Να ρίξουμε μια μικρή ματιά στα του αρνητικού αποτελέσματος. 

Το λάθος και η ευθύνη από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ, εστιάζεται στο γεγονός ότι για την επίτευξη της νίκης στηρίχτηκε αποκλειστικά και μόνο στις προσωπικότητες των αρχηγών των κομμάτων που μονομάχησαν στην αρένα.

Ο Μητσοτάκης και το επιτελείο του εκτίμησε πως είναι, εκ των ων ουκ άνευ, να αποφευχθεί οποιαδήποτε προσπάθεια ουσιαστικής αντιπαράθεσης στην τηλεόραση. Η ανίερη σύγκριση που θα προέκυπτε απ' αυτή την τηλεμαχία,  τους έκανε να το βάλουν στα πόδια.  Έτσι κατάφεραν, φυγομαχώντας, να βγάλουν αλώβητο τον αρχηγό τους αποφεύγοντας αυτήν την βάσανο.

Η επιλογή αυτής της μονοδιάστατης στρατηγικής, αλλά και το τελικό αποτέλεσμα χρεώνονται στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α αλλά και στον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Το καταλαβαίνει κι ο ίδιος και ψάχνει διάφορες δικαιολογίες με κυριαρχούσα πως παρασύρθηκε που υπέκυψε στις εισηγήσεις και αποφάσισε  να επισπεύσει τις εκλογές. "Αν πηγαίναμε σε εκλογές τον Οκτώβρη, με το τέλος της θητείας μας, θα τον νίκαγα" είπε χαρακτηριστικά.

Προφάσεις εν αμαρτίαις.

Απ' ό,τι φάνηκε όμως δεν ήταν θέμα δύο προσώπων και μόνο.

Προσωπικά πιστεύω ότι αν οι εκλογές γίνονταν τον Οκτώβρη, η βλάβη που θα επέφερε το αποτέλεσμα θα ήταν ανήκεστος. Άστε που με τη φόρα που είχε πάρει ο Αλέξης  και ανακοίνωνε παροχές αβασάνιστα, θα είχαμε σοβαρότατα δημοσιονομικά προβλήματα. Αν τελικά αυτές οι παροχές πραγματοποιούνταν!

Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι οδυνηρότατο κι αυτό δεν αλλάζει.

Και τελικά είναι ήττα. Και μάλιστα σκληρή.

Σκληρή γιατί κατάφερε να ηττηθεί από έναν αντίπαλο που στην προεκλογική του εκστρατεία χαιρετούσε τα φιγουρίνια στις βιτρίνες των καταστημάτων και έβαζε χαζοβιόλες κυρίες, να τον αναγορεύουν σε "ωραίο γκόμενο".

Σκληρή γιατί έχασε από ένα αντίπαλο που προκαλούσε θυμηδία στη Βουλή και με τη φράση "γιατί γελάτε κύριοι;" απορούσε τι στο διάολο είπε και προκάλεσε τόσο γέλωτα. Και δεν ήταν μόνο για γέλια όταν ο Μητσοτάκης ξεστόμιζε ότι ήταν πολιτικός κρατούμενος, ή όταν διηγείτο την ιστορία με τον νεαρό και τον εξωγήινο. Πιο πολύ ήταν για κλάματα. Φανταστείτε ότι δεξιός πολιτικός καλοζωισμένος και ευνοημένος από όλες τις μπάντες, στον αφρό από όλες τις πολιτικές αλλαγές και καταστάσεις, να λέει τέτοιες παπάρες και αντί να λοιδορείται από τον Λαό, να απολαμβάνει σήμερα το κύρος του Κυβερνήτη!

Σκληρή γιατί έχασε από τον απίθανο Κυριάκο Μητσοτάκη που χρησιμοποίησε το εμετικό σύνθημα, "νάτος, νάτος, ο Τσίπρας ο σκαφάτος",  μ' αυτό το ηλίθιο, απλανές ύφος!

Και βλαβερή.  Γιατί παρασυρμένος από τη βλακεία και την ανικανότητα ξέθαψε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας τα περί "Εφιάλτη", της κείνου ρήμασι πειθόμενος, ακολουθώντας τον αντίπαλο σε ελεεινολογία κατά πόδας.

