Αδέρφια που δεν ξέρουν αν αγαπιούνται ή μισιούνται. Όρνιθες στην αυλή. Σκάψιμο στα χωράφια. Εκκλησία, σταυροί κι αγιάσματα. Παράξενες ιατρικές. Γύφτοι και μοιρολόγια. Ανομβρία, φτώχεια, σπουδές, ξενιτειά. Παράπονα, όρκοι κι υποσχέσεις. Γάμος και πανηγύρι. Αμαρτίες, τύψεις, φόβος και  ντροπή. Και ο κόσμος τι λέει, τι θα πει.

Ένιωσα βαθύ το συναίσθημα να διαπερνά το κείμενο άλλοτε υπόγεια κι άλλοτε με ένταση. Πάντως με το δικό του ρυθμό και μέτρο. Του συγγραφέα. Που δεν είναι  άνθρωπος του λαού, είναι ο καλλιεργημένος, ο Ευρωπαίος, ο φτασμένος λογοτέχνης. Όμως γίνεται αφηγητής που σε πείθει και σε παίρνει μαζί του.

Έτσι με… πήρε και με σήκωσε! Δυο δεκαετίες αργότερα διάβαζα με ‘ήθος’ σε  σχολική τάξη "Το μόνο της ζωής του ταξείδιον"  και με... ξαναπήρε! Από τότε ήταν που αναρωτιέμαι  τι μπορεί να πει κανείς σε πολύ νέους ανθρώπους για τον Γ.Β. Να μιλήσεις για τη γλώσσα ή να ξεφύγεις ; Να ρίξεις  κάποιον στα βαθιά , στο κείμενο, να δεις τι θ΄απογίνει…ποιος θα κλωτσήσει  πρώτα, ο αναγνώστης ή ο αφηγητής; Μπορεί ένας νέος σήμερα να το βάλει στα ‘αγαπημένα ‘του; Το μαύρο αρέσει. Η λέξη ‘ασκαρδαμυκτί’ μπορεί να ανέβει στο διαδίκτυο σε διαλόγους. Και η πίκρα να σταλάζει όπως στο τραγούδι, στάγδην βραδέως.

‘Τι μουσική  να γράψεις για "Το αμάρτημα της μητρός μου" ΄ αναρωτιέται ο συνθέτης  Ν.Ξυδάκης.  Ο Παλαμάς διάλεξε για την ταφόπλακα του Γ.Β. την ίδια του συγγραφέα μουσική :’τα πικρά μου τραγούδια᾿ . Ο Παπαδιαμάντης , μόλις 25  χρόνια μετά, έγραψε την ίδια  με τον Γ.Β. μουσική , "Το μοιρολόγι της φώκιας",  γιατί οι καημοί του κόσμου είναι ίδιοι και η πίκρα ίδια.

 Το αμάρτημα της μητρός μου  , άλμπουμ του Νίκου Ξυδάκη (1999), με μουσικές, ανάγνωση αποσπασμάτων από το έργο του Γεώργιου Βιζυηνού και τραγούδια πάνω σε ποίηση του.