Τυχαίνει όμως που και που να απολαμβάνουμε και κάποιες άλλες ταινίες που μας βγάζουν έξω από τα νερά μας. Αργόσυρτα ποτάμια της εσωτερικής μας ζωής, ποτάμια της αλήθειας μας όταν αυτή διασχίζει φαράγγια ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην ιδέα που έχουμε γι’αυτήν και για μας, είναι οι ταινίες αυτές. Συχνά μας δημιουργούν την αίσθηση ονείρων που βλέπουμε με μάτια ορθάνοιχτα στην προσπάθειά μας να ενωθούμε με τη ζωή και μέσω συνειρμών μας δίνουν την ευκαιρία να ξαναγεννηθούμε συμφιλιωμένοι μ'αυτό που κατά βάθος είμαστε.

Οι ταινίες του Αντρέι Ταρκόφσκι ( Ζαβράγιε Ρωσίας, 1932 – Παρίσι, 1986) ανήκουν στη δεύτερη ομάδα. Ταινίες που κατάφεραν να μας μεταδώσουν το δέος που αισθάνθηκε ο σκηνοθέτης όταν υπόκυψε αβίαστα στα ανθρώπινα, εικονοποιώντας με την απέριττη ποίησή του τους χρόνους που κυοφορούν το φως τους. Είτε πρόκειται για το φως που μας φωτίζει είτε για το άλλο που μας τυφλώνει. Άφησε σ’εμάς την εκλογή.  

Πάρα πολλά χρόνια αργότερα από τότε που πρωτακούσαμε το όνομα του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ ( Άιζεναχ, 1685 – Λειψία, 1750) φχαριστηθήκαμε κάποια από τα 1000 και βάλε έργα του.Έργα που σε παρασέρνουν όλο και πιο βαθιά μέσα σου, αρκεί να είσαι ανοιχτός στις προκλήσεις πραμάτων ξένων με τις συνήθειές σου. Αυτή η αίσθηση της τελειότητας που μεταδίδουν τα έργα του Μπαχ είναι λες και απηχούν το λιτό μεγαλείο της αλήθειας αρμονικών στιγμών που μας αγαλιάζουν. 

Για μας ήταν αναπόφευκτη η συνάντηση του Ταρκόφσκι με τον Μπαχ, κάτι σαν μοίρα. Και ευτυχώς που συνέβη και δεν μας πειράζει που μας περιόρισε την ελευθερία αυτοσχεδιασμών.

Σολάρις  (1972) 

Ο καθρέφτης  (1975) 

Η θυσία  (1986) 

Κι από τη Νοσταλγία (1983)