Από μόνες τους οι στημένες, βρώμικες, χυδαίες και ανήθικες μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν από σχεδόν το σύνολο των Μ.Μ.Ε, έντυπων και ηλεκτρονικών, δεν ήταν ικανές να επηρεάσουν δραματικά το τοπίο αν δεν έβαζε το χεράκι του και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Στο τελικό αρνητικό αποτέλεσμα καταλυτικότατο ρόλο έπαιξαν οι επιλογές, οι συνεργασίες και οι δεξιές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του.

Άλλωστε στις προηγούμενες άνετες επικρατήσεις με τη ίδια λύσσα είχε αντιμετωπιστεί ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α από την πλειοψηφία των Μ.Μ.Ε, αλλά ουδόλως επηρεάστηκαν  οι ψηφοφόροι και απόδειξη γι' αυτό ήταν τα νικηφόρα τότε αποτελέσματα.

Τότε βέβαια το πόπολο έβλεπε σαν τιτάνες της πολιτικής τον ουσιαστικά για απόσυρση Αλέκο Φλαμπουράρη, την, τί να πω, Τασία  Χριστοδουλοπούλου, τον ακραία συστημικό Γιώργο Σταθάκη, τον άχρωμο και άοσμο Κώστα Γαβρόγλου και τον υπερτιμημένο (γιατί άραγε;) Νίκο Παππά! Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες. Όσοι την γλυτώνουν και δεν αναφέρονται είναι γιατί ποιόν να πρωτοψέξεις.

Μετά το ξεσκαρτάρισμα από τον Λαφαζάνη, τον Βαρουφάκη και την Κωνσταντοπούλου, σ' αυτούς τους μεγιστοτεράστιους έλαχε ο κλήρος να απαρτίσουν την ηγεσία και την στελέχωση της Κυβέρνησης.

Το τραγικό είναι ότι αν σ' αυτούς τους σωτήρες του Έθνους αντιπαραθέσεις κάτι Χατζιδάκηδες, κάτι Μιταράκηδες, κάτι Βρούτσηδες κάτι Κικίλιηδες, κάτι Αδώνιδες και κάτι Κεραμέως εκεί σε πιάνει απογοήτευση και αγανάκτηση για το έλλειμμα από πολιτικό προσωπικό. Κι εδώ όσοι την γλυτώνουν και δεν αναφέρονται είναι για τον ίδιο ακριβώς παραπάνω λόγο. Εδώ δε, οι εξαιρέσεις είναι απειροελάχιστες.

Πάμε τώρα στα πεπραγμένα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α όσο πιο περιληπτικά γίνεται.

Αλήθεια ποιός θα περίμενε από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α να ακολουθήσει  μια σειρά από δοκιμασμένες ντεμοντέ συνταγές και πώς κατάφερε σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα να απολέσει δραματικά το αριστερό πρόσημο στις πολιτικές που επαγγέλονταν;

Με τόση μπαγιατούρα στις επιλογές πώς θα πείσεις, ότι ευαγγελίζεσαι το νέο και το προοδευτικό;

Στριμωγμένος από την επιτήρηση, οτιδήποτε προοδευτικό εφαρμόστηκε, εξαντλήθηκε σε κοινωνικές τομές. Πελαγωμένος και μπαϊλντισμένος  να φανεί συνεπής στο πρόγραμμα για να προλάβει να βγει η χώρα από το μνημόνιο πριν τις εκλογές, αγνόησε την καθημερινότητα αλλά και υποτίμησε την φθορά από την διαχείριση της εξουσίας. Έτσι πολύ-πολύ σύντομα έχασε το μοναδικό όπλο που τον έχρηζε ακατανίκητο: Την επαφή με την κοινωνία.

Απόμειναν οι  γενναίες λύσεις στα λιμνάζοντα προβλήματα χρόνων και χρόνων που δεν χρειάζονταν δημοσιονομικό κόστος.  Η Συμφωνία των Πρεσπών, το Σύμφωνο Συμβίωσης, η αποσυμφόρηση των φυλακών και ένα σωρό άλλες προοδευτικές κοινωνικές πρωτοβουλίες. Μόνο  που στην συντηρητική κοινωνία που ζούμε, πιο πολύ κακό παρά καλό έκαναν στο κόμμα.

