Είσαι το ίδιο πρόσωπο με τον τέκτονα των ύμνων;

Σε ρωτάω επειδή καθόλου δεν φαίνεσαι

αλλά γιατί δεν σε βλέπω;

Ταξιδεύεις πίσω από την ομιλία;

Πίσω από την κραυγή του οργασμού την αστάχωτη;

Ακούγεσαι σαν άτεκνη ευφυία –

Σ’αρέσει να μιλάς με τα λόγια ενός παιδιού σ’έναν άρρωστο κόσμο;

Έχεις μόνο αποκαλυπτικό κόσμο;

Έχεις κάτι να μου δώσεις ; κάποιον γραμμένο κώδικα;

Τότε κάνε γρήγορα γιατί ο κόσμος ξυπνάει ως μυστικό -

....................................................

Ιερατυπικός ύμνος.

Φαιακικό πλοίο. Αιολικά αποθέματα.

Χτυπάει ο χρυσός συναγερμός των άστρων.

Απ’τα ιερά ανθρώπινα εργαλεία

( απ’τα ιερά κι ανεξίθρησκα )

ακούγεται μόνο το Τάλαντον

 

Το φαιακικό θαλάσσιο ξύλο

πάνω στα μεγάλα νερά της θαλάσσης – μεταφέρει

μια άφωνη αποστολική οδηγία σ’ένα σοφό λαϊκό τεχνίτη

( αν αυτός δεν ζει τότε με άγνωστο παραλήπτη)

μακριά απ’την παγκόσμια αναπηρία του επιδεικνύεσθαι

μακριά από τις χώρες του φαίνεσθαι

όπου συνεδριάζει η Διοίκηση : η Σοφιστική του Εγκλήματος

μαζί με την οικογένεια του απροκάλυπτου εγκλήματος

σε μία ισόβια συνεδρίαση που τρέχει

για να δώσουν έναν σκοτωμό – αυτόν που γυρεύουν να ξεκάνουν

τον αποκαλούν κοροϊδευτικά ή συνθηματικά Τίμαιο

ίσως επειδή ασπάζεται τις αντιλήψεις

και κρατάει στα χέρια του τα νήματα

του πλατωνικού υποκόσμου

θέλουν να του δώσουν να πιει το στριγγλοβότανο –

αλλά το κρίσιμο μυστικό ήδη ταξιδεύει

και με το δημώδες σύνθημα:

«μάγισσες μεταφέρουν νερό με κόσκινα»

περνάει τη θάλασσα

περνάει τη θάλασσα

Μια άφωνη αποστολική οδηγία προς τον αιώνιο τεχνίτη –

στο όνομα της μεταρσίωσης

Ταξιδεύει η μία και αδιαίρετη παράδοση του κόσμου

με άγνωστο παραλήπτη.

 

Το πιο πολυμήχανο επινόημα του διαβόλου

ότι τάχα ο ίδιος είναι πρόληψη

τραγουδισμένο πνευματικά –

 

Όσοι κρατιούνται από τις ρίζες της συμπόνοιας αφήνονται –

ο αέρας ωρύεται:

δώσε μου τον κόσμο

και οι μύθοι ταξιδεύουν τα κομμάτια του

αποκλειστικά για τον ραψωδό –

Κάτω από το βυζαντινό κύμα

τα ψάρια είναι τρομαγμένα –

 

Στον ουρανό το όστρακο ενός ναυτίλου:

Το αυστηρό φεγγάρι που ελέγχει τη γονιμότητα.

