Η ερώτηση αφορούσε στην κατάληψη που πραγματοποίησε στις 14.3 το Ρεσάλτο* στο πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Κερατσινίου Δραπετσώνας "Αντ.Σαμαράκης", ακυρώνοντας έτσι την προαναγγελθείσα ομιλία του πολιτευτή Κυριάκου Βελόπουλου.

Στην πρώτη ομάδα ανήκουν όσοι συμφώνησαν με την ενέργεια του Ρεσάλτο, ενώ στη δεύτερη όσοι διαφώνησαν. Το αποτέλεσμα, ισόπαλο. Διαπίστωσα επίσης πως αυτοί που ενέκριναν την κατάληψη οι περισσότεροι είναι συνομήλικοι και από όσα ξέρω γι'αυτούς είχαν ισχυρούς δεσμούς με την αριστερά, προπάντων μ'αυτήν που είχε/έχει ακόμα στο τσεπάκι της τις διαχρονικές αλήθειες του ενός, ομοούσιου κι αδιαίρετου λαού. Οι άλλοι, στην πλειονότητά τους είναι σαφώς μικρότεροί μας και με χαλαρούς ή με καθόλου δεσμούς με τις διάφορες οργανώσεις της αριστεράς και τις ιστορίες της. Αλλά κι αυτήν την παρατήρηση δεν την έδεσα κόμπο, γιατί οι εκτιμήσεις σ'αυτήν την αναζήτηση ήταν εντελώς υποκειμενικές. 

Προσωπικά, θεωρώ ότι υπάρχουν σύντομες εποχές που κάποιοι έδωσαν μάχες για να μπορεί η δημοκρατία στο σπίτι, στη δουλειά, παντού στην κοινωνία, να σφύζει από υγεία. Τότε είναι που διαθέτει μία ευρύχωρη αγκαλιά που χωράει εκτός απ'αυτούς που τη σέβονται και με τις πράξεις τους την εμπλουτίζουν κι όλους εκείνους που η τάση τους είναι να ενισχύουν εκείνες τις δράσεις που επιτρέπουν στο δια ταύτα τις σημαντικές αποφάσεις να τις παίρνουν όσο γίνεται πιο λίγοι άνθρωποι και όσο γίνεται πιο μακρυά από την κοινωνία. Να διευκρινήσουμε εδώ, ότι όταν στις αποφάσεις συμμετέχουν θεσμικά αλλά και πεζοδρομιακά όσο γίνεται πιο πολλοί πολίτες, αυτό δεν σημαίνει κατ'ανάγκη ότι αυτές θα είναι και οι καλύτερες και οι λύσεις των προβλημάτων που καλείται να αντιμετωπίσει μια κοινωνία ότι θα είναι οι σωστότερες ή οι πιο δίκαιες.

Σημασία όμως πάντα, ακόμα και στην λαβυρινθώδη σύγχρονη δημοκρατία που σταθερά εκπίπτει σε ολιγαρχία, έχει η ολόπλευρη χειραφέτηση όσων πιο πολλών πολιτών γίνεται, αυτή που μέσω αυτοκριτικής κι αναστοχασμού εμπεριέχει τη δυνατότητα αλλαγή πορείας ακόμα κι όταν πιάνουμε πάτο. Κι αυτό αφορά όλους μας, ανεξάρτητα από τα αξιώματά μας, το γόητρό μας, τα πιστεύω μας, τον πλούτο μας, την παιδεία μας, τη φυλή μας και το φύλο μας. Το καλό με την δημοκρατία είναι πως όταν βρίσκουν οι πολίτες τρόπους, ατομικά και συλλογικά, ώστε να μην επιτρέπουν στη βία των κάθε λογής ακραίων της δεξιάς του κέντρου και της αριστεράς να την υπονομεύουν, τόσο πιο όμορφη γίνεται στο ρου της Ιστορίας  και τόσο πιο πολύ δουλεύει στην τρέχουσα καθημερινότητα υπέρ των αδύναμων και ευάλωτων, δίνοντας ευκαιρίες και σ'αυτούς να αρθρώνουν λόγο και να αντλούν δύναμη για να δρουν υπέρ αυτού που θεωρούν δικό τους συμφέρον, δικιά τους αξιοπρέπεια

Όλα αυτά τα καλά ανήκουν στα εν δυνάμει της δημοκρατίας και όσοι πιο πολλοί τα ασπάζονται και τα υπερασπίζονται τόσο επιτρέπουν ν'ανθίζουν όλα τα λουλούδια της. Για να μην παραμυθιαζόμαστε όμως με γεροντοκορίστικες παραισθήσεις, στην πράξη αυτά σκεπάζονται πάντοτε από σμήνη δηλητηριωδών παρασίτων, αυτά που η ιδιοτέλεια, η απληστία και η αναισθησία παράγουν αφειδώς και ξενιστής τους είναι εν δυνάμει ο καθένας, ακόμα κι όταν δεν είναι συμβατές αυτές οι ιδιότητες με τον χαρακτήρα του.

Για τον πολιτευτή Κυριάκο Βελόπουλο, που πέρασε από το ΛΑΟΣ και από τη Ν.Δ και τώρα αρχηγεύει της "Ελληνικής Λύσης", από τα λίγα που έχουν υποπέσει στην αντίληψή μας, η γνώμη μας είναι πως πρόκειται για έναν τύπο που πουλάει, συνήθως από το κανάλι του, φύκια για μεταξωτές κορδέλες για πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Έχει επίσης αυτοαναγορευτεί εκπρόσωπος του Πούτιν στην Ελλάδα και κινείται σ'εκείνο το εθνικιστικό φάσμα των συμπατριωτών μας που μισεί θανάσιμα ότι δεν είναι αρχαιοπληκτικά ελληνικό σ'αυτόν τον άγριο κόσμο που μας επιτίθεται με χίλιους δόλιους τρόπους και δεν υποκλίνεται μπροστά στο μεγαλείο μας. Προσωπικά όλα αυτά τα θεωρώ αδιέξοδες μούχλες, που όμως όσο κρατούν οι οπαδοί του αποστάσεις από εκδηλώσεις βίας δεν θεωρώ ότι είναι από χέρι επικίνδυνα. Μακρυά λοιπόν από μένα επιλογές λογοκρισίας, απαγορεύσεων κι εξοβελισμού της παρουσίας τους. Με άλλα λόγια, τέτοιες πρακτικές αντιμετώπισης ακόμα και των ακροδεξιών κομμάτων, που αποπνέουν μία οσμή αυταρχισμού, και που υποτίθεται γίνονται για το κοινό καλό και εν ονόματι της δημοκρατίας, δε μου ταιριάζουν.

Θεωρώ ότι αν θέλεις να ανταγωνιστείς με τα μηνύματα του Βελόπουλοου και γενικά τις ιδέες του εθνικιστικού χώρου, ο μόνος θεμιτός για μένα τρόπος που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να κερδίζονται επί της ουσίας μικρές και μεγάλες νίκες με τρόπους όμως συμβατούς με τις αρχές σου, είναι να προσπαθείς με λόγια και με έργα, με επιχειρήματα και με δράσεις, με ιδέες που ενισχύουν την ενεργητικότητα του κόσμου, να προσπαθείς να πείσεις. Αυτόν τον αδιάφορο, αυτόν τον απελπισμένο, αυτόν τον μπερδεμένο που τάχει χαμένα, αυτόν τον αγιάτρευτα ατομιστή συμπατριώτη μας.

Πως; Με τους αρχαίους τρόπους του φωτός. Συζητώντας δηλαδή μαζί του για την χάραξη μιας κοινής πορείας, συνδιαμορφώνοντας εκείνα τα αιτήματα που θα βοηθούν να παίρνουν όσοι συμμετέχουν βαθιές ανάσες αναζωογόνας ποίησης υπερφαλαγγίζοντας τη ρουτίνα, ανεβάζοντας έτσι και τον πήχη της πολιτικής αντιπαράθεσης. Να ένας από τους δρόμους που θεωρώ ότι αποκλίνει από τον ολοκληρωτισμό και τα υποπροϊόντα του και δουλεύει υπέρ της μέσα μας και σε σχέση με τους γύρω μας ελευθερίας. Κι αυτόν υποστηρίζω θεωρητικά, έχοντας επίγνωση πως στην πράξη είναι πάντοτε απείρως πιο δύσκολο απ'ότι ακούγεται, να επινοείς μόνο σου ή μαζί με άλλους εκείνες τις πράξεις που όντως εκφράζουν την αγωνία σου για ζωή, την επιθυμία σου για δημιουργία.  

Υπάρχει ακόμα ένα θέμα. Αυτό της περιφρούρησης των όποιων κινητοποιήσεων που διοργανώνει ο δήμος και των εκδηλώσεων που διεξάγονται σε δικούς του χώρους. Αυτό όμως είναι ένα ανοιχτό ζήτημα που έχει πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να βρούμε αποτελεσματικές απαντήσεις. 

*Ρεσάλτο: Είναι ένας αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης που λειτουργεί από το 2005 στο Κερατσίνι.Πρόκειται για ένα εγχείρημα κοινωνικής - πολιτικής - πολιτισμικής παρέμβασης, αναρχικού - αντιεξουσιαστικού χαρακτήρα, που έχει ως βεληνεκές της απεύθυνσης και της δράσης του τις περιοχές του Κερατσινίου, της Νίκαιας, της Δραπετσώνας και του Περάματος. και που μέχρι στιγμής έχει κατορθώσει μια πρώτη παρουσία (με κείμενα, εκδηλώσεις, παρεμβάσεις, προβολές βίντεο) γύρω από τα ζητήματα του κοινωνικού ελέγχου, της μισθωτής σκλαβιάς, του ασφαλιστικού, της εκπαίδευσης, του ρατσισμού, του σεξισμού, του εγκλεισμού, των ναρκωτικών, της οικολογικής καταστροφής, της αλληλεγγύης σε φυλακισμένους αγωνιστές. Ένας χώρος αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας, συναναστροφής και ανθρώπινης δημιουργίας, χωρίς ιεραρχίες και ειδικούς, μακριά από εμπορευματικές σχέσεις, θεαματικά και καταναλωτικά πρότυπα. Ένα πείραμα διασταύρωσης, γνωριμίας, συντροφικότητας και δράσης ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας.

Εδώ  η ανακοίνωση του Ρεσάλτο για την κατάληψη του πολιτιστικού κέντρου Σαμαράκης (Ταμπούρια) ενάντια στην πραγματοποίηση ομιλίας Βελόπουλου όπως αναρτήθηκε στις 14.3 στην Athens Indymedia.org.

Εδώ   το άρθρο του Δημήτρη Παγαδάκη που δημοσιεύτηκε στο Πρώτο Θέμα με τον τίτλο " Κυριάκος Βελόπουλος, το νέο μαντζούνι της ακροδεξιάς". 

Εδώ  το άρθρο του Γιάννη Ξένου που αναρτήθηκε στο "Άρδην" με τον τίτλο " Ο Βελόπουλος..δεν είναι λύση!"

Κι  εδώ  το βίντεο (05:54) της συνομιλίας του δημάρχου Χρ.Βρεττάκου με τον Βελόπουλο μετά την κατάληψη του Ρεσάλτο.