Είναι πιστεύω επιτακτική η ανάγκη για μια πανευρωπαϊκή, ή καλύτερα μια παγκόσμια συνδιάσκεψη από κάθε λογής επιστήμονες, κύρια γλωσσολόγους, κοινωνιολόγους και φωνολόγους, για την διερεύνηση ενός περίεργου και για μένα άκρως ακατανόητου φαινομένου.
Είναι οι πάμπολλες "γλώσσες", τα ηχητικά μέσα επικοινωνίας χιλιάδων ζώων, πεζοπόρων, ιπταμένων, δενδροβίων, υδροβίων και αμφιβίων, κάποιων που έχουν φτερά αλλά δεν πετάνε, όπως οι κότες, οι γαλοπούλες, οι πάπιες, η στρουθοκάμηλος και κάποιων άλλων, που δεν έχουν φτερά αλλά πετάνε, όπως ο ελέφαντας.
Κάθε είδος και τη γλώσσα του, την ιδιαίτερη φωνή του, με ήχους απλούς και μονότονα επαναλαμβανόμενους από γεννήσεως έως θανάτου. Κάπως έτσι θα ήτανε φαντάζομαι και τα φωνητικά "χάλια" του ανθρώπου πριν χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια χρόνια, προτού οι δύσκολες συνθήκες που έτυχαν στην πορεία του, τον στριμώξουνε άγρια αναγκάζοντας τον να ... αμαρτήσει! Η εξ ενστίκτου πρωτόγονη γλώσσα του (γκα-γκα) δεν επαρκούσε πλέον για την επιβίωσή του και τότε από το στόμα του βγήκε, περιέργως πως, η πρώτη-πρώτη του λέξη για την αναγκαία και ομαλή συνεννόηση με τους ομοίους του. Θαύμα!
Ποια ήταν αυτή η πρώτη λέξη δε γνωρίζουμε, ούτε πιστεύω θα μάθουμε ποτέ.
Η συνέχεια είναι μάλλον γνωστή σε όλους μας.
Η παραμικρή μεταβολή στον τρόπο που επιβιώναμε γεννούσε και καινούργιες λέξεις. Το κολάι το είχαμε πάρει. Τίποτα πια δε θα μας σταματούσε. Το βιολί συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Τα υπόλοιπα ζωντόβολα μένανε τα καημένα με ίδια, από υπάρξεώς τους, τη γλώσσα του ενστίκτου, ίδια και αμόλυντη: Τσίου-τσίου, νιάου-νιάου, γαβ-γαβ, μπεεε, ουγκά-ουγκά, κουάξ-κουαξ, κικιρίκου και λοιπές αναρίθμητες γλώσσες όσα και τα αναρίθμητα είδη που εκπέμπουν ποικιλόμορφους ήχους.
Και ενώ τα πτωχά και κατώτερα όντα, με αυτό το κατ' εμάς ατελέστατο, νηπιακό φωνητικό σύστημα κατορθώνουν να συνεννοούνται με τα όμοια τους και να επικοινωνούν με το περιβάλλον απολαμβάνοντας τη μέγιστη και ζηλευτή αρμονία, εμείς οι άνθρωποι η μόνη συνεννόηση που ξέρουμε είναι ο πόλεμος. Γιατί άραγε, πουρκουά, γουάι, νιντέν;
Εμείς οι την οικουμένη εξουσιάσαντες, οι τα υπόλοιπα έμβια και μη καθυποτάξαντες, εμείς που θεωρούμε τη γλώσσα, την ομιλία, από τις πιο μεγάλες κατακτήσεις μας , που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από όλα τα επί γης διαβιούντα πλάσματα και μάλιστα να καμαρώνουμε γι' αυτό, τρομάρα μας, πώς και δεν μπορούμε αιώνες τώρα να συνεννοηθούμε ούτε μεταξύ μας, ούτε με την υπόλοιπη φύση;
Πώς έγινε και φτάσαμε να μου λες εσύ αυγά κι εγώ να καταλαβαίνω καλάθια, να μου λες μετανάστης και να καταλαβαίνω σκουλήκι για πάτημα, πως γίνεται να μου λες αριστερός κι εγώ να καταλαβαίνω ωραίο κεφάλι για βαλσάμωμα, πώς γίνεται να μου λες Εβραίος κι εγώ να καταλαβαίνω ανωμαλία της φύσης προς εξόντωση, πώς γίνεται να μου λες χριστιανός κι εγώ να καταλαβαίνω θεομπαίχτης;
Η γλώσσα μας, η γλώσσα κάθε λαού, με τους συνδυασμένους ήχους, τις χιλιάδες λέξεις, με ρήματα, επιρρήματα, ουσιαστικά, επίθετα, αντωνυμίες, προθέσεις, άρθρα, μετοχές, συνδέσμους, επιφωνήματα, η γλώσσα μας, ο ανεκτίμητος αυτός θησαυρός μας, πώς γίνεται να μην έχει τη δύναμη ούτε ενός τσίου, ούτε ενός γαβ, ούτε ενός κικιρίκου, μήπως και καταφέρουμε κάποτε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας και ίσως έτσι να έρθει κι ο καιρός που θα πούμε: στη γη αυτή που ζούμε μαζί " Όλα είναι κοινά από σήμερα. Όλα, έξω από τα χείλη της αγαπημένης".*
Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ αυτή η συνδιάσκεψη.
