Περίοπτη θέση ανάμεσα στους σύγχρονους τραγουδοποιούς που έπαιξαν μπάλλα με τα πάσης φύσεως εσώψυχά μας σε διάφορες ακραίες και προπάντων νυχτερινές φάσεις της ζωής μας έχει και ο Μπόμπ Ντύλαν (Μιννεσότα,1941). Γι'αυτό χαρήκαμε ιδιαίτερα που του απονεμήθηκε το φετινό Νόμπελ λογοτεχνίας. Επ'ευκαιρία θυμηθήκαμε για μια ακόμα φορά πως τα τραγούδια του ενίσχυσαν με τον καλύτερο τρόπο την προδιάθεσή μας να πιστεύουμε στα μικρά θαύματα της καθημερινής ζωής όταν σαν ασανσέρ μας ανέβαζαν ως τα ουράνια δίχως να στρουθοκαμηλίζουν απέναντι στην επίγεια κόλασή μας.
Ο Μπόμπ Ντύλαν, είναι ένας από τους πιο λαμπρούς λαϊκούς τροβαδούρους των Η.Π.Α που είχε την ικανότητα να κοινωνεί μια βαθιά πνευματικότητα που την ισορροπούσε με μια μαεστρία αξιοθαύμαστη πάνω στο τεντωμένο σχοινί των συναισθημάτων του. Έτσι πέτυχε να μας δώσει την ευκαιρία να αφουγκραστούμε και να απολαύσουμε κάποια από τα ουσιώδη της ζωής όπως τα εξέφραζε με ένα τρόπο ποιητικό αντλώντας από την χαοτική πλευρά της Αμερικής τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Γι'αυτό και τον ευχαριστούμε.
Κατά τη σουηδική ακαδημία ο Ντίλαν βραβεύεται επειδή «έχει δημιουργήσει νέες ποιητικές εκφράσεις μέσα στην σπουδαία αμερικανική μουσική παράδοση». «Ο Μπομπ Ντύλαν παρουσιάζει την ποίησή του με τη μορφή τραγουδιών, όπως έκαναν και οι αρχαίοι Έλληνες, των οποίων τα έργα παρουσιάζονταν συχνά με μουσική» δήλωσε χαρακτηριστικά η Σάρα Ντάνιους από την σουηδική ακαδημία.
Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 8 εκατ. σουηδικών κορωνών (820.500 ευρώ).
Διαλέξαμε τρία τραγούδια του Μπόμπ Ντύλαν που διασκεύασαν ο Σαββόπουλος και ο Δεληβοριάς.
Άγγελος εξάγγελος Ήταν ένα από τα τραγούδια του άλμπουμ " Βρώμικο ψωμί" ( 1972). Εδώ επιλέξαμε την εκτέλεση από το άλμπουμ " Το ξενοδοχείο" ( 1997).
Ο παλιάτσος κι ο ληστής , από το άλμπουμ "Μπάλλος" (1971).
Τρένο στη βουνοκορυφή , από το άλμπουμ του Φοίβου Δεληβοριά "Καθρέφτης" (2003)
Πατώντας εδώ θα σας εμφανιστεί το άρθρο μας '¨Εξι Ντύλαν μες τη νύχτα στο Πολυτεχνείο ρίχτα" που το είχαμε αναρτήσει τον Νοέμβριο του '15 με αφορμή τον εορτασμό της 17ης Νοεμβρίου και στο τέλος είχαμε καρφιτσώσει κι έξι τραγούδια του Μπόμπ Ντύλαν.
Αυτές τις μέρες γράφτηκαν πολλά υπέρ και κατά της βράβευσης του Μπομπ Ντύλαν με το Νόμπελ Λογοτεχνία από τη Σουηδική Ακαδημία. Διαβάσαμε κι εμείς μερικά και κάποια μας άρεσαν. Ένα απ'αυτά είναι του Φοίβου Δεληβοριά που το τσιμπήσαμε στο fb.
Ο 20ός αιώνας ήταν μεταξύ άλλων κι ο αιώνας κατά τον οποίο η ποίηση ανακοίνωσε τον θάνατό της.
Από το 1900 κιόλας, δύο ήταν τα είδη φωνής που έβγαιναν από το στόμα των σελίδων των καινούργιων ποιητών. Η μία φώναζε για αναπαρθένευση, για μια νέα αμεσότητα που θα ξανάφερνε την ποίηση ,έστω και με τη βία, αντιμέτωπη με τη ζωή( ντανταϊστές, υπερρεαλιστές, φουτουριστές, μπίτνικς κλπ.). Η άλλη δεν άφηνε κανένα τέτοιο περιθώριο: η ποίηση είχε πεθάνει γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος είχε πετάξει απ’ τη ζωή του το πνεύμα που την έκανε να ζει. Οπότε το μόνο που έμενε ήταν το ξενύχτισμα, η συνομιλία με τον νεκρό, η βουτιά στα υπάρχοντά του μήπως βρεθεί κάτι πολύτιμο, κάποια πνευματική διαθήκη με αιώνιο αντίκρισμα ( Έλιοτ, Πάουντ , Σεφέρης κλπ.).
Στη δεκαετία του ’60 ακούστηκε μια τρίτη φωνή. Μια έρρινη φωνή με συνοδεία κακοπαιγμένης κιθάρας και φυσαρμόνικας. Η μουσική που την συνόδευε έμοιαζε να’ ναι μια ανυπόκριτη συνομιλία με τις νεκρές ρίζες της αμερικανικής ή της ελισαβετιανής τραγουδοποιητικής παράδοσης. Ο στίχος όμως δεν έκρυβε καθόλου την βίαιη, αγχώδη διάθεσή του να μιλήσει για κάτι που υπάρχει, που είναι ζωντανό, που αν πεθάνει, θα πεθάνουμε κι εμείς. Αυτό το μίγμα ,που άκουγε στο όνομα Μπομπ Ντίλαν, υπήρξε το πιο επιτυχημένο όχημα για να γίνει υπόθεση και του πιο απλού ανθρώπου το πρόβλημα που απασχολούσε τους ποιητές από το 1900 και μετά.
Το ότι απλοί άνθρωποι όπως οι Μπιτλς ή ο Σπρίνγκστιν πήγαν το αίτημα αυτό στην κορυφή της αγοράς του λαϊκού τραγουδιού το οφείλουμε στην δύναμη της επιρροής του Ντίλαν. Το ότι προσωπικότητες όπως ο Κοέν, η Τζόνι Μίτσελ, ο Νικ Κέιβ ταξίδεψαν αυτήν την τέχνη ως τα πνευματικά της πέρατα, το οφείλουμε πάλι στο δικό του κάψιμο.
Ένα Νόμπελ λογοτεχνίας δεν βοηθάει φυσικά τον ίδιο, που έτσι κι αλλιώς περιφέρεται τσουρουφλισμένος από πόλη σε πόλη κάνοντας το πιο έντιμο που θα μπορούσε, μην αφήνοντας δηλ. ούτε ίχνος του μύθου του που να μην το καταστρέψει. Βοηθάει όμως την ίδια τη λογοτεχνία. Γιατί για πρώτη φορά δεν βραβεύεται ένας ποιητής ή ένας συγγραφέας, αλλά ένα ζωντανό σχήμα λόγου, μία ανθρώπινη παρομοίωση ή μεταφορά του θανάτου της ή της μοναδικής ελπίδας της για ζωή - όπως το δει κανείς
https://vimeo.com/179637318