…………………………………………………………………………………………………………………………………

Μα ποιος τραγουδάει;

Ποιος λέει αυτούς τους ύμνους; Ποιος ψέλνει;

«Το να πας στην αλήθεια

Εξαρτάται από ένα ψεύτικο ράγισμα

τόσο λίγο αληθινή είναι η αλήθεια» -

Και ναι μεν στο αρχιπέλαγος των κρυμμένων πραγμάτων

τα ψάρια είναι τρομαγμένα

Αλλά εδώ κάποιος λέει ύμνους από βασάλτη:

« Ώστε όταν πια δεν είμαι τίποτα

τότε γίνομαι πραγματικά άνθρωπος;»

( ένας ιθαγενής

ασπάζεται τις αντιλήψεις του πλατωνικού υποκόσμου;)

κοιτάει να διδάξει με ύμνους αρχαϊκή οντολογία;

δηλαδή ισχυρίζεται ότι είναι πραγματικός

στο βαθμό που παύει να είναι ο εαυτός του;

( και χρησιμοποιεί γι’αυτή την αρχαϊκή οντολογία

βροχή και ύμνους από βασάλτη) –

…………………………………………………………………………

Τα σπλάχνα μου ανέβαιναν σαν πλοίο

σε ώρα τρικυμίας φοβερής

είχε χαθεί η εντολή του ουρανού

και όλα δεν ήταν παρά επιβίωση  -

 

Και συνέχισα:

«Κάποιοι πέσαν απ’ τους ψηλούς πύργους των ελπίδων τους

χωρίς να τους σπρώξει κανένας.

Η τέχνη έγινε άθυρμα και συμπτωματική τέρψη.

 

Ό, τι δεν είναι μνημειακό δεν είναι τέχνη: ( Εδώ που τα λέμε; )

Το ανθισμένο άγιο κλωνάρι του φυτεύματος της αλήθειας

δεν καταλογίστηκε και δεν γνώστηκε

και σφραγίστηκε το μυστήριό του -

αλλά σε κάποιον που εκπαιδεύτηκε ως δαίμων

δόθηκε η γλώσσα των παροιμιών της σάρκα σου

να τη φυγαδεύσει;

έτσι να'γινε άραγε κτίσμα από χώμα και νερό;

αυτός θα διδάξη τη γνώση

πως ν'αποφύγει να γίνει άγνοια του πνευματικού; άκουσα καλά; " 

..........................................................................................................

Θαύμαζα στον ουρανό το όστρακο ενός ναυτίλου

Το αυστηρό φεγγάρι που ελέγχει τη γονιμότητα

όταν άκουσα " μόνο ο θεός μπορεί να ερμηνέψει τον ήρωα". 

.......................................................................................................................................................................................

Έχω αρχαίο φρόνημα 

γι'αυτό καθόμουν ώρες και περίμενα αγόγγυστα 

το δαίμονα του πράγματος που δεν ακολουθείται

για να με οδηγήσει στο ορεινό δάσος της γλώσσας -

Κανένα βράδυ να τα πούμε - εξάπαντος ναι -

να μη χαθούμε

πάνω στα βάσανα που ο άνθρωπος επιβάλλει στον άνθρωπο

πόσοι δεν έχουν χαθεί

πάνω στην αιχμηρή κορυφογραμμή της χαρμολύπης

αλλά εμείς να μη χαθούμε, να καταφέρουμε να τα πούμε

και μαζί να ψάλουμε: Αφανείς σαν το νόημα ( για τις Ερινύες ) -

Το μονοπάτι ήταν σαν κειμήλιο.

 

Μετά μεσουράνησε η Αντιόπη

η ομορφιά του ολόγιομου φεγγαριού

(προσωποποιημένη)

.............................................................................................................

Ώρες ατέλειωτες περίμενα

το δαίμονα του πράγματος που δεν ακολουθείται

και δεν ερχόταν να με οδηγήσει.

Η οδός του δρόμου του έμενε απάτητη

σαν πικιωνικό μονοπάτι.

Καθώς δεν είχα άλλη συντροφιά κι ο δαίμονας αργούσε

διάλεξα ένα από τα μελάνια μου:

" μαύρο κληματόβεργας"

 

Διάλεξα το μελάνι, είδα τη νεκρική πιρόγα, άκουσα το Τάλαντον.