Ωδικά πτηνά

Φτερά βυθισμένα

Στο χώμα

Μονάχα ο αντίλαλος

Μετά από χρόνια

Οι κέρινες  χορδές

Να χτυπάνε στον  άνεμο.

Τα χέρια όμως μαραμένα.

ΚΑΜΜΕΝΑ

Το σώμα μου είναι ένα πληγωμένο

πουλί πάνω από άνθη.

Ένα πουλί που δεν θα πετάξει ποτέ

Στον παράδεισο.

Η πλάτη του πουλιού είναι σπασμένη

πονάει στην αλλαγή των καιρών

η όρασή του σιγά σιγά σβήνει,

αλλοιώνεται

Κοιτάζοντας τα καμμένα

Τη νύχτα για λίγο

Μόνο για λίγο

Κοιτάει ένα γαλάζιο φως από κάτι

θαμμένο

Από σκήνωμα μαύρο βασανισμένο

Ακούει αίφνης βήματα στο βάθος

του τάφου.

Δεν ξέρει πραγματικά να χαρεί ή να

κλάψει.

ΛΙΜΝΗ

Περπάταγα μέσα σε μια λίμνη

όταν είδα τον εαυτό μου παραξενεύτηκα

σώθηκα, αναστήθηκα.

Και ξαφνικά η λίμνη έγινε πέτρα και

κοκάλωσα.

Τότε έκατσε ένας κορμοράνος επάνω

και γέμισε το αχανές της λίμνης πηχτό

αίμα.

ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Τα δάκρυα έγιναν ρυάκι

Πικρό δηλητήριο

Απόκτησα πικρή εμπειρία

Καταλαβαίνω ποιος κλαίει στον ύπνο του.

Όποτε κλαίει

Πάνω στα μάτια μου

Μια αράχνη στάζει φαρμάκι.

ΣΚΟΤΑΔΙ

Σκοτάδι χωρίς σπλάχνα, σελήνη

μαστός.

ΕΝΟΤΗΤΑ

Θα σου φιλήσω τα χέρια

Θα σου φιλήσω τον λαιμό

Ο έρωτας δεν έχει τέρμα

όπως ο θάνατος.

Κριτική από τον ποιητή Γ.Βέη

Δείγμα επιλογικών εκφάνσεων: "Σκοτάδι χωρίς σπλάχνα, σελήνη/μαστός" ή "Η άνοιξη έσφαξε τα μικρά της" . Πρώτη εμφάνιση. Λιτός , σαφώς  ανθρωποκεντρικός, αποστεωμένος λόγος. Ήδη με την πρώτη προσέγγιση, ο στίχος δεν φαίνεται να δρα αυτιστικά, ούτε να επαίρεται για την ικανότητά του να συνεγείρει, να απομονώνει ευχερώς, να υπομνηματίζει εν τέλει τα λίγα ουσιώδη του ερωτικού κυρίως βίου. Ο θάνατος δεν συνιστά το αίτιο ενός ακόμη ευκαιριακού κοπετού, αλλά αποτελεί αναγνωρίσιμη εστία  ανανεωτικών αναπροσαρμογών και δημιουργικών αναστοχασμών του (μάλλον άδολου) εγώ. Στην αρένα του (κατά κανόνα δόλιου) κόσμου, το Πρόσωπο θέλει τις λέξεις- ανορθώσεις του. Οι δε συστηματικέ μελέτες των φαινομένων καταλήγουν  σε διαπιστώσεις του τύπου : " Ένα αιμάτωμα/ στα βλέφαρα / έδειχνε τάφο./ Ένα μελάνωμα στα σύννεφα/έδειχνε την καρδιά του". Ο μικρόκοσμος και ο μεγάκοσμος  παρέχουν την εντύπωση ότι δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο ταυτίσεων , επικαλύψεων και συγκλίσεων. Διακρίνεται, εν ολίγοις, και μια αλχημική απόκλιση στις ειδικότερες προθέσεις της γραφής.

Ο Δημήτρης Στενός γεννήθηκε στο Πέραμα το 1989 όπου και ζει. Από πολύ νωρίς αγάπησε την ποίηση και τη ζωγραφική. Ποιήματα και σχέδιά του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ,  ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ, ΒΑΚΧΙΚΟΝ  και ΕΝΕΚΕΝ  . Επίσης ποιήματά του έχουν κατά καιρούς  δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά  διαδικτυακά περιοδικά. Πιστεύουμε ότι έχει πολλά να πει ακόμα εκφέροντας την εντελώς δική του φωνή- κι είναι  μια δουλειά "πιο δύσκολη από το να σπας μάρμαρο" κατά τον Yeats.  Αυτή  όμως είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός.