Τετάρτη 10 Μαρτίου 1999 ( Αθήνα) 

Πάλι σ'ένα ταξίδι, πάλι ήταν κι η μάνα μου. Έδειχνε νέα και ευχαριστημένη. Κι άλλοτε με περίμενε αυτή, άλλοτε εγώ την περίμενα. Και σαν να παίζαμε ένα παιχνίδι οι δύο μας, αναταλλάσαμε συνθηματικές λέξεις, κάτι τέτοιο. Μια θάλασσα μπροστά μας, μια παράξενη παραλία, που ήταν και πλαγιά βουνού. Και γυρνάω και της λέω κάτι αναπάντεχο: " Καιρό έχω να ονειρευτώ τον μπαμπά, θα νομίζει πως τον ξέχασα". Και μου λέει ήσυχα: " Μπα, ο θάνατος είναι σαν τα όνειρα, το ένα σκεπάζει το άλλο".

Δευτέρα 31 Μαρτίου 1999 ( Αθήνα) 

Πάλι εκείνα τα βήματα στις σκάλες. Άνοιξα λίγο το παράθυρο στην πράσινη πόρτα και είδα να ανεβαίνουν και να σείονται σαν να τα φύσαγε αέρα ένα βουνό από λουλούδια, φυτά ολόκληρα, τριανταφυλλιές ντάλιες...Χάρηκα αλλά και τρόμαξα. Και διέκρινα ανάμεσά τους ένα κεφάλι παιδιού που χαμογελούσε ντροπαλά κάπως αμήχανα. Μας πως τα κουβαλάει, απόρησα, τι χεράκια έχει; Φορούσε ένα κόκκινο μαντήλι περασμένο σαν μπορντούρα στο μέτωπο. Κια σιγά σιγά κατάλαβα πως ήταν ένα πρόσωπο που λείπει από χρόνια, θα μπορούσαν να πω και ο πατέρας μου και ο αδελφός μου, ή ένας αδελφός του, ο θείος Θωμάς, που δεν τον πρόλαβα, πέθανε μισόν αιώνα σχεδόν πριν γεννηθώ. Πώ -πω, σκέφτηκα, σκέφτηκα, νεκρός κομίζει άνθη σε ζωντανό, τι άλλο θα δούμε! Και κατέβηκα μερικά σκαλιά να τον βοηθήσω, είδα πως ήμουν ξυπόλητη, τώρα πατούσα σε φρέσκο χώμα. 

Τρίτη 20 Απριλίου 1999 (Αθήνα)

Ένα περδικόπουλο έπεσε μέσα στην γούβα από την βαθιά πατημασιά μας αγελάδας! Έτρεξα ανήσυχη να το βγάλω και ο αδελφός μου μου είπε: " Μην κάνεις έτσι, ξέρουν και μόνα τους να γλυτώνουν". Ξέρουν, ξέρουν έλεγα μέσα μου εγώ, αλλά καμμιά φορά την παθαίνουν από την πολλή αθωότητα. Μετά σε ένα δωμάτιο είδα απ'το παράθυρο πάλι τον Χρήστο που προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα με έναν "αδύνατο" αριθμό, με την έννοια του ασύλληπτου, που άρχιζε λέει από το τέλος του! "Ξέρεις συμβαίνουν αυτά - να, κι εγώ καμμιά φορά χρειάζεται να τελειώσω μια ιστορία για να την ξεκινήσω". Με κοίταξε αφηρημένος, συνοφρυωμένος, σαν να μου έλεγε αφ'ενός "με φώτισες τώρα", ειρωνικά, αφετέρου όμως "για στάσου ... μπορεί να'ναι κι έτσι". Ένιωσα όπως μικρή ή έφηβη, όταν - όχι πολύ συχνά - έλεγα και καμμιά σωστή κουβέντα και με επιδοκίμαζε. 

Μεγάλη Πέμπτη 12 Απριλίου 2001 (Αθήνα)

Κοιμόμουνα και κάποιος μου είχε μια μανία κι ήθελε να με κτυπήσει εν όσω κοιμόμουνα, να με βλάψει! Μα τελικά μετάνοιωσε κι άρχισε να με χαϊδεύει στο κεφάλι και να λέει πολύ τρυφερά λόγια. Ήταν δύο λέξεις, οι πιο τρυφερές που άκουσα ποτέ. Κάτι σαν "γλυκό παιδί" ή "φιλικό μου πλάσμα". Κάτι τέτοιο, ειπωμένο με βαθύ αίσθημα. 

