Δεν είναι μόνο ότι ποτέ δεν βαρεθήκαμε όταν ήμασταν μικροί τις ταινίες του Τζέρι Λιούις ( Νιού Τζέρσι, 1926 - Λας Βέγκας, 2017), είναι και πως τις φχαριστιόμασταν με ένα ιδιαίτερα χαλαρό τρόπο. Παρόλο που η σχέση με τους ήρωές του ήταν μετέωρη, προέκυπτε μια ουσιαστική σύνδεση με τον κόσμο τους που τον χαλούσαν και τον έφτιαχναν εξ αρχής σε μια άλλη βάση, πιο ευρύχωρη. Το σίγουρο πάντως ήταν πως χαγελούσαμε δίχως να ξεκαρδιζόμασταν και ναι δεν γελούσαμε με τον αθώο τρόπο που μας συνέβαινε αυτό με τις ελληνικές κωμωδίες ή με κάποιες ιταλικές.
Γελούσαμε συχνά με τον τρόπο που γελάμε όταν κάποιοι δίπλα μας, όχι κακοί και δυνατοί απαραίτητα, παθαίνουν κάτι, χάνουν προς στιγμήν το κύρος τους και τον αυτοέλεγχό τους, πέφτοντας ας πούμε πραγματικά και συμβολικά ακόμα και από ατζαμοσύνη ή πατώντας την μπανανόφλουδα. Ήταν παράξενες αυτές οι κωμωδίες του Λιούις που την ίδια στιγμή που νιώθαμε ότι απειλούμασταν με καταστροφή εκτονωνόμασταν με ένα, πιο πολύ εσωτερικό γέλιο και ησυχάζαμε μες την καλή αν και πικρή χαρά.
Τις ταινίες του Λιούις διαπιστώσαμε μες τα χρόνια ότι δεν μπορούσαν να τις αντέξουν αυτοί που δυσκολεύονται μονίμως στην πραγματική τους ζωή να γίνονται κλόουν για χάρη κάποιου πράγματος που τους ξεπερνάει, όπως ας πούμε για την χαροποίηση των άλλων, δηλαδή αυτοί που αν και όποτε καταφεύγουν στην παιδική υπερβολή το κάνουν μόνο όταν είναι να ανεβάσουν το όποιο κασέ τους.
Στο δια ταύτα: Όταν πολύ αργότερα μάθαμε ότι ο Λιούις ήταν και σκηνοθέτης και έγραφε και τα σενάρια των ταινιών του η εκτίμησή μας στο πρόσωπό του ανέβηκε κατακόρυφα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
Πατώντας εδώ θα σας εμφανιστεί ένα μίνι αφιέρωμα σε μια από τις πιο συμπαθείς μορφές των παιδικών μας χρόνων.
Κι εδώ το Αντίο του Τάσου Μελεμενίδη.
