Και όταν ήγγικεν η ώρα ο Πειραιάς εχρίσθη από τις δυνάμεις λαχανάκι Βρυξελών και Σια, να εκπροσωπήσει την Ευρωπαϊκή ημέρα της θάλασσας, αν καταλάβαμε καλά. Κι ο γαύρος φρέσκο έχω, δήμαρχος κ. Μώραλης εφώναξε της Αγωνίας το Λιμάνι και τους ψιθύρισε το και το παιδιά, γιορτάζουμε και αν θέλετε, αν δηλαδής έχετε κάτι της και την ευχαρίστηση κι εσείς...κι αν γουστάρετε να το προσφέρετε στην πόλη και στους εαυτού σας. Μα φυσικά απάντησαν οι Λιμανοαγωνιώτες/τισσες και διότι όπου γιορτή και η Βασίλω πρώτη με τα Βασιλάκια της μαζί, που γεμάτα χαρά ναι ελάλησαν και σήκωσαν τα μανίκια. Το δε ναι ειπώθηκε εκ βάθους καρδίας, διότι φαίνεται να έχουν αποβάλλει το σύνδρομο του όλοι αντάμα και ο ψωριάρης χώρια, αυτό που το αντιμάχεται το "σώνει" πια, μεγαλώσαμε. Ας σταματήσουμε ώ σοφές να διαιρούμαστε πίσω από τα ατέλειωτα "όχι" μας, τους ψιθύρησε σε μια στροφή η ζωή και κάπως έτσι παίχτηκε το δράμα του κάτι να κάνουμε γιατί στεγνώσαμε με τα όχι σε όλα. Φυσικά οι συμβιβαστικές αυτές συμπορεύσεις γίνονται με ξεκάθαρες συμφωνίες και σαφή σχέδια και πλαίσια και με σεβασμό στις γνωστές αυτονομίες. Δηλαδή, δεν είμαστε μία ομάδα όλοι μαζί τραλαλά τραλαλί, αλλά παίζουμε στο ίδιο συγκεκριμένο γήπεδο αν κι όποτε συμφωνούμε κι ο καθένας με το δικό του λάιτ μοτίβ που δεν ηχεί όμως παράφωνα σε σχέση με των άλλων, ούτε και ανταγωνιστικά. 

Και σ'αυτό το πλαίσιο και σ'αυτήν την πρόταση ένα τσαφ έγινε και η κα. Χρονά μία πρώια τους είπε γλυκά και χαρωπά: " Στη Λεύκα αδελφές μου, στη Λεύκα". Διότι χρόνια το κλωσσούσε μέσα της η Εύη και περίμενε υπομονετικά τη στιγμή για να της βγει απ'το αυγό πηγαία. Και βεβαίως εν χορώ οι αδελφές έψαλαν τα αλληλούια σε σπιρίτσουαλ εκδοχή. Ανάψανε τα τηλέφωνα, πλήθαιναν και οι συναντήσεις και τα λόγια ασταμάτητα ρέανε από τα στόματά τους.

Ωραία όλα αυτά, αλλά ποιος θα είχε το γενικό πρόσταγμα; Πανέμορφη σκηνή. Έπρεπε να ήσασταν από μια μεριά να τις βλέπατε. Ντυμένες για τις ανάγκες του γυρίσματος οτ κουτούρ αμυδρώς καραγκούνες πάνω σε ένα βάθρο, να παίζουν τα κλαρίνα και τα νταούλια στο βάθος κι αυτές στο φινάλε σε μια στροφή όλο μπρίο να γυρίζουν υπερηψούμενες  και να δείχνουν όλες μαζί, ναι, να δείχνουν όλες μαζί.... την Ευαγγελία Μπαφούνη. Όχι καλέ τη χορεύτρια, αν και στα νιάτα της μπορεί και νάτανε. Ναι, για την άλλη, την διευθύντρια Πολιτισμού του δήμου Πειραιά. Όταν διάβασα την ανακοίνωση, ααα, καμιά απ'αυτές τις μουχλιασμένες θα'ναι σκέφτηκα. Κούνια που με κούναγε. Καθ'όλη τη διάρκεια της ιστορικής ξενάγησης η κα. Βαγγελιώ μ'έκανε εμένα να νιώσω μούχλα που'λεγε και η μάνα μου. Αυτή, σπίρτο σαν την μακαρίτισσα ήταν. Και καλό και ξεκάθαρο σχέδιο και στόχο είχε δουλέψει και ρυθμό είχε και και λόγο σαφή και μια χαρά είχε μοιράσει τους ρόλους που μοίρασε στους άλλους, τους επαρκείς συνεργάτες της. Σε μια αποστροφή του λόγου της η κα. Μπαφούνη, ανέφερε πως τόσο γι'αυτήν την εκδήλωση, όσο και για όλες τις άλλες που πέσανε μαζεμένες αυτή την βδομάδα της Ευρωπαϊκής Ημέρα Θάλασσας, δούλεψε εξαντλητικά η διεύθυνση Πολιτισμού του δήμου Πειραιά. 

