Κυριακή, 18 Δεκεμβρίου 2016 08:21

Η γλώσσα των τοίχων στη Δραπετσώνα του '16, το 4ο βίντεο παραγωγής της Σταγόνας

Επιλέγων ή Συντάκτης 
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(3 ψήφοι)

Λίγο παρατηρητικός αν είναι κάποιος που κυκλοφορεί στη Δραπετσώνα, εύκολα θα συμπεράνει πως τον τελευταίο καιρό τα συνθήματα στην πόλη έχουν αυξηθεί υπέρμετρα. Αρκετά μάλιστα απ’ αυτά σερφάρουν στα κύματα των συναισθημάτων.

Θα έχετε παρατηρήσει φαντάζομαι πως, όταν ψάχνεις κάτι, τότε γίνεσαι όλος ένα ραντάρ που το εντοπίζει όπου υπάρχει; Ε, αυτό έπαθα κι εγώ από τη στιγμή που σκέφτηκα να φωτογραφίσω αυτά τα συνθήματα. Κι καθ’οδόν ανακάλυψα περισσότερα από όσα φανταζόμουν.

 

Τα συνθήματα στους τοίχους ενδεχομένως να αποτελούν την κορφή ενός βυθισμένου παγόβουνου -ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία / κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά.

Άλλες φορές μπορεί να είναι πάλι μια κορφή που ψάχνει όμως το μικρό ή μεγάλο υπόγειο παγόβουνό της. Όταν το βρίσκει, αλληλούια. Κι όταν τελικά δεν το βρίσκει, πολύ γρήγορα λιώνει και κανένας δεν της δίνει πια σημασία.

Κάποιες παράξενες εποχές στις μητροπόλεις του κόσμου πλέουν βυθισμένα παγόβουνα που ενίοτε αναζητούν την κορφή τους. Αυτή στους αιώνες των αιώνων, για κάποιους μυστήριους λόγους, δεν καταφέρνουν να την φτιάξουν ούτε τα συνθήματα και τα γκράφιτι, ούτε τα ΜΜΕ και η πολιτική, οι θεσμοί και τα κινήματα, ούτε η επιστήμη ή η τέχνη. Υποθέτουμε πως αυτούς τους χρόνους μια σιωπή μαγεμένου δάσους απλώνεται μέσα σε πολλούς ανθρώπους, και το κουβάρι που είναι η ζωή τους το εκφράζει η απουσία ζωντάνιας από τις πράξεις τους και πίστης σε κάτι που τους ξεπερνάει και τους ενώνει. Όταν έρθει η στιγμή και βγουν από το καβούκι τους τότε το νεογέννητο μας φανερώνει την κρυφή κυοφορία που κράτησε εννιά μήνες ή και χρόνια και καμιά φορά και αιώνες.  

Ποιοι είναι σχεδόν απίθανο από τους εκτός των κυκλωμάτων εξουσίας να γράφουν συνθήματα στους τοίχους; Όσοι με τα δικά τους κριτήρια καλοπερνούν, έχοντας βρει τρόπους για να αντέχουν τις πάσης φύσεως εξουσίες ή να επωφελούνται απ’αυτές και ένα νόημα στην συνύπαρξη ή και στην αντιπαλότητα με τους γύρω τους. Αυτοί που αγγίζουν το απόλυτο μηδέν της απελπισίας. Οι γυναίκες. Αυτοί που δεν τους περισσεύουν δυνάμεις και χρόνος. Κι εκείνοι που τους ταιριάζει να λένε κατά πρόσωπο τις αλήθειες τους μόνο σε όσους είναι στη ζωή σφιχτοδεμένοι μαζί τους.

