Είχε σταματήσει να κυνηγάει αγριοκάτσικα και να τι είχε συμβεί. Είχε πυροβολήσει ένα απ'αυτά μες την ομίχλη, χωρίς να αντιληφθεί πως ήταν θηλυκό και χωρίς να δει το μικρό παραδίπλα. Το ζώο, χτυπημένο στο γκρεμό, είχε προσπαθήσει να μείνει γατζωμένο στο βράχο, πατώντας με πόδια αβέβαια, έπειτα είχε πέσει προς τα πίσω - βουτιά πάνω από είκοσι μέτρα. Το μικρό χωρίς να διστάσει είχε πηδήσει πίσω από τη μάνα κι είχε προσγειωθεί στα πόδια του. Η μάνα είχε κατρακυλήσει πάλι και γκρεμιστεί τελικά με ένα ακόμα πιο μεγάλο σάλτο, και το μικρό είχε κι αυτό ορμήσει ξοπίσω της.
Όταν ο άντρας έφτασε στο σκοτωμένο ζώο, το μικρό ήταν εκεί, λίγο στρεβλά στημένο στα ποδάρια του, με τα μεγάλα ήρεμα μάτια του απελπισμένα.
Δε βάσταξε η καρδιά του να ξεκοιλιάσει το ζώο επιτόπου μπροστά στο μικρό του, να αδειάσει καταγής κιλά εντόσθια για να γλιτώσει το βάρος τους, το ζαλώθηκε ακέραιο στους ώμους.
Τότε αποφάσισε να πάρει τον τίτλο του ζωοκλέφτη, υπό τα όμματα του εξουσιαστή των πάντων, ήρεμα, απελπισμένα. Πρέπει να κοιτάξεις μέσα σ'εκείνα τα δυο μάτια, για να καταλάβεις πως τον ζύγιασαν. Πήρε την απόφαση πως γι'αυτόν το κυνήγι του αγριοκάτσικου είχε τελειώσει. Τα ζώα δίνουν μαθήματα. Δε χρησιμεύουν στο να διορθωθεί κάτι, μόνο να σταματήσει. Αυτός δεν είχε μετανιώσει, δεν μπορούσε να αποκαταστήσει το άδικο, μπορούσε να πει όχι. Τα χρέη πληρώνονται στο τέλος, μια κι έξω.
Στους ανθρώπους είχε δώσει το σωστό βάρος. Ξανασκέφτηκε το χειρότερο πράμα που είχε διαπράξει και συμπέρανε για μια φορά ακόμα: έπρεπε να γίνει. Επανερχόταν στο χειρότερό του για να το διατηρήσει νωπό, να μην το αφήσει να ξεραθεί. Ο άνθρωπος είναι αυτό που έχει διαπράξει. Αν λησμονήσει, είναι ένα ποτήρι αναποδογυρισμένο, άδειο, κλειστό.
Δεν μετάνιωνε γι'αυτό, γιατί δεν μπορεί να ξαναδώσει υπόσχεση με όρκο. Με τα αγριοκάτσικα ναι, ήταν σίγουρος πως δεν τα πυροβολούσε ποτέ πια. Με τους ανθρώπους, το χειρότερο ήταν και πάλι πιθανό.
...................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
Ο άντρας δε λέει πολλά. Αυτό ωθεί τους άλλους να συμπληρώνουν μεγεθύνοντας τις λεπτομέρειες. Μια δημοσιογράφος είχε πεισμώσει με τη σκέψη να τον ακολουθήσει, να τον κατασκοπεύσει. .................................................... Τότε η δημοσιογράφος φανερώθηκε, τον πλησίασε στο χωριό όπου ανεφοδιαζόταν. Του πρόσφερε αμοιβή. Ήταν οι καλοκαιρινοί μήνες. Ο άντρας κάθισε και την άκουσε, έπειτα απάντησε "θα το σκεφτώ".
Είχε ξεσυνηθίσει να βρίσκεται μπροστά σε μια γυναίκα, τον ενοχλούσε στη μύτη η παρφουμαρισμένη αύρα με την οποία οι γυναίκες αφήνουν το στίγμα τους στην ατμόσφαιρα. Η κοιλιά του άρχισε να γουργουρίζει.
Ένα άντρας που δε συναναστρέφεται γυναίκες ξεχνά πως αυτό στο οποίο υπέρεχουν είναι η θέληση. Ένας άντρας δεν καταφέρνει να θέλει όσα μια γυναίκα, αφαιρείται, σταματάει, μια γυναίκα όχι. Μπροστά στη γυναίκα αναχαιτίζεται. Άν ήταν δασοφύλακας τον ξεφορτωνόταν στα γρήγορα. Όμως μια γυναίκα είναι κείνος ο ιστός της αράχνης που απλώνεται σ'ένα πέρασμα, που κολλάει στα ρούχα και τον παίρνεις μαζί σου. Του είχε φορτώσει τις σκέψεις της κι αυτός δεν μπορούσε να τις αποτινάξει.
