Κι αμέσως μετά, αυτό το παράφωνο ψέλλισμα - απόπειρα μιας κάποιας σχέσης με το επέκεινα -μου φαίνεται τόσο αληθινά ταιριαστό με την ατέλεια της ανθρώπινης συνθήκης, με την δική μου ατέλεια ,κοιτάζω γύρω μου τις γριούλες, μια κοπέλλα λίγο λοξή, έναν λιγνό κυριούλη, τα ταπεινά και τα ασθενή του κόσμου τούτου, κι η ψυχή μου ησυχάζει και σχεδόν δροσίζεται. Από την ανακουφιστική  βεβαιότητα πως ναι εκεί στα βαθειά, όλοι ίδιοι είμαστε. Λίγο κακότεχνοι, λίγο παράφωνοι, λίγο..."

Είχε προηγηθεί αυτό στο fb: 

Σας αρέσει αυτό που έχω φτιάξει; Δηλαδή μ' αγαπάτε; Δηλαδή αξίζω να μ' αγαπάτε; Είμαι χρήσιμη δηλαδή;; Ουφ πότε θα σταματήσει αυτό; Πότε επιτέλους θα πειστώ ότι μπορεί να σ' αγαπάει ο άλλος γι' αυτό που είσαι κι όχι γι' αυτό που κάνεις ή θα κάνεις; Ότι μπορείς να υπάρχεις και χωρίς να πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις; Ότι έχεις δικαίωμα να απολαμβάνεις αυτό που κάνεις μόνο για τη χαρά χωρίς να χρωστάς τίποτα σε κανέναν παρά στη ψυχή σου μόνο;)
(Αμλετικά ερωτήματα που καίνε, προ και μετά πρεμιέρας).

Ο κήπος του Ραπατσίνι [μία παράσταση βασισμένη στο διήγημα του Ναθάναελ Χώθορν, Η κόρη του Ραπατσίνι]

"Δεν θέλω τους αληθινούς ναρκίσσους – 
Ούτε οι κρίνοι μ’ αρέσουν, ούτε τα ρόδα τα αληθινά.
Δώστε μου άνθη τεχνητά που δεν μαραίνονται
και δεν σαπίζουν, με μορφές που δεν γερνούν.
Άνθη αγαπώ από υαλί ή από χρυσό πλασμένα, 
της Τέχνης δώρα
μέσα στα χώματα δεν φύτρωσαν 
και μες στες λάσπες ρυπαρά."