Κάθομαι και σκέφτομαι, τα λένε και τα πιστεύουν ή είναι δήθεν; Τους συγκινεί τόσο πολύ η κλασική μουσική, γιά εγκεφαλικά έχουν αποφασίσει ότι τους αρέσει γιατί έτσι πρέπει! Όπως έτσι πρέπει, αποφάσισαν, ότι ο Καζαντζίδης τους δημιουργεί μια δυσανεξία και είναι καλλιτέχνης κατωτάτης υποστάθμης! 

Τι να πω;

Είναι στιγμές που όλα αυτά τα ακούσματα, όπου τα πετυχαίνω ή με πετυχαίνουνε με συνεπαίρνουν. Αλλά μοιάζουν να μην έχουν μια συνέπεια, μια διάρκεια να με κρατούν στην τσίτα απ' την αρχή ως το τέλος.

Εγώ φταίω; Μπορεί. Αυτά φταίνε; Δύσκολο.

Προσωπικά αν θα διάλεγα κάτι απ' αυτά για να τα ξεχωρίσω, θα ήταν σίγουρα ο Μότσαρτ, (γι' αυτό πρέπει να έβαλε το χεράκι του και ο Μίλος Φόρμαν με το "Αμαντέους" του ), εκατό στα εκατό ο Αλμπινόνι, άλλο τόσο ο Βιβάλντι και κάτι προκλασικοί που με τραβάνε από το μανίκι για να μου πουν πως δεν έχω δίκαιο.

Άλλο πράγμα όμως όλα αυτά που λέω και άλλο να έρθει η Κ.Ο.Α στη γειτονιά μου στο σπίτι μου (να μου κάνει την τιμή και να 'ρθει) κι εγώ να πω, δεν πάω γιατί δεν μου αρέσει αυτό το είδος μουσικής.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να πάω, χωρίς ν' αλλάξω τις συνήθειες μου: jean, t/s και αθλητικό πατούμενο.

Συνήθειες που θα με απέτρεπαν να πάω στο Μέγαρο, στον Κήπο του,  ή σε καμία άλλη βαρυσήμαντη σκηνή. Όπου δηλαδή η αμφίεση είναι το εισιτήριο, εκτός απ' το κανονικό, που σου επιτρέπει την είσοδο.

Πήγα λοιπόν και στήθηκα νωρίς-νωρίς. Πρώτο συναίσθημα ήταν πως πρέπει να επιστρέψω την μεγάλη τιμή που μου κάνανε.

Και ώ! του θαύματος!

Η επιστροφή της τιμής έγινε από μόνη της εντελώς αυθόρμητα.

Ξαφνικά άρχισα να βλέπω επί σκηνής όμορφους ανθρώπους! Η μια πιο όμορφη από την άλλη! Ο ένας πιο όμορφος από τον άλλον! Και πιο όμορφος απ' όλους, ο πιο αναγνωρίσιμος. Ο Ανδρέας Πυλαρινός. Μαέστρος με τα όλα του. Με την αφάνα φαλάκρα του, με τη μεστή διεύθυνση του και με μια κίνηση βγαλμένη από ταινία ευρηματικού μιούζικαλ, όλα αυτά μαζί,  έκαναν τη μπαγκέτα που πάλλονταν στα χέρια του πότε απ' εδώ πότε από  'κει, να βγάζει διάφορους ήχους που έμοιαζαν άλλοτε με όμποε, άλλοτε με κλαρινέτο, άλλοτε με κόρνο, άλλοτε με βιολί, άλλοτε με βιολοντσέλο, άλλοτε με φαγκότο άλλοτε...

Τόσο πολύ μου άρεσε που τον συνέκρινα με τους εξαιρετικούς μαέστρους που διαπρέπουν, διαφορετικός κάθε χρόνο, στις εκπληκτικές πρωτοχρονιάτικες συναυλίες της Βιέννης.