Με λίγα λόγια, συναντηθήκαμε αρκετά πολλοί, φορέσαμε τα πλαστικά πορτοκαλί κράνη που μας μοίρασαν και αρχίσαμε να τριγυρνάμε, όχι σαν άδικες κατάρες βεβαίως, αλλά με στόχο και αρχηγό στο εργοστάσιο του ΟΣΕ στη Λεύκα (Θηβών και Ρετσίνας). Χρώματα και αρώματα αλλά και άλλες μυρωδιές περασμένες από του χρόνου τους σωλήνες, πετρόκτιστα κτίρια, και αποθήκες και μηχανοστάσια και γραφεία, φύση βαρβάτη και αδέσποτη ανάμεσα στα κτίρια, και τρένα εγκαταλελειμμένα, και άλλα υπό επισκευή, και καλλιγραφικές ροτόντες πετρόκτιστες κι αυτές. Απ'όλα είχε ο μπαξές για μεσόκοπους και άνω

Έφτιαχαν μια ατμόσφαιρα όλα αυτά, αυτή είναι η αλήθεια και αν είχες τα μάτια ανοιχτά, μα και τη μύτη μα και τ'αυτιά μέσα σε τρεις ώρες έκανες ένα ταξίδι στο χρόνο τουλάχιστον ένα αιώνα πίσω, κι ας τους φυσικούς να λένε ότι αυτά δεν γίνονται. Με την κα. Μπαφούνη και τους συνεργάτες της, όλα γίνανε. Σας ορκίζομαι ότι για δευτερόλεπτα είδα τη σκηνή, ως όραμα την είδα μέσα σε μια ομίχλη στο χρώμα της ανοιχτόχρωμης σκουριάς. Εργάτες μεροδούλι μεροφάι, ιδρωμένοι και μουτζουρωμένοι και πολλές φορές θυμωμένοι, να κτυπούν τα σφυριά, ένας άλλος με κράνος κανονικό να φωνάζει οδηγίες, ένας τρίτος με ένα μεγάλο κλειδί να σφίγγει βίδες και δυο τρεις να εμφανίζονται ως αρχάγγελοι μέσα από τις φλόγες του χυτηρίου. Ναι του χυτηρίου. Διότι αγαπητοί μου έμαθα κι αυτό. Σ'αυτόν τον υπέροχο βιομηχανικό χώρο που επιδιόρθωναν τρένα και τρενάκια και ήταν και κάτι σαν γκαράζ, υπήρχε και χυτήριο που κατασκεύαζαν διάφορα μεταλλικά αντικείμενα. Λίγα στην αρχή, πολλά αργότερα. Με λίγα λόγια όπως σας είπα στην αρχή, αυτά. Φυσικά η κα. Μπαφούνη είπε πολλαπλάσια, αλλά ...να ερχόσασταν να τα ακούγατε...αν ενδιαφέρεστε βεβαίως για τέτοιες περιηγήσεις στον χωρόχρονο. 

