Κάτω από τις δεκάδες πέτρες, πλακωμένο, λιωμένο σχεδόν, ήταν ένα μικρό σκυλάκι, δυο-τριών μηνών. Μετά βίας ανάσαινε. Κάποιος το είχε αφήσει εκεί που δεν πέρναγε ψυχή, πλακωμένο με αυτό τον απίστευτο τρόπο,  να ψοφήσει.   

Συγκλονίστηκα (αλλά δεν το έδειξα). Η Όλια ήταν πιο ψύχραιμη. Το ποτίσαμε, το ταϊσαμε, το συνεφέραμε. Την άλλη μέρα ξαναπήγαμε- είχε χαθεί.  

Δεν ξέρω γιατί λέω αυτή την ανάμνηση εδώ, μετά από τόσα χρόνια, αλλά δεν ξέρω και τι άλλο να προσθέσω δίπλα στα  ποιήματά της που διάβασα επιτόπου και μερικά σάς παρουσιάζω σήμερα.   

Είναι  λίγο ύποπτο να μιλάμε δημοσίως για τους φίλους μας, σα να μη τους ξέρουμε.  

Καλή επιτυχία Όλια.  

¤   To ταλέντο

είναι κατι που άμα το έχεις

πρέπει να κάνεις σα να μην το έχεις

γιατί αλλιώς

θα πάψεις να το έχεις.  

¤   Σε βόλτες στα μαγαζιά

ξόδεψε την αγάπη της για την ομορφιά.  

¤   Ο βυθός των πολυκατοικιών

είναι γεμάτος φιλιππινέζες

πλέουν τις νύχτες σιωπηλά

σε μπλε φωσφορίζοντα νερά

που τα αποκαλούν αγγλικά skype.  

¤   Αντίγραφα έχουν καταλάβει τη θέση    

του πρωτότυπου

και κανείς δεν διαμαρτύρεται.  

Ροπή προς τη μετριότητα

η μεγάλη αμαρτία των καιρών  

¤   Είμαι ακόμα hot

πα' να πει ενδιαφέρονται

πού πήγα, τι είπα, τι κανω

αύριο

σε μια στιγμούλα μέσα

θα ενδιαφέρεται

μόνο η σκύλα μου η Κούλα

που πάντα ενδιαφερόταν

έτσι κι αλλιώς.  

¤ Μυστηριώδες και μυστηριακό

είναι το απλό, χαζέ

όχι το πολύπλοκο

αυτό είναι κατασκευή. 

Πηγή:  lifo.gr