Παράλληλα ήταν μια γενναιόδωρη προσφορά στους επερχόμενους. Τους απάλλαξαν απ' αυτές τις δυσκολότατες αποφάσεις και με στρωμένο το χαλί θα κληθούν να τις εφαρμόσουν με πρόσχημα την συνέχεια του κράτους. Έτσι χωρίς να εισπράξουν κανένα πολιτικό κόστος θα εφαρμόσουν ώριμα αιτήματα της κοινωνίας, που δεν θα τα αποφάσιζαν ποτέ, μιας και δεν είναι στις πεποιθήσεις τους.

Πολύ σύντομα απωλέσθη και η αισθητική του κόμματος και των ανθρώπων του, κάτι που από μόνο του έκανε τεράστια διαφορά από τον αντίπαλο, αλλά και δυνάμωνε την υπομονή των οπαδών του.

Το βαρύ πυροβολικό  των εξαγγελιών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α  για να κερδίσει τις εκλογές, ήταν η έξοδος από τα μνημόνια. Αντί γι' αυτό πρώτα συνομολογήθηκε νέο μνημόνιο, αυτή τη φορά με υπογραφή Τσίπρα και μετά εφαρμόστηκε οδυνηρά για τέσσερα χρόνια. Έτσι χάθηκε  το πλεονέκτημα με το οποίο κέρδισε τις εκλογές σαν κόμμα αντιμνημονιακό.

Χρεώθηκε λοιπόν η παράταξη με χίλια αβάσταχτα βάρη και αφελώς πίστεψαν πως θα πατσίσουν από αμφίβολα οφέλη της μιας στιγμής.

Τότε δηλαδή που θα ανακοινώνονταν η έξοδος από τα μνημόνια.

Στην απόγνωση της επερχόμενης ήττας ο Τσίπρας άρχισε να βάζει και να βγάζει γραβάτες και κινδυνολογούσε ασύστολα, σαν να μην είχε άλλα επιχειρήματα.

Ακόμα άρχισε να μαζεύει στο κόμμα τον κάθε πικραμένο.

Απ' την άλλη ο Μητσοτάκης μόνο με έναν Πικραμένο κατάφερε να αρπάξει την εξουσία.

Πάμε τώρα στο σήμερα. Στο τώρα. Τώρα που θα γίνει απολογισμός και θα παρθούν οι αποφάσεις για την μετεξέλιξη του κόμματος.

Φρονώ ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α της Πέπης, της Τούλας, της Δέσποινας, της Πετρούλας, της Αιμιλίας, έχει τελειώσει. Τα πρόσωπα δεν είναι καθόλου φανταστικά. Το ίδιο τελείωσε και για πιο λαθρεπιβάτες οπαδούς και ψηφοφόρους.

Έχει τελειώσει όχι μόνο δομικά αλλά και ιδεολογικά.

Το επιτευχθέν μεγάλο ποσοστό των εκλογών συντηρεί την ελπίδα πως πάνω στο σασί του ΣΥ.ΡΙΖ.Α θα δημιουργηθεί κάτι καινούργιο και σταθερό. Σίγουρα όμως θα είναι κάτι αλλιώτικο και όχι ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Ό,τι προκύψει από την επανασυγκρότηση ας είναι ένας χώρος υποδοχής που θα μπορεί να φιλοξενήσει ανέστιους προοδευτικούς ψηφοφόρους και να τους ταιριάξει με τους ήδη υπάρχοντες.

Ίσως-ίσως χρειαστεί και μια μετονομασία για να εμπεδώσουμε όλοι ότι ο νέος προοδευτικός χώρος θα έχει μια συνοχή και δεν θα είναι φράξιες που πανεύκολα θα δημιουργήσουν τα ίδια, αριστερής ειδικότητας, προβλήματα.

Μαγιά υπάρχει.

Ο Αλέξης Τσίπρας, αν δεν αμφισβητηθεί, γιατί υπάρχει κι αυτός ο φόβος, να τρέξει το νέο κόμμα, γιατί για νέο θα πρόκειται, με νέα ικανά και άφθαρτα στελέχη που θα δώσουν άλλη πνοή και άλλο κύρος στη νέα προσπάθεια.

Τα παραδείγματα της Αχτσιόγλου, της Νοτοπούλου και του Νάσου ας είναι μπούσουλας για το από ποιους θα αποτελείται, αλλά και τι θα εκφράζει και τι θα πρεσβεύει η ανασυγκρότηση.

