Ακόμα και αν διατυπώνονται δημόσια τέτοιες προτάσεις και έχεις την ευχέρεια να τις πληροφορηθείς, συνήθως δεν είσαι σε φάση για να δοκιμάσεις τον έλεγχό τους για το αν έχουν κάποια βάση και έτσι είναι πολύ δύσκολο να καταφέρεις να στηριχτείς πάνω τους. Πέρα δηλαδή και από την πειστικότητα των ιδεών που επιδιώκουν μια άλλη προσέγγιση στη λύση του προβλήματός μας φαίνεται ότι και ο κόσμος έχει κάψει τα λάδια του και δυστυχώς δεν έχει τη δύναμη να πάρει υπευθύνη του τα ρίσκα και να εκτεθεί σε καινούργιες περιπέτειες. Αυτό που βιώνει η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου είναι ότι είμαστε σε μια φάση που θα διαρκέσει για πολλά χρόνια με αβέβαια αποτελέσματα και όπου τα δυό μας πόδια θα είναι σε μισό παπούτσι και για πολλούς συμπολίτες μας ούτε και σ'αυτό. Η μόνη πίεση που θα μπορούσε να ασκήσει ο κόσμος, αν φυσικά πρώτα ξεκαθαρίσει το τοπίο μέσα του αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες που του αναλογούν για την κρίση, να πίεζε για να ανεβάσει τον πήχη το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας. Γιατί με τα χάλια που το διακρίνει απ'άκρου σ'άκρου δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε ως χώρα να ξημερώνει μια άσπρη μέρα για τον λαό μας. 

Κι αυτή η στάση του αυτοπεριορισμού των ανθρώπων δεν φαίνεται να είναι η χώρα μας μια εξαίρεση. Οι έχοντες ανοιχτά τα μάτια και τ'αυτιά διακρίνουν ότι παντού συμβαίνει κάτι ανάλογο μ'αυτό που παρατήρησε ο Περουβιανός Σαντιάγο Ρονκαλιόλο, ένας κοσμοπολίτης συγγραφέας. Ότι δηλαδή μέρα με τη μέρα διαπίστωσε πως νιώθει όλο και περισσότερο ξένος, μέρα με τη μέρα λιγοστεύει η πίστη πως θα παλέψει μαζί με άλλους που έχουν τα ίδια προβλήματα. Σε ολόκληρη την Ευρώπη πιστεύει ο Ρονκαλιόλο, ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι πως οι Ευρωπαίοι δεν αισθάνονται πια ότι αποτελούν μέρος ενός μεγάλου σχεδίου και διαρκώς περιορίζουν τις κοινωνικές τους σχέσεις στις πιο στοιχειώδεις. Μια αμυντική στάση απέναντι σε ότι διαταράσει τον μικρόκοσμό τους είναι αυτή που συνεχώς κερδίζει έδαφος και πριονίζει τις γέφυρες προς τον άλλον που διαφέρει, όσο κοντά τους κι αν βρίσκεται αυτός. Μια στάση που μοιάζει σαν αόρατο εσωτερικό stop ακόμα και όταν σου δίνεται η ευκαιρία να το ρίχνεις έξω, να τα δίνεις όλα. 

Επιστρέφοντας στα δικά μας να πούμε ότι διαβάζοντας την προτάση που δημοσιοποίησε το κίνημα DiEM25, κίνημα στο οποίο πρωτοστατεί ο Γιάνης Βαρουφάκης, αυτό που μας προέκυψε είναι η επιθυμία μας να βρισκόμασταν όσοι ενδιαφέρονται για μια συζήτηση μαζί του που θα ξεκινούσε από τις απορίες μας. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολλές και μάλιστα στο επίπεδο του "τι εννοείται εδώ με αυτό που λέτε και ποιες παρενέργειες μπορεί άραγε να έχει αυτή η επιλογή σας;".

Αυτό πάντως που επισκίασε όλα τα άλλα, στο βαθμό που καταλάβαμε όχι μόνο αυτά που διατυπώνουν με σαφήνεια αλλά και τις προϋποθέσεις τους, τα παρελκόμενά τους, τα συμφραζόμενά τους και τις καραμπόλες τους, ήταν πως όλα αυτά κατά τη γνώμη μας έχουν περισσότερη σχέση με τη φάση που το κύμα του λαού ανεβαίνει και όχι όπως τώρα που έχει ξεθυμάνει, φάση όπου πολλοί έχουμε χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. 

Πατώντας  εδώ  θα σας εμφανιστεί το άρθρο του DiEM25 που δημοσιεύτηκε από τον Γιάνη Βαρουφάκη στην ΕτΣ στις 27.5 με τον τίτλο " Και τώρα τι κάνουμε; ". Το άρθρο αυτό επικεντρώνεται σε τρεις απαραίτητους στόχους και αναφέρει τις εφτά απαραίτητες τομές για να επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί. Για να προχωρήσουν αυτά τέσσερις επιλογές είναι απαραίτητες από την μεριά της πολιτικής ηγεσίας που κυβερνά. 

Το γεγονός ότι η αποτυχία του 2015 που εκφράστηκε με τα capital controls έχει χρεωθεί εξ ολοκλήρου στον Βαρουφάκη, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως οι προτάσεις του είναι για τα σκουπίδια. Εμείς τις αναδημοσιεύουμε γιατί έχουμε τη γνώμη που έχουν μια αξία, ως ένα εναλλακτικό σχέδιο και δεν είναι απίθανο να μας προκύψει κάτι καλό αν τις παρακολουθούμε και τους δίνουμε μια κάποια σημασία.