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 1999 (Αθήνα)

Ο φίλος Στάθης, η αδελφή  μου η Σοφία, εγώ κι ένας άλλος μέσα σε αυτοκίνητο. Οδηγούσε ο Στάθης, πήγαινε πολύ γρήγορα, του έλεγα να προσέχει. Μετά σ΄'ένα μπαρ. Ο Στάθης μου χάρισε κάτι, μας άφησε κι έφυγε. Εμφανίστηκε ένας Άγγλος. Νομίζω πειράχτηκα που έφυγε έτσι ο Στάθης, κι έφυγα κι εγώ. Έξω ένα πρωινό σα βράδυ, μεγάλη σκοτεινιά. Κι αναρωτιόμουν μετά, να γυρίσω στο μπαρ ή όχι; Κυρίως είχα την έγνοια της αδελφής μου: μόνη σ'ένα ξένο περιβάλλον....

(Και στις 3μ.μ έγινε ο φοβερός σεισμός στην Αθήνα).

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 1997 ( Αθήνα)

Ένα φοβερό σκοτεινό τοπίο που το αποτελούσαν μνήματα, μια ανήσυχη θάλασσα στο βάθος και ψηλοί άγριοι βράχοι, όλα μαύρα σαν να περιχύθηκαν με πίσσα. Το πιο χαρακτηριστικό πάντως, το πιο που ενέπνεε δέος, ήταν τα μνήματα. Πριν από κάτι μέρες, λοιπόν, κάποιοι είχαν βάλει μέσα στους τάφους κάποιους ζωντανούς για να γλυτώσουν από κάτι, νομίζω θεομηνία. Και οι ζωντανοί παρέμειναν εκεί! Περπατούσα με μία φίλη,μια πολύ τολμηρή κοπέλλα ( από εκείνα τα άγνωστα πρόσωπα, που μας είναι όμως γνωστά), η οποία αποφάσισε να μιλήσει στους θαμένους ζωντανούς. Εγώ απομακρύνθηκα κάπως προς τους βράχους και παρακολουθούσα από κεί. Η φίλη έσκυψε πάνω από ένα μνήμα κι άρχισε να σκάβει με τα χέρια της, κι ήταν πραγματικά σαν να έσκαβε το ίσιο το στήθος αυτουνού που ήταν θαμμένος από κάτω. τι τον ρώτησε δεν ξερω, κι εκείνος άρχισε να φωνάζει "χαρά! χαρά!χαρά!χαρά!" χιλιάδες φορές, συνέχεια να φωνάζει "χαρά!χαρά!χαρά!". Ήταν κάτι το τρομερό, απολύτως απερίγραπτο ν'ακούς εκείνη τη φωνή, τι τόνους έπαιρνε, πως γινόταν, πως "διογκωνόταν" σμίγοντας με τον αέρα, όντας φωνή μέσα από τον τάφο - ΧΑΡΑ! ΧΑΡΑ! ΧΑΡΑ!. ....Ρώτησα τη φίλη μου και μου είπε πως τον είχε ρωτήσει αν αυτουνού ήταν "εκείνοι οι στίχοι", κι εκείνος της απάντησε " Είμαι δεκαεννέα χρονών και μονάκριβων", κι ο νούς μου πήγε κατ'ευθείαν στον Ρεμπώ - στα δεκαεννιά του δεν έγραψε το "μονάκριβο" Μια εποχή στην κόλαση; Η φωνή συνέχισε να ακούγεται - "χαρά!χαρά!χαρά!..." τι χαρά ήταν πια εκείνη: - και συνάμα σε έναν βράχο από την άλλη μεριά, που ήταν όμως σαν δίπλα, ο Νικ Κέιβ, με σκούρα μπλε ρούχα όλο μαρμαρυγές και μυτερό σκαρπίνι όπως στα Φτερά του έρωτα του Βέντερς, κάτι έκανε μοναχός του, έψαχνε ή τραγουδούσε. Και μετά τα συλλογιζόμουνα όλα αυτά περπατώντας σε ωραίους δρόμους με κατάνθιστα δένδρα. Ποιος θα το ακούσει αυτό έλεγα, και θα το πιστέψει; Κι όμως έγινε, το είδα με τα μάτια μου και θα το πω! Πέρασε κι ένας άγνωστος, ελαφρά ντυμένος και μονολογούσε: " Και πόσο κάνει αυτό; Πόοοοοοσο κάνει αυτό;". 

Μεγάλο Σάββατο 18 Απριλίου 1998 ( Θεσσαλονίκη)

Μια γάτα παιδίσκη. Γάτα - γάτα, αλλά και κοριτσάκι μαζί. Αρχοντική, ατάραχη. Κι ένα μαύρο μικρό ποντίκι που πηγαινοερχόταν μπροστά της...Απορούσα που δεν το έπιανε, ήταν σαν να μην το έβλεπε. Μου άρεσε αυτό, δεν θα άντεχα σκηνές σπαραγμού. 

Πατώντας  εδώ  θα σας εμφανιστεί η συνέντευξη που παραχώρησε στην Τίνα Μανδηλαρά και δημοσιεύτηκε στη lifo στις 27.7 με τον τίτλο " Η Ζυράννα Ζατέλη λέει στη lifo τα όνειρά της".