Το άλλο που θέλεις δε θέλεις το αντιλαμβάνεσαι όσο κουρασμένος και αφηρημένος και πιωμένος και να'σαι, είναι πως όλη αυτή σε παρακμή ευρισκόμενη περιοχή, είναι σκέτο χρυσωρυχείο, για όποιον μπορεί και βλέπει σε βάθος χρόνου και πέρα από την επιφάνεια του χώρου. Μιλάμε για την περιοχή που βρίσκεται στα πέριξ της εκτός χρήσης σιδηροδρομικής γραμμής που ενώνει τον σταθμό της Λεύκας, και λίγο πιο πέρα του Ρέντη με αυτόν του Άη Διονύση, στο λιμάνι. Η γραμμή αυτή, για να καταλάβετε γιατί μιλάμε, χωρίζει στη μέση την μακριά οδό της Μεθώνης. Χρυσωρυχείο σκέτο. Λεφτά να βρεις, ως κυβέρνηση εννοώ, ως Αντιπεριφέρεια αν θες, ακόμα ως Δήμος αδελφέ και να αρχίσεις σιγά σιγά να την διαμορφώνεις. Και κτίρια για χρήση κι επανάχρηση να φτιάχνεις και ένα τεφαρίκι πράμα βιομηχανικό μονοπάτι που και τα πέριξ όλα θα επωφεληθούν με τις πολλαπλές τους αναπλάσεις. Και όχι μόνο. Το πράσινο, που απουσιάζει προκλητικά από την περιοχή του Πειραιά, κάπως έτσι μπορεί να αρχίζει φυτρώνει εδώ κι εκεί, εκεί κι εδώ που δεν το έσπειραν οι προηγούμενες γενιές κι αυτό τυχαίο δεν είναι, αλλά ας το αφήσουμε αυτό τώρα. Να φυτρώνει λοιπόν, σε κομμάτια όπως λόγου χάρη αυτή η εγκαταλελειμμένη γραμμή του τρένου. Που στο πλάι της και πεζοπορική διαδρομή μπορεί να γίνει και ποδηλατοδρομική. Το λέγαμε αυτά μεταξύ μας από τα χρόνια τα παλιά, τα είπε κάποια στιγμή και το Λιμάνι της Αγωνίας, το υποστηρίζουν τώρα με διπλωματικές νέες υπάρξεις με ευαισθησίες και όραμα. Ναι, διαδρομές απ'αυτές που τις κάνουν στας Ευρώπας εδώ και μισό αιώνα και ομορφαίνουν τις πόλεις τους οι συνάνθρωποί μας εκεί και τις εμπλουτίζουν με πολλαπλές δραστηριότητες. Ωραίες φάσεις και κτίρια που δεν τα παρατούν στην μοίρα τους, αλλά τα σώζουν και σώζονται και οι ίδιοι. Όμως ...ανάθεμα τα τάλληρα τα γαμημένα, που οι εταίροι μας τα είχαν και τα έχουν. Εμείς όμως, που τα ξοδεύαμε αλόγιστα σε σαχλαμάρες και σε μίζες; Τέλος πάντων... Ας μην ξεχνάμε βεβαίως, πως μια από τις μαγκιές της σύγχρονης πολιτικής είναι να βρίσκει χρήμα ζεστό και να το κυκλοφορεί στην πόλη βάσει σχεδίου, διότι αγαπητοί μου, α) Τα λεφτά δεν τρέχουν στους δρόμους. β) Ούτε τρέχουν από τα μπατζάκια μας. γ) Ελάχιστα λεφτά στις μέρες μας είναι δημόσια κι ακόμα πιο λίγα διαθέτουν περιφέρειες και δήμοι. δ) Τα πολλά τα λεφτά δυστυχώς με λίγο ευτυχώς, βρίσκονται στις τσέπες και στους λογαριασμούς ιδιωτών, που όπως λέει και ο παραμυθάς ο Αίσωπος οι περισσότεροι είναι φαύλοι. Και στις τράπεζες τις ξένες φυσικά, που αυτές κι αν είναι. Ακολουθεί κοινοτοπία: «Δει δη χρημάτων, ω άνδρες και γυναίκες εκ Πειραιώς ορμώμενοι, άνευ δε τούτων ουδέν έστι γενέσθαι των δεόντων». Over. 