Προσπάθειες να επιστρέψει ο Γαβριήλ Σακκελαρίδης που τόσο πολύ χαρακτήριζε την αισθητική του κόμματος είναι απαραίτητες.

Το άνοιγμα στην κοινωνία δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.

Ίσως η ήττα του ΣΥΡΙΖ.Α  να ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Όταν ο  λαμπερός Αλέξης Τσίπρας άρχισε να θαμπώνει και να ξεθωριάζει μ' αυτή την ήττα. Και λίγο πριν απ' αυτήν.

Πλην όμως είναι αδιαμφισβήτητες οι ικανότητες του και η επικοινωνιακή του δεινότητα. Ακόμα σε πολύ μικρή ηλικία έχει διέλθει διαδοχικά όλα τα ύπατα αξιώματα που μπορεί να έχει ένας πολιτικός:

Αρχηγός κόμματος, αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, Πρόεδρος Κυβέρνησης και ξανά μανά αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι όλα αυτά στα  45 του χρόνια κάτι που είναι μοναδικό στον ελλαδικό χώρο. Είναι λοιπόν από πολύ μικρός ένας εμπειρότατος πολιτικός με παραστάσεις και εμπειρίες. Και η λατρεία προς το πρόσωπό του από οπαδούς και φίλους είναι δεδομένη.

Τέσσερα χρόνια στην εξουσία το 'χει μάθει το μάθημά του. Και απ' την καλή και απ' την ανάποδη.

Η Ν.Δ δεν θα αργήσει να αποτυπώσει το DNA της στη χάραξη της πολιτικής της. Σύντομα θα καταθέσει με σαφήνεια ποια είναι η κανονικότητα που εννοούσε η ίδια καθώς και οι χορηγοί της.

Ήδη έχει αλώσει το κράτος μέσα σ' ένα μήνα.

Κάτι που δεν ήταν ούτε στις προθέσεις, ούτε στις προτεραιότητες και τελικά ούτε στις δυνατότητες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Μια βόλτα από την "Πειραιώς" στο ύψος του Μοσχάτου θα σας πείσει. Κάντε την έτσι σαν απλός παρατηρητής και θα καταλάβετε.

 Όλες οι παραστάσεις είναι Δεξιάς κοπής και πραγματικότητας.

Αδηφάγας Δεξιάς.

Υπεραστυνόμευση, έντονη κινητικότητα, πολυτελείς λιμουζίνες, κουστούμια, γραβάτες, ιδιωτικοί φύλακες, δημόσιοι φύλακες, παρατρεχάμενοι, θα σας κάνουν να ιδρώσετε.

Και μετά συγκρίνετέ  την με την Κουμουνδούρου που το μόνο που έμπαινε και έβγαινε για τέσσερα χρόνια, ήταν κάτι ξυπόλυτοι Μαδουροσυριζαίοι, με σακίδια στη πλάτη.

Αυτές τις μέρες θα παρθούν μεγάλες και γενναίες αποφάσεις.

 Ό,τι καινούργιο προκύψει από τις συζητήσεις που μόλις αρχίζουν ας  το στηρίξουμε όλοι οι αριστερών πεποιθήσεων ψηφοφόροι. Όχι άκριτα και παθητικά, χωρίς όμως μουρμούρες και τσιτάτα.

Είναι η έσχατη ελπίδα μας.

Το μεγάλο ζητούμενο είναι τι κόμμα θα προκύψει από αυτές τια διεργασίες. Ένα κόμμα για να κυβερνήσει  ή ένα κόμμα για να διαμαρτύρεται;

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τα έχει κάνει και τα δύο με αμφίβολης επιτυχίας αποτελέσματα.

Καιρός είναι λοιπόν να χτιστεί ένα κόμμα γρανιτένιο χωρίς βαρίδια εσωτερικά και εξωτερικά.

Όσο πιο εποικοδομητικός θα είναι ο διάλογος που θα προκύψει, τόσο θα φέρει πιο κοντά το τέλος της εσωστρέφειας.

Μιας εσωστρέφειας που δεν άφησε ποτέ την Αριστερά να απογειωθεί κατά πως της πρέπει και κατά πως της αξίζει!