Κι αν γίνει δε ξέρω αν θα βγάλει κανένα πόρισμα.
Ξέρω μόνο πως εγώ θα συνεχίσω ν' ακούω , να χαίρομαι και να εκτιμάω βαθύτατα τα κουτσομπολίστικα τιτιβίσματα των σπουργιτιών και καθόλου τις αφελείς μεγαλοστομίες πλείστων όσων φιλοσοφούντων, για τις ξεχωριστές ικανότητες και την πνευματική υπεροχή του ανθρώπινου είδους.
Μου ακούγονται μόνο σαν εμψυχωτικές κολακείες για να προσπερνάμε, κάνοντας πως δε βλέπουμε, τα χάλια μας.
Τα μαύρα μας τα χάλια τα αδιόρθωτα.
Σχόλια
Οι πέτρες, τα βουνά, μιλάνε;
Θέτουν ερωτήματα; Απαντάνε;
Ασε ... καλύτερα συζητιούνται αυτά σε μια ταβέρνα ...!
Μίστερ Ντάλλες,
γιατί να σας το κρύψουμε;
Η ζωή είναι πολύ ακριβή στη χώρα μας.
Παραδείγματος χάριν: δεν μπορείτε να αγοράσετε
παρά μόνο δυο δράμια αρνί της Άγκυρας με 23 σεντς
ή δυο οκάδες ξερά κρεμμύδια
ή μισή οκά φακές
ή μια πήχυ σάβανο
ή έναν άνθρωπο αγορασμένο για ένα μήνα ολάκερο,
χαμένο μες στη χακί ομοιομορφία και τα μυδράλια,
έτοιμο να σκοτώσει ή να σκοτωθεί.
Ίσως ποτέ του να μην έχει δει τη θάλασσα. Ίσως αγαπάει στα δάση το κυνήγι
Ή ίσως έχει αφήσει την καρδιά του σε μια κοριτσίστικη παλάμη.
Κι όμως Μίστερ Ντάλλες,
υπάρχει κάτι ακόμα που δεν σας είπαν μέχρι σήμερα.
Αυτός ο άνθρωπος που σας τον πουλάνε για 23 σεντς,
υπήρχε πολύ πριν φορέσει τη στολή που του δώσατε.
Υπήρχε σαν άνθρωπος,
υπήρχε σκυμμένος επάνω στο υνί του. Υπήρχε πριν κι ακόμα πριν
εσείς βαφτίσετε τις πολιτείες σας.
Ναι, Μίστερ Ντάλλες,
όταν ακόμα ήταν ένα χωράφι η Νέα Υόρκη σας.
Αυτός έχτιζε θόλους μολυβδοπελεκητούς, πλατειούς κι απέραντους σαν τον γαλάζιο ουρανό.
Λάξευε το μάρμαρο λες κι ύφαινε.
Έριχνε πάνω απ' τους μεγάλους ποταμούς γέφυρες με σαράντα δυο καμάρες.
Αυτός για να μαζέψει μια μέρα όλους τους λαούς σε δείπνο αδελφικό
και να τους πει:
"όλα είναι κοινά από σήμερα.
Όλα, έξω απ' τα χείλη της αγαπημένης». Αυτός, ο Χασάν ο εργάτης,
ο Μεχμέτ ο χωρικός
ο Αλή ο δάσκαλος
Μα προσέξτε, γιατί το φτηνό το κρέας τα σκυλιά το τρώνε.
Και μη σας τρομάξει αν αύριο, τη μέρα του ισολογισμού,
δείτε ότι σας στοίχισε πολύ ακριβά
αυτός ο φαντάρος των 23 σεντς.
Μ' άλλα λόγια,
ο φτωχός, ο αντρειωμένος μου
ο δουλευτής λαός μου.
Μεγάλος,
όπως όλοι οι λαοί του κόσμου.
Η παρεξήγηση των νοημάτων γεννάει βασανιστική πρόοδο. Σου εύχομαι και το '17 να διαφωνούμε δημιουργικά.
Τροφοδοσία RSS για τα σχόλια αυτού του άρθρου.