Τι χρειάζεται μετά; Τα γνωστά. Άνθρωποι που θα εργαστούν ώστε τα λεφτά που θα ξετρυπωθούν, θα ξεκλειδωθούν και θα ξεδιπλωθούν, να επενδυθούν σωστά. Θα κερδίσουν φυσικά οι επενδυτές, αλλά ο στόχος είναι καλός , αφού θα επωφεληθεί πολλαπλώς η πόλη. Που τόσο αυτή όσο και οι άνθρωποι που ζουν κι εργάζονται σ'αυτήν, έχουν μεγάλες ανάγκες και πολλές επιθυμίες. Αυτό χρειάζεται και είναι ολοφάνερο. Ας παλέψουμε λοιπόν, όλοι μαζί για να καλυφτούν και να ικανοποιηθούν ανάγκες και επιθυμίες εδώ και τώρα, εκεί και αύριο και παραπέρα σε δέκα χρόνια. Λίγο λίγο και σιγά σιγά, αλλά σταθερά να προχωράνε τα πράματα, να αλλάζει προς το καλύτερο ο κόσμος κι εμείς .Ξεκινώντας όμως από το τώρα.

Όταν φτάσαμε στο σταθμό του τρένου στον Άη Διονύση μας περίμεναν στην αποβάθρα τα παιδιά της - πάρτε ανάσα - Ομάδας του Καλλιτεχνικού και Πολιτιστικού ενδιαφέροντος του Ανοιχτού Σχολείου Πειραιά Αττικής Ελλάδας Ευρώπης. Εξαιρετική ομάδα και εργατική. Έλληνες και μετανάστες μαζί, με τις μουσικές του, με θεατρική απόδοση ποιημάτων, με κινησιολογική δραματουργία και με τραγούδια ντόπια και ξένα μας κέρδισαν την προσοχή και αρκετοί, να όπως η Ελένη ας πούμε, ή ο Θανάσης, και ο Μάκης, αλλά και η Αθηνά βούρκωσαν, ή εκείνη η όμορφη νεαρή μελαχροινή στο πλάι, αυτή με αναφιλητά. Πέρα από τα δάκρυα, όμορφα ήταν. Μπράβο τους. Και ξανά μπράβο τους για τα νοστιμότατα Ινδικά εδέσματα και αναψυκτικά που μας προσέφεραν με χαρμόσυνη διάθεση. 

Το προσυπογράφω: Και αρχή και τέλος, όλα καλά. Πάντα τέτοια αγαπητοί μου, που μας κάνατε σαν θεατές όχι μόνο να μην ντραπούμε αλλά να το φχαριστηθούμε κι από πάνω.

Αυτά. Αν έχετε καταλάβει, όταν ξεκινάω να γράφω, είναι σαν να παίρνω φόρα για να γυρίσω ταινία μεγάλου μήκους. Κάποια στιγμή όμως πεινάω, νυστάζω, με περιμένουν, κλπ και αναγκαστικά βάζω το αντιπαθητικό the end. Φωνάζουν βλέπετε και οι παραγωγοί.  

Όλα αυτά και άλλα πιο του πουλιού το γάλα, έλαβαν χώρα την Κυριακή 31.5.15 από το δεκατιανό έως το απόγευμα στα πέριξ του Πειραιά, στην περιοχή της Λεύκας και της Δραπετσώνας.

Οι καμμιά 150 φωτογραφίες που ακολουθούν, δεν είναι καλλιτεχνικές. Όμως ελπίζω ότι θα βοηθήσουν λίγο αυτούς που θα τις δουν να πάρουν μια μυρωδιά των χώρων που επισκεφτήκαμε, εμείς οι βουρλισμένοι της Κυριακής, που έχουμε και χρόνο ελεύθερο. Οι τελευταίες οχτώ είναι άσχετες, όμως όχι εντελώς. Είναι κατά κάποια τρόπο η υπογραφή ας πούμε του περιφερόμενου "καλλιτέχνη" που του προέκυψαν ως μεταφυσική ουρά και μη ουρά συνάμα.

Άντε και του χρόνου παιδιά να'μαστε καλά για τα καλύτερα.  

Δείτε εδώ την συλλογή με τις φωτογραφίες του γεγονότος