Τίτλος αυτού του Ανοιχτού (;) Πολιτιστικού Συνεδρίου είναι "Μνήμες και Πολιτισμός, Κερατσίνι Δραπετσώνα 2013" και θα διεξαχθεί από 19 έως 21 Απριλίου 2013.
Μία πρόσκληση, η οποία κυκλοφόρησε από την "Εταιρεία Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου", εκτός από τις βασικές πληροφορίες, ανάμεσα στα άλλα λέει και τα εξής: "Σας περιμένουμε, λοιπόν, όλους για να αναδείξουμε ο καθένας χωριστά την ατομική του πολιτιστική ψηφίδα και όλοι μαζί να δημιουργήσουμε το πολύχρωμο ψηφιδωτό της ιστορικής πόλης μας. Σας περιμένουμε όλους να «αναζητήσουμε» μαζί την πολιτιστική ταυτότητα του Δήμου μας, με εκκίνηση τις απόψεις του Αδαμάντιου Κοραή περί πολιτισμού: πόλις > πολίτης > πολιτισμός, οι οποίες εμφανίστηκαν στα ελληνικά γράμματα τον 18ο αι. ως αντιστοίχιση του γαλλικού civilisation. Περιμένοντας τη θετική σας ανταπόκριση, σας παρακαλούμε να δηλώσετε συμμετοχή -είτε με ομιλία σας είτε με παρουσιάσεις σας- ως την Παρασκευή 5 Απριλίου 2013".
Δεν ξέρω, κανονικά δε θα έπρεπε να χαρώ με την ανακοίνωση αυτή; Παρόλο που με τα χρόνια έχω μάθει πως εν γένει τα συνέδρια και στην καλύτερη των περιπτώσεων, μέτρια είναι τα πράγματα που συνεισφέρουν στην εξέταση του θέματος που τους απασχολεί. Τα περισσότερα συνέδρια γίνονται από κεκτημένη ταχύτητα και ως μία καταστατική δέσμευση του φορέα που το διοργανώνει. Η ηγετική ομάδα που τα ετοιμάζει, σπανίως αναζητεί μετά επιτάσεως την αλήθεια στο θέμα του συνεδρίου, τον εμπλουτισμό των γνώσεων στην αναζήτηση νέων οριζόντων ή ακόμα και λύσεις στα προβλήματα που απασχολούν τους συνεδριάζοντες. Έτσι σχεδόν νομοτελειακά δε διαμορφώνονται νέες σχέσεις του φορέα του συνεδρίου με την κοινωνία, ούτε των μελών μεταξύ τους πέρα από αυτήν του συσχετισμού δύναμης. Αυτό το άχαρο αποτέλεσμα είναι πολύ φυσιολογικό και πιο πολύ αντλεί από τη δυναμική της όποιας εξουσίας, η οποία εκ φύσεως μπορούμε να πούμε, τείνει να αναπαράγει τον εαυτό της και τις αντιλήψεις της για την περιπέτεια του κόσμου. Όσο καλοπροαίρετη και αν είναι, όσο και αν τη διατρέχει η αγωνία για ζωή και για δημιουργία, είναι όμηρος της θέσης της που εκ των πραγμάτων θέτει περιορισμούς στην πολύπλευρη και αναζωογονητική προσέγγιση του θέματος. Θα βοηθούσε σημαντικά, νομίζουμε, αν την ευθύνη της επίπονης και σοβαρής προετοιμασίας και της οργάνωσης την αναλάμβαναν δημοκρατικά όλες οι τάσεις των μελών καθώς και οι προσφερόμενοι εθελοντές. Το καλύτερο που μπορούμε να περιμένουμε από τα σύνηθη συνέδρια, πέρα από την ανάπτυξη/αναθέρμανση των σχέσεων των συμμετεχώντων, είναι κάποιες νεόκοπες ιδέες που θα φωτίσουν το θέμα εις βάθος και από άλλη οπτική και κάποιες προτάσεις ικανές να ενεργοποιήσουν πρακτικές και δράσεις στην κατεύθυνση της υλοποίησης των στόχων του συνεδρίου.
