεση παρουσία των γονιών, μέσα ή έξω από τα κάγκελα, είτε με την ελεεινή εκμαίευση πληροφοριών στο κολαστήριο του σπιτιού, για του τι συμβαίνει στον ιερό χώρο του σχολείου.

Όση παρεμβατικότητα έχουμε στην ζωή των παιδιών μας πρέπει να την μεταφέρουμε και στον πλέον προσφιλή τους χώρο: Το Σχολείο τους!

Απ' την άλλη μεριά οι ίδιοι οι δάσκαλοι τι χρεία έχουν ενός κάλπικου άλλοθι,  έτσι που ανερυθρίαστα να συμμετέχουν στην βαρβαρότητα της ενημέρωσης των γονέων στο πώς πάει το παιδί τους στα μαθήματα αλλά και πώς συμπεριφέρεται στη τάξη και στα διαλείμματα;   

Αντί οι δάσκαλοι να είναι υπόλογοι στο παιδί που διδάσκουν και με την σειρά του το παιδί να δίνει αναφορά στους γονείς του, στα σχολεία μας ανατρέπεται αυτή η κανονικότητα. Το τι αλήθειες και τι ψέματα θα μεταφέρει το παιδί από το σχολείο είναι θέμα της ανατροφής που πήρε από το σπίτι του και την ευθύνη γι' αυτό την έχουν οι γονείς του και μόνο αποκλειστικά!

Εδώ συμβαίνει το πρωτοφανές, να καταδίδει ο δάσκαλος στον γονέα τον μαθητή του και ο γονέας να γίνεται καταδότης στον δάσκαλο για το σπλάχνο του.

Μια συνωμοσία εναντίον ενός ανίσχυρου όντος, τάχα μου για το καλό του.

Ό, τι συμβαίνει στο σπίτι λύνεται ή διαιωνίζεται, ανάλογα με την διάθεση των εμπλεκομένων, δηλαδή των παιδιών και των γονιών τους.

Έτσι και ό, τι συμβαίνει στο σχολείο πρέπει να λύνεται μεταξύ των παιδιών και των δασκάλων τους.

Δυστυχώς όλες αυτές τις ηθικές ανομίες τις προστατεύει ο εκάστοτε κανονισμός που επιτρέπει την παρουσία των γονιών στα σχολεία, κάτω από πονηρές νομιμοφανείς ιδιότητες!

Μακριά λοιπόν οι γονείς απ' τα σχολεία. Όσο πιο μακριά γίνεται!

Ούτε για λίγο, ούτε για πολύ. Ούτε για καλό, ούτε για κακό.

Στις διάφορες συνεδριάσεις που κάνουμε με τους φίλους μας στις ταβέρνες και στα καφενεία (τις μόνες εναπομείνασες "Εκκλησίες του Δήμου"), οι αντιδράσεις και οι απόψεις για το θέμα ποικίλουν.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν μπορεί ένα "πρωτάκι" να απογαλακτιστεί με την είσοδό του στο σχολείο, ενώ πολλοί άλλοι βάζουν νερό στο κρασί τους δεχόμενοι ότι στα λύκεια, άντε και στα γυμνάσια, μπορούν να εφαρμοστούν αυτές οι προτάσεις.

Μα άμα δεν μάθεις στο παιδί από τα πρώτα του βήματα να εμπιστεύεται αυτούς που ανέλαβαν, με όρκους και τιμές, να το διαπαιδαγωγήσουν οι συνέπειες θα είναι τραυματικές.

Οι διάφορες επεμβάσεις και παρεμβάσεις των γονέων στο σχολείο θα δημιουργήσουν ένα παιδί φοβικό, ψεύτικο, συνωμοτικό και αδύναμο να διαχειρίζεται τις δυσκολίες της ζωής αυτοδύναμα.

Άμα βάλουμε όρια ηλικίας για όλους τους παραπάνω ισχυρισμούς, το 'χουμε χάσει το παιχνίδι.

Μια πρακτική που καταδεικνύει ότι δεν υπάρχει κανένας φραγμός στην παρεμβατικότητα ορισμένων γονέων προς τα παιδιά τους, ανεξαρτήτου ηλικίας, είναι και η εξής:

Στις πανελλήνιες σε ώριμες πλέον ηλικίες, ένα βήμα πριν από τα Α.Ε.Ι. η τακτική οι γονείς να παίρνουν άδεια από τις δουλειές τους για να είναι κοντά στα καμάρια τους, για συμπαράσταση και καλά, είναι πολύ διαδεδομένη και δημοφιλής!

Θα έλεγε κανείς ότι αυτοί διαγωνίζονται!

Δεν υπολογίζουν ούτε τη ντροπή που νοιώθουν τα παιδιά τους, έτσι όπως τα καπελώνουν, ούτε νογάνε πόση καταπίεση ασκείται στους διαγωνιζόμενους με αυτό το επιφανειακό ενδιαφέρον που μόνο τις δικές τους φιλοδοξίες εξυπηρετεί. 

Κοντολογίς, όσο πιο γρήγορα απομακρυνθούν γονείς, κηδεμόνες  και συλλογικότητες από το σχολείο θα είναι όλα καλύτερα και για τους μαθητές και για τους δασκάλους.

Ας βρουν άλλες ασχολίες να καλύψουν τον εγωκεντρισμό τους. Ας βρουν άλλες κυψέλες να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους. Ας βρουν άλλες εστίες για να εξαντλήσουν την ιδιοτελή συνεισφορά τους.

Επειδή δε το πράγμα έχει παραγίνει, ας φροντίσει το Υπουργείο Παιδείας, όσο αυτή η ανωμαλία συνεχίζεται, να ανταποδώσει τα ίσα.

Με την Κεραμέως βέβαια του Χάρβαρντ στην ηγεσία του Υπουργείου, δικαιολογημένα θα αναφωνήσουμε:

"Τώρα τα πιάσαμε τα λεφτά μας."

Ας είναι. Η πρόταση πάντως, (η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!) είναι εδώ, είναι τεκμηριωμένη, δικαιολογημένη και κατατίθεται.

Δημιουργία ανατρεπτικού κανονισμού, βάσει του οποίου θα συσταθούν αντιπροσωπείες από δάσκαλους και καθηγητές που με επισκέψεις στα σπίτια των μαθητών, σε τακτά χρονικά διαστήματα, όπως γίνεται και στα σχολεία στις ενημερώσεις των γονέων, θα ελέγχουν και θα ενημερώνονται πώς αντιμετωπίζονται οι μαθητές του σχολείου από τους γονείς τους.

Η ενημέρωση δε, απαιτείται να είναι λεπτομερής και ενδελεχής!

Εδώ να δείτε λαβράκια που θα βγάλουμε!

Και όλα αυτά, όχι αντεκδικητικά αλλά γιατί είναι μεγάλη αμαρτία και μέγιστη αδικία να καταργείται μονομερώς, αναιδώς και χωρίς τσίπα το τσιτάτο:

Έκαστος εφ΄ ω ετάχθη.

 Για ένα μικρό κραυγαλέο παράδειγμα πατήστε εδώ