Η βραδιά ήταν αφιερωμένη στο φίλο τους Βίκο Ναχμία, που πριν 15 μέρες είπε το τελευταίο του αντίο. Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος του ΣΥΣΣΗΜΟΥ, απήγγειλε ένα ποίημα του με την ελπίδα ότι ο Βίκος θα το απολάμβανε κι αυτός μαζί μας. Κι όταν ο αυτοκράτωρ ήλιος έδυε σεμνά και ταπεινά πίσω από τα βουναλάκια της Σαλαμίνας, φάνηκε ότι σε πολλούς παρόντες ανέτειλε μέσα τους μια φετοκάρπουζι σελήνη στάζοντας σε φως στάλες ρόδου αμάραντου και αγάπης πικροθάλασσας. Και μετά, με μια βαθιά υπόκλιση μας προσκάλεσε η πανέμορφη σε χορό και ρεμπέτικο τραγούδι. Το υπηρέτησαν με μεράκι και κέφι μέχρι περασμένα μεσάνυχτα οι Κόττον Μπόις και βοήθησε σημαντικά για την ολοκλήρωση το κερασμένο τσίπουρο και οι μεζέδες της καντίνας. 

Όλα αυτά σε ένα τοπίο εξώκοσμο, ακατέργαστο, παρατημένο στην μοίρα του, πάντως όχι από τα συνηθισμένα της πόλης. Πίσω μας με τις απαγγελίες και με τα τραγούδια μπροστά μας, πάμφωτα πλοία, πλοιάρια και καΐκια μπαινόβγαιναν στο λιμάνι του Πειραιά παίρνοντάς μας για δευτερόλεπτα μαζί τους. Βόρεια τα διατηρητέα κι εγκαταλελειμμένα συνάμα κτίσματα του Γυαλάδικου, το φουγάρο των Λιπασμάτων, στο βάθος δεξιά η φωτισμένη κι εργαζόμενη επί 24ώρης βάσης Cosco και λίγο προς τα αριστερά μας τα φώτα της συνοριακής Δραπετσώνας. 

Νομίζω ότι όπως κι εγώ έτσι και οι περισσότεροι επισκέπτες θα το ευχαριστήθηκαν ως όλον. Τις απαγγελίες των ποιημάτων, τα τραγούδια, τους άλλους ανθρώπους (ιθαγενείς, Πειραιώτες, αλλά και ψαχτήρια από το υπόλοιπο του λεκανοπεδίου), το τοπίο και μια αύρα ψυχής βαθιάς που κυκλοφορούσε ανάμεσά μας μέχρι που έφυγαν και οι τελευταίοι.

Ε ναι, βεβαίως και να επαναληφθεί. Το ζητούν θεοί κι άνθρωποι, νεκροί να αναστηθούν για λίγο και ζωντανοί για να ξανασμίξουν λίγο πιο πέρα από τον τρέχων εαυτό τους μέσα στα ωραία και στα καλά της γλυκύτατης Όλιας μας, που και την εκτιμούμε και την αγαπάμε χρόνια πολλά τώρα και των καλών φίλων της.

απόσπασμα από το ποίημα                                                                                                                                                 της Όλιας Λαζαρίδου

Η προσευχή του ελάχιστου 

................................................. 

Στην Αγορά, 

χίλιες φορές θα σφαχτώ για να σας ξεχάσω, 

να σας ξεκολλήσω από πάνω μου, 

να γίνω κομματάκια,

που κανένα τους να μην θυμάται τίποτα από σας.

Κι άκου να δεις, άκου να δεις, 

που έπειτα μια μέρα,

θα τα καταφέρω να σας αγαπήσω ξανά, 

όλους μαζί και έναν έναν χωριστά,

μια μέρα, κάτω απ'αυτές τις γκρίζες στάχτες,

που τώρα μου σκεπάζουν το πρόσωπο, τα μαλλιά,

τις γκρίζες στάχτες,

κάτω από τις γκρίζες στάχτες, θα φυτρώσει ένα αγκάθι, 

κόκκινα φύλλα χωρίς άρωμα,

κάτι επιτέλους δικό μου

 Μετράω,

Αυτούς που περνάνε το δρόμο διστακτικά.

Μετράω 

τους άφοβους,

τις αγέρωχες.

Μετράω.

Αυτό το δικό μου, λοιπόν,

γαϊδουράγκαθο με ανθρώπινη φωνή,

θ'αρχίσει να τραγουδάει κόντρα

στη σιωπή,

να χαράζει στ'αυλάκια της δίσκο,

ματωμένη η βελόνα, 

ματωμένος κι ο δίσκος,

και μια σταγόνα αίμα,

η πιο κόκκινη, η πιο λαμπερή

θα'ναι για σας,

φόρος τιμής και χάρισμά σας,

πολυμίσητοι, πολυαγαπημένοι. 

........................................

Στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου 2015, από τις 13.6 έως 16.6 στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, Φρυνίχου 14, Πλάκα, θα παιχτεί η παράσταση " Ηλέκτρα του Σοφοκλή, το τελευταία αίμα". Σκηνοθεσία Κων/νου Ντέλλα, με την σύμπραξη της Όλιας Λαζαρίδου και του Γιάννη Αγγελάκα.