Το άρθρο ξεκινάει με την "Ανθολόγηση του 20ου αιώνα" της Δώρας Μέντη, εκδόσεις Gutenberg, που την θεωρεί εξαιρετική, υποστήρίζοντας πως πρόκειται για μια ανθολογία πολύ ορθόδοξη, που λέει τα πράματα όπως έχουν καθιερωθεί να λέγονται. Προς το μέσον του άρθρου, σε ένα σημείο γράφει πως "Υπάρχουνε και κάποιοι ποιητές που λείπουν εντελώς, μα που έπρεπε να είναι. Ένας, μόνο ένας απ'αυτούς, είναι μείζων και είναι ο Νίκος Παναγιωτοπουλος. Του ποιητή αυτού, έχουμε κατά καιρούς αναρτήσει στη Σταγόνα τέσσερα αποσπάσματα από τη μοναδική συλλογή του "ΣΥΣΣΗΜΟΝ", μέρος Ι, Ίνδικτος, 484 σελ., (2006).  Αυτή τη φορά αντιγράψαμε το τέλος του πρώτου μέρους. Θα επανέλθουμε και με άλλα αποσπάσματα. 

Μετά από ένα ταξίδι

στην αχανή κι ακυβέρνητη επαρχία την ονομαζόμενη:

η ζωή κι ο θάνατος μιας τέχνης

κι έχοντας επισκεφτεί περιοχές

που δεν είναι πια στη δικαιοδοσία της τέχνης

κι έχοντας συνομιλήσει με πολλούς ανθρώπους

ολότελα βλαμμένους από τις αναθυμιάσεις του εγώ

κι έχοντας ενστερνιστεί

πως από τη σκοπιά της πιο βαθιάς παράδοσης

το να είναι κανείς ακόμα και ιδιοφυΐα δεν είναι αξιολογήσιμο

ένας άνθρωπος που απλά θέλει να υπάρχει

και όχι να νικήσει

κάθεται ισνάφ με τον δαίμονα του εσωτερικού του κόσμου

( κάθεται ισνάφ) ήγουν ο δαίμονας και του λόγου του απαρτίζουν μία συντεχνία

αυτοί οι δύο εξωμερίτες της ύπαρξης

ετούτοι οι ερημίτες ποντικοί στα ζείδωρα υπόγεια του καιρού

είναι τα εναπομείνοντας ίχνη μιας εκφυλισμένης παράδοσης

που το ανώτερο ή "πνευματικό" μέρος έχει χαθεί -

έχουν εγκατασταθεί σε μία παραγκίτσα

αρχιτεκτονικού ρυθμού ράκος δικαιοσύνης

πλάι στην περιοχή "κακό θεμέλιο" μέσα στο φαράγγι της γλώσσας -

βλέπουν τη δομή της γλώσσας που είναι η δομή του χάους

εκεί διατηρούν εργαστήρι -

(γλώσσα υπάρχει αλλά εκείνοι έχουν κληρονομήσει την αφωνία του θύματος)

μαζί βγάζουνε γράμματα από μια κασετίνα

και τα στεγνώνουνε με τη στάχτη -

έχουνε αντικρίσει στη φωτιά μια ψυχική εικόνα

είναι η ίδια από το χυτήριο στον ανδριάντα κι απ'το τσουκαλαρειό στο καμίνι

γράφεται με δύο τρόπους:

ψέματα των ψεμάτων όλα είναι ψέματα

ή 

το κακό είναι η χαραυγή του καλού μέσα σε μαύρο σύννεφο -

ανάμεσα στους δύο τρόπους 

το πνεύμα εξαφανίζεται και ενώνεται με το πλήθος των αδελφών του -

(καταφύγιο σε περιοχές που δεν ισχύει τίποτα -)