Τα έργα που επιλέχτηκαν για να ακουστούν ήταν δύο. Πρώτα το κοντσέρτο για κλαρινέτο και ορχήστρα σε λα μείζονα με σολίστ τον απίθανο κλαρινετίστα  Σπύρο Μουρίκη.  Έργο του Βόλφαγκ Αμαντέους Μότσαρτ που είχε όλα το στοιχεία της ευφυΐας και του παιχνιδίσματος που τον διακρίνουν. Και μετά η συμφωνία αρ. 4 σε σι ύφεση μείζονα έργο 60 του Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν. Έργο που πρόδινε τον βαρύθυμο δημιουργό του από τις κοφτές δοξαριές που σαν μαχαιριές κατάκλυζαν την ακοή σου και σε άφηναν άφωνο μπροστά στη μεγαλοφυΐα του.

Μια ώρα και κάτι κράτησε η μουσική περιπλάνηση. Σ' αυτή τη μια ώρα και κάτι,  κράτησα και κρατήθηκα σ' αυτά που με ενώνουν με την κλασική μουσική και πέταξα αυτά που με χωρίζουν. Και με το αξίωμα: "η μουσική είναι μία", ευχαρίστησα την διοίκηση του Δήμου και την Κ.Ο.Α.

Μπορώ μετά λόγου γνώσεως να πω ότι το φεστιβάλ στη θάλασσα πάει στον Σωκράτη Μάλαμα. Ακόμα πάει και στον Θανάση Παππακωνσταντίνου κι ας μην τον έχουνε φέρει ακόμα, και στον Βασίλη. Σε λίγο θα διαπιστώσετε ότι κολλάει και ο Παντελής Θαλασσινός, δικό μας παιδί είναι άλλωστε. Πολύ περισσότερο ο ολότελα δικός μας Παντελής, ο Κυραμαργιός. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου που έρχεται με την σιγουριά ότι θα μας τρελάνει είναι υποψήφια να ανακηρυχτεί σε δημότισσα του Δήμου μας!

Ε, σ' όλους αυτούς, δικαιωματικά βάλτε και την Κ.Ο. Α. που τα μέλη της στις πρόβες πριν την παράσταση έπαιζαν με τα δικά τους ρούχα και ήταν ακόμα πιο δικοί μας,  μέχρι να βάλουν τα καλά τους,  τα ρούχα της δουλειάς τους δηλαδή, για να γίνουν η Κ.Ο.Α.

Δυο χρονιές ο Δήμος έκανε την μεγάλη υπέρβαση με την Κ.Ο.Α.

Έφτασε ο καιρός και για πιο δύσκολες υπερβάσεις.

Αν θέλουν οι υπεύθυνοι του Δήμου μας για τον πολιτισμό να μην κατηγορηθούν για κουλτουριάρηδες, ας αλληθωρίσουν και μες στις επιλογές τους να προσθέσουν και τα τραγούδια πίστας. Αυτά δηλαδή που ακούει η μεγάλη πλειοψηφία των δημοτών του Δήμου μας.

Εδώ μιλάμε για την μέγιστη υπέρβαση.

Και δεν μιλάμε  για την Πάολα. Αυτή πια ακροβατεί τρικλίζοντας στις εσχατιές του έντεχνου.

Κάποιοι το 'χουν πάρει στο  λαιμό τους το κορίτσι!

Μιλάμε για πιο βαρβάτα πράγματα: Τερλέγκας, Πλανητάρχης, Βολάνης, Μαζωνάκης, Αργυρός, Οικονομόπουλος, Κιάμος. 

Η  επιλογή και σ' αυτό το είδος μουσικής είναι υποχρέωση των υπευθύνων. Ανεξάρτητα αν θα πάω εγώ, εσύ, ή ο Φούφουτος.

Λίγο τα κατάφεραν προς αυτή τη μεριά με τη Νατάσσα Μποφίλιου και γέμισαν από ζωή και χαρά, τα λοφάκια και τα κολπάκια του πιο ωραίου ελεύθερου χώρου του Λεκανοπεδίου, του χώρου της Ανάπλασης.

Δε νομίζω να στεναχωρηθούν κάποιοι που νομίζουν ότι η Μποφίλιου είναι του έντεχνου. Προς τα 'κει την σπρώχνει το σύστημα, αλλά του έντεχνου δεν είναι. Δεν ξέρω και αν το θέλει το κορίτσι.

Κοντολογίς το φεστιβάλ στη θάλασσα τώρα μόλις άρχισε. Έχουνε πολλά ακόμη να δούνε τα μάτια μας! Και ν' ακούσουνε τ' αυτιά μας!

Εδώ θα 'μαστε και θα τα λέμε.