Παρόμοιες εικόνες σίγουρα θα έχουμε δει οι περισσότεροι, άλλες στους δρόμους κι άλλες στα γραφεία. Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλες που εμείς ως κοινό δεν τις βλέπουμε ποτέ, απλά τις υποψιαζόμαστε. Μιλάμε για καταστάσεις που έχουν να κάνουν όχι μόνο με την εργασία αλλά και με τις αποφάσεις που τις παίρνουν συνήθως άσχετοι και ανεπαρκείς συμπατριώτες μας. Το θέμα είναι, αν βεβαίως μας ενοχλεί αυτή η κατάσταση, σε ποιους να τις χρεώσουμε, ως μια αρχή για να περιορίσουμε αυτό το πνεύμα της φυγοπονίας και ανευθυνότητας που διατρέχει όχι μόνο τον δημόσιο χώρο αλλά και τον ιδιωτικό.Στους εργαζόμενους πιο πολύ, στους διοικητικούς και πολιτικούς προϊσταμένους τους ή στο πνεύμα της περιρρέουσας ελληνικής ατμόσφαιρας για το οποίο λίγο ή πολύ είμαστε υπεύθυνοι όλοι; Αυτούς τους τρεις παράγοντες πάντως επιλέγει η κοινή λογική και διατείνεται πως βάζουν το χεράκι τους και πως αλληλοεπηρεαζόμενοι ιδού στη φωτό το αποτέλεσμα, που ανεβάζει το κόστος, ρίχνει την ποιότητα και είναι και χρονοβόρο για τα έργα και τις υπηρεσίες.
Κάτι που προκαλεί ένα πικρό γέλιο, μιας και αυτή η εργασιακή συμπεριφορά που αρνείται πεισματικά την αξιολόγηση, είναι που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας και μας καθιστά θύματα διαχρονικώς. Μακάρι να'ταν ένα μειοψηφικό ρεύμα. Ίσως τότε η ζωή μας να'ταν καλύτερη.
Καλό είναι επίσης για την αυτογνωσία μας, να μην βγάλουμε από το πλάνο το ξεζούμισμα των αλλοδαπών που βρίσκουν δουλειά στην χώρα μας, αν και αυτό δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό χαρακτηριστικό. Αφορά στα μήκη και στα πλάτη όλους εκείνους που έχουν στην εργασία και στην κοινωνία το πάνω χέρι.