Γιατί όμως με έπιασε μια θλίψη με την ανακοίνωση αυτή; Δεν είναι, νομίζω, επειδή σκιαγραφούν μία διοργάνωση που ξεφεύγει από την πεπατημένη, αλλά διότι δε διαφαίνεται κάτι το οποίο μπορείς να το εμπιστευτείς. Η εντύπωση που δίνει είναι ότι όλα αποπνέουν το γνωστό αρπακολατζίδικο πνεύμα της φυλής μας. Μήπως δεν είναι παρόν αυτό το κρεσέντο της προχειρότητας που οδηγεί σε μία αποθεώση του τετριμμένου, και που στο δια ταύτα μας παραδίδει άσφαιρα συμπεράσματα, αδιάφορα για την κοινωνία; Και δεν είναι μόνο η αδιαφάνεια της οργάνωσής του που με βάζει σε σκέψεις, αλλά κι αυτό το κάλεσμα όπου ο καθένας θα καταθέτει αυθορμήτως και ανεπεξέργαστα την ψηφίδα του στο πολιτισμικό θόλο της πόλης μας, που με κρατά σε απόσταση από εκεί όπου η βαρεμάρα της ασυναρτησίας θα δίνει τα ρέστα της. Αυτό λοιπόν, που θα μας προκύψει ως πολιτισμική ταυτότητα του δήμου μας, την ξέρουμε από πριν, διότι οι συμμετέχοντες είναι φανερό πως θα επιδιώξουν να προβάλλουν αυτή που κυκλοφορεί ατελώνιστη στα τηλεοπτικά πλατό και στης ρουτίνας τα γραφεία και που ταΐζει νυχθημερόν την συντηρικότητά μας. Επειδή λοιπόν, κάτι τέτοιο μου έχει καρφωθεί πως θα προκύψει, η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω, είναι, αν έχουν τα κότσια, να επιμείνουν περισσότερο στα αιρετικά που αποσιωποιήθηκαν μέσα στα χρόνια και στα υπό διαμόρφωση αιωρούμενα στοιχεία της ταυτότητάς μας κι όχι σε αυτά που έχουν κατακάτσει.
Δεν ξέρω, αλλά είμαι πολύ σίγουρος πως το συνέδριο αυτό θα γίνει με ένα μόνο σκοπό. Κι αυτός είναι η χρησιμοποίησή του ως διαφημιστικό στον κατάλογο του μικρού και ατάκτως ερριμμένου πολιτιστικού έργου της Δημ.Αρχής. Που όμως θα μπορούσε να έχει παράγει το μίνιμουμ σ'αυτό το πεδίο, αν μέσα στη δίνη της καταστροφικής έξαρσης μιας ανερμάτιστης εγωπάθειας δεν είχε διαλύσει τη ΔΗΚΕΠΑ. Έχουμε εδώ μια ιδανική έκφραση του οξύμωρου. Όταν δεν παράγεις ένα σοβαρό πολιτιστικό έργο ανοίγοντας βασικά τη βεντάλια σε όλες τις ντόπιες μορφές δημιουργίας και δουλεύοντας με συγκεκριμμένους στόχους σε βάθος χρόνου, τότε διοργανώνεις συνέδρια για τον πολιτισμό. Μάλλον για να καλύψεις το επί της ουσίας κενό σου, ε;
Ευχή: Τίποτα από όλα αυτά τα δυσοίωνα να μην επαληθευτεί και το έργο αυτού του συνεδρίου να είναι όντως σημαντικό για όλους μας. Κι έτσι να πιάσουν τόπο και τα χρήματά μας που θα ξοδευτούν, φαντάζομαι με περίσκεψη. Αλλά, για να συμβεί αυτό, απαραίτητες προϋποθέσεις είναι τα κίνητρα των υπεύθυνων να είναι αγνά και οι γνώσεις τους να έχουν ένα εύρος κι ένα βάθος τέτοιο που να μπορούν τουλάχιστον να ανασυνθέσουν την τρέχουσα κοινοτυπία σε κάτι που θα ποτίσει τις ρίζες μας και θα περιποιηθεί τα άνθη μας, με αγάπη βεβαίως.