Και ποιοι είναι υποψήφιοι για να κυκλοφορούν συνήθως τις μικρές ώρες με σπρέι, με μαρκαδόρους και μπογιές; Ομάδες και κόμματα που με τα μηνύματά τους θέλουν να καλλιεργήσουν τους δεσμούς τους με την κοινωνία. Ντροπαλοί ποιητές που στα καλύτερά τους κερνούν ηδύποτα από μια άλλη πιο όμορφη πολιτεία με μικρότερες ανισότητες και με την καρδιακή ελευθεριότητα σε διέγερση. Ερωτοχτυπημένοι αρσενικοί, όταν έχουν φτάσει στο αμήν και παίζουν δημόσια τα ρέστα τους εξ αποστάσεως. Παιδιά και τρελοί που έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με το σύμπαν και δεν τους ενδιαφέρει αν αυτός ο τρόπος είναι περιορισμένης εμβέλειας. Η ΘΥΡΑ τάδε που γαμά και δέρνει και η αντίπαλή της με τα άλλα χρώματα. Πληρωμένοι από άπληστους κι αδίστακτους κύκλους.

Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα βίντεο με τις φωτογραφίες των συνθημάτων. Αυτές που τις τραβήξαμε από τα μέσα Νοεμβρίου μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου. Και, εκτός πέντε έξι, όλες οι υπόλοιπες είναι από την ευρύτερη περιοχή της Δραπετσώνας, αυτής της καρδιάς μας και των ονείρων μας. Λίγο λιγότερα από τα μισά συνθήματα είναι ενός που τα υπογράφει με Σ.Α. Υπάρχουν βεβαίως και τα πολιτικά, ελάχιστα είναι η αλήθεια σε σχέση με το παρελθόν, τότε που τα είχαμε μπουχτίσει. Ανακαλύψαμε και κάποια ανυπόγραφα που απ’ ό,τι φαίνεται ένας συνδημότης μας από τη σέκτα της ρίμας κάνει στους τοίχους τη διατριβή του για την μπλόφα. Τέλος, τραβήξαμε και καμιά δεκαριά φωτογραφίες του τύπου «μερική άποψη της πόλης».

Οι μουσικές και τα τραγούδια που πάνω τους κυλούν οι φωτογραφίες διαλέξαμε να είναι συνθέσεις ανθρώπων που κάποτε έζησαν στα μέρη μας ή ζουν τώρα. Και τα πέντε ποιήματα που παρεμβάλαμε δεν είμαστε σίγουροι αν έχουν κάποια σχέση με τα συνθήματα. Όμως όταν απροσκάλεστα κτύπησαν την πόρτα μας, τότε που ήμασταν πιασμένοι στο ζήλο της έρευνας, μας βγήκε αυθόρμητα το «καλωσορίσατε, περάστε μέσα».

Δεν ξέρουμε αν αυτή η έκρηξη συνθημάτων δείχνει κάτι που παίρνει αμπάριζα από την πιεσμένη σχέση του ιδιωτικού βίου με τον δημόσιο. Και αν αποτελούν μια φωτοβολίδα ή υποδεικνύουν έναν αδιόρατο ακόμα δρόμο για τα ζόρικα, τα ανέκφραστα. Θα δείξει.

Στη φάση αυτή λοιπόν, θα αναρωτηθεί κάποιος που έχει την αγωνία, τι μας εξιτάρει στ’ αλήθεια από τα ακραία, δάκρυα ή φυσίγγια; Το ερώτημα και η απόκριση είναι του ποιητή  Νίκου Καρούζου. Δουλειά / του καθενός μα οπωσδήποτε / με κατάμαυρη σημαία / στα χέρια.

Μμμμ, μέσα είμαι, αλλά θέλω και κάτι ακόμα, κάτι που να μου ταιριάζει πιο πολύ.

Να, όπως π.χ αυτό που μας συμβουλεύει ο ποιητής Νίκος Παναγιωτόπουλος... Σε μια εποχή τόσο αποξενωμένη από τον….Μια διέξοδο προς τη χαρά / έστω και μέσα στην παρακμή ενός ολόκληρου κόσμου. …/ ο πιο χαρούμενος θα τα καταφέρει! / Υπογραφή: Το παλιό πνεύμα του πλανήτη.

 

Κράτα το

Κράτα το

Τελευταία τροποποίηση στις Πέμπτη, 23 Φεβρουαρίου 2017 05:06
Λάκης Ιγνατιάδης

Ραβδοσκοπία ατζαμή

Τελευταία άρθρα από τον/την Λάκης Ιγνατιάδης

Προσθήκη νέου σχολίου

Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση