Μεσημεράκι και Σεπτέμβριος που κοντοστέκεται. Έφυγα από το κάμπινγκ, από εκεί που οι λίγοι, τσίλικοι νεογέροντες που απέμειναν είναι όλοι δοξάστε με, έκλεισα το κινητό και πήγα με το ψαροντούφεκο παραδίπλα, σ'έναν όρμο, μόνος με τον πόνο μου. Σκέφτηκα να πιάσω κάνα χταπόδι στα βράχια που κατέβαιναν κάθετα στο νερό και συνεχόζονταν σε εναλλαγή με πέτρες, κατρακύλια και πλάκες που χάνονταν στη χλαίνη του βυθού μέσα σε δάση νυμφώνων, ποσειδωνία και τράγανες.
Έκανα μερικές απανωτές, κοφτές ανάσες πριν βουτήξω, ενώ θυμήθηκα, εντελώς άσχετα, πως όταν ήμουν μικρός κι είχα βρογχικά, πήρα είκοσι στρεπτομυκίνες. Βούτηξα. Στα πέντε μέτρα βάθος νετάρω και βλέπω στον βράχο τέσσερα θαλάμια, το ένα κοντά στο άλλο, σκοτεινά. Είπα εντός μου: βλύσας άβυσσον εκ τετραστόμου κρήνης*. Το έψαλα σιωπηλά. Η μεγαλύτερη τρύπα θύμιζε ανοιχτό στόμα από μάσκα τραγωδίας που έλεγε: κυλάει, κυλάει ο χρόνος μέσα μας αθόρυβα και μας σκάβει.
Το χταπόδι, στο μεγαλύτερο θαλάμι, σαν να με περίμενε. Το μάτι του με κοιτούσε ήρεμα, στωικά.
Και μέσα από το δικό του μάτι είδα τον εαυτό μου στην Τελευταία Μέρα. Στάθηκα λίγο ακίνητος, το σκόπευσα ακίνητος, το σκόπευσα επίμονα, σταθερά με το ψαροντούφεκο, κατάσταυρα, από το ένα μέτρο. Εκείνο με κοιτούσε ψύχραιμο, ακίνητο. Μετά, κατέβασα αργά, ήρεμα την τρίαινα, χωρίς να τραβήξω.
Έφυγα λίγο προς τα πλάγια κι ανέβηκα σιγά σιγά, πιο ελαφρύς πια, στην επιφάνεια. Σχεδόν χαρούμενος. Πήρα βαθιές αναπνοές.
Λαμπύριζε πέρα για πέρα η θάλασσα, αδιάφορα, εκτυφλωτικά.
Πρόκειται για ένα από τα 27 διηγήματα, το πιο μικρό, που περιέχονται στο βιβλίο ΝΤΕΠΟ, του Γιώργου Σκαμπαρδώνη ( Θεσ/νίκη, 1953), εκδόσεις Πατάκη, 2017.
Το διαβάσαμε τέλη Ιουνίου, μέσα στον καύσωνα και μας δρόσισε ευχάριστα. Μας άρεσε ιδιαίτερα θυμίζοντάς μας πως οι λέξεις, συνηθισμένες κι ασυνήθιστες, όταν τις συνδυάζει ένας δεξιοτέχνης, ένας άνθρωπος που τις λατρεύει, φτιάχνουν καταστάσεις μαγικές. Ξεκινώντας από ρινίσματα της πραγματικότητας ο Σκαμπαρδώνης γεννάει ένα ολόκληρο κόσμο που μέσα από τις εκπλήξεις που μας παραμονεύουν στις γωνίες του μας τραβάει στην αγκαλιά του παρόλες τους λάκκους της ζωής. Οι περισσότεροι ήρωές του, εξ αιτίας της σουρεάλ αντιμετώπιση των πειρασμών τους, μας μεταδίδουν μία θερμή επιθυμία για να ζήσουμε πιο ανοιχτοί, πιο ευγενείς, πιο σοφοί. Τουλάχιστον 5 από τα διηγήματα τα βρήκαμε εξαίσια.
Πατώντας εδώ θα σας εμφανιστεί η ιστοσελίδα των εκδόσεων Πατάκης, που εκτός από το κείμενο του οπισθόφυλλου περιέχει και παρουσιάσεις, κριτικές και συνεντεύξεις του Σκαμπαρδώνη με αφορμή το ΝΤΕΠΟ. Κι εδώ η σελίδα της βιβλιονετ με όλες τις πληροφορίες για τον Σκαμπαρδώνη, το ΝΤΕΠΟ και το έργο του.
*βλύσας άβυσσον εκ τετραστόμου κρήνης = αφού (αυτός) ανάβλυσε την άβυσο από κρήνη με τέσσερις κρουνούς.
Ντεπό = αποθήκη.
Το διήγημα αυτό ο συγγραφέας το έχει αφιερώσει στη μνήμη του Ιωάννου Ζεμενού.