Ένας άντρας που δε συναναστρέφεται γυναίκες είναι ένας άντρας στερημένος. Δεν είναι άντρας πάει και τέλειωσε, δεν υπάρχει τίποτα άλλο να προστεθεί. Είναι ένας άντρας στερημένος. Μπορεί να το ξεχνάει, όμως όταν βρεθεί μπροστά της, το ξαναθυμάται.
"Θα το σκεφτώ." Ήταν αλήθεια, σκεφτόταν τη γυναίκα, τη θέλησή της ν'αποσπάσει μια ιστορία από αυτόν που μέσα στην ταβέρνα καθόταν και άκουγε τις ιστορίες των άλλων και στην ερώτηση " Κι εσύ;", απαντούσε υψώνοντας το ποτήρι στην υγειά των παρευρισκομένων, για να καταπιεί την απάντηση. Αν επέμεναν, έβγαζε τη φυσαρμόνικα και μέσα της φυσούσε μουσική. Δεν μπορούσε να προσθέσει την ιστορία του στη δική τους. Απ'ότι διηγόταν οι άλλοι, εκείνος είχε κάνει κάτι χειρότερο. Κίνδυνοι, δεινοπαθήματα, ωμότητες, από τις διηγήσεις των άλλων καταλάβαινει πως εκείνος ήταν ο χειρότερος. Στη γυναίκα δεν μπορούσε να απαντήσει με τη φυσαρμόνικα. Στα εξήντα του χρόνια το κορμί του ήταν καλοκουρδισμένο, σφιχτοδεμένο σαν γροθιά. Και η γυναίκα πως ήταν; Σαν το ανοιχτό χέρι, σ'εκείνο το παιχνίδι που το λένε "πέτρα, ψαλίδι, χαρτί", το χέρι που κερδίζει γιατί γίνεται χαρτί και τυλίγεται γύρω απ' την πέτρα. Η γυναίκα ήταν το χαρτί που μέσα του κλεινόταν τελικά η ιστορία του. Και το τρίτο στοιχείο του παιχνιδιού, το ψαλίδι; Αυτό ήταν το αγριόγιδο, με τα κέρατά του θα νικούσε το χαρτί, άγνωστο πως. .................................................................................................................................................................................................................................
Η γυναίκα επιβλήθηκε στον εαυτό της κρύβοντας την ικανοποίηση για το ρήγμα που είχε ανοιχτεί, και του έσφιξε το χέρι σε επιβεβαίωση της συμφωνίας. Δεν ήταν χαρτί η επαφή με τα δάκτυλα και την παλάμη. Ήταν η ανερυθρίαστη οικειότητα μασκαρεμένη σε χειρονομία χαιρετισμού. Το άγγιγμα στο χέρι μιας γυναίκας, για έναν άντρα στερημένο, είναι αίμα που αναπηδά. Δεν πρέπει να αγγίζονται γυναίκα και άντρας, παριστάνοντας πως δεν συμβαίνει κάτι ολότελα διαφορετικό. Η κίνηση της γυναίκας - εκείνη είχε γυρέψει το χέρι του - δρασκέλισε το σύνορο των σωμάτων, γι'αυτό ήταν ήδη μια δοσοληψία μεταξύ εραστών.
Τα δύο αυτά αποσπάσματα είναι από τη νουβέλα του Έρρι Ντε Λούκα ( Νάπολι, 1950) " Το βάρος της πεταλούδας", εκδόσεις Κέλευθος. Ο Ντε Λούκα, εκτός από συγγραφέας, μεταφραστής, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός, οδηγός φορτηγού, οικοδόμος, εργάτης στη Φίατ είναι και αλπινιστής και σε αρκετά βιβλία του, όπως και σ'αυτό, μεταφέρει το πάθος του για την αναρρίχηση, για τα βουνά και τη φύση. Στη δεκαετία του '70 υπήρξε συνιδρυτής της μαχητικής αριστερής οργάνωσης " Λότα Κοντίνουα". Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει άλλα δύο βιβλία του, "Η μουσική της θάλασσας" και το "Τρία άλογα". Ποιος μου τον σύστησε μέσω αυτής της δυνατής αντρικής νουβέλας; Οι φίλοι Νίκος και Πέπη που τους ευχαριστώ πολύ. Τέλος τι σημαίνει Κέλευθος; Ιδού οι εφτά σημασίες αυτής της αρχαίας λέξης:
1. δρόμος, οδός, ατραπός
