Ο Φάνης , ο Λάκης, ο Σάκης κι εγώ.

Από την Κινέτα μέχρι την Κόρινθο, η συζήτηση εστιάζεται στις πολλές εκφάνσεις  που έχει η ζωή ενός ανθρώπου: Πως τα καταφέρνουμε κι έχουμε άλλες συμπεριφορές και αντιδράσεις  κατά περίσταση. Πως γίνεται να είμαστε άλλοι με τη γυναίκα μας, άλλοι  με τους φίλους μας, άλλοι με τις γκόμενες, άλλοι μ' αυτούς που συμπαθούμε, άλλοι μ' αυτούς που μας κουράζουν, άλλοι μ' αυτούς που μας ενοχλούν, άλλοι, άλλοι, άλλοι. Και που όλα αυτά συντελούν στο να φαίνεται πως  έχουμε πολλές ζωές. Πώς να τα σουμάρεις όλα αυτά;  Και ποιο θα είναι το άθροισμα;  Και τι πρόσημο θα έχει;  Και  μόνος με τον εαυτό σου ποιός στο διάολο είσαι; Εκεί που πάει ν' αρχίσει η κουβέντα μας να γίνεται ενδιαφέρουσα, μας σταματάνε τα διόδια.

-Πόσο;

-2,40.

-Καλό σας ταξίδι!

Δεν θυμάμαι πόσες φορές έγινε αυτός ο σύντομος διάλογος. Μόνο το ποσό αυξομειώνονταν.

Οι θεματικές μεταξύ των διοδίων ποικίλλουν. Νιώθουμε ότι η διαδρομή κουμαντάρει την κουβέντα.

Απ'  τα τελευταία διόδια και μετά κυριαρχεί ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Είμαστε πια για τα καλά στη Λακωνική γη με τις πορτοκαλιές της και τις μαργαρίτες της. Αυτό από μόνο του δεν μας αφήνει να του τα συγχωρέσουμε όλα. Αρχίζουν να περνάνε από κρησάρα ο Παρασκευόπουλος με τα βραχιολάκια του, ο Βαρουφάκης με τον γιακά του, ο Πανούσης που ακόμη δεν έχει κάνει διακριτό το ρόλο του υπουργού από του εγκληματολόγου, ο Μπαλτάς που έκανε με τα κρεμμυδάκια τα πρότυπα πειραματικά σχολεία, ο Λαφαζάνης με την αντίσταση μες το κόμμα του, ο Λεουτσάκος που στο λόγο του δεν υπάρχει η γενική πτώση, η Καρακώστα με το κουραστικό πια " εγώ δεν σας διέκοψα".

Τι λέγαμε; Και τι δε λέγαμε! Και είμαστε και φίλα προσκείμενοι! Καλά που δεν ήντουσαν στο αυτοκίνητο μαζί μας όλοι αυτοί. Καλά που δεν ήσασταν κι εσείς, μιας  και στη δύσκολη στιγμή που περνάει η Κυβέρνηση  και στη εφιαλτική θέση που βρίσκεται η χώρα,  θέλαμε το ανάθεμα να μείνει αναμετάξυ μας.

Από εδώ και πέρα το φέγγον όρος στα δεξιά μας οδηγεί τη διαδρομή μας.

Σπάρτη, Ξηροκάμπι, Σκάλα, Μολάοι, Πλύτρα.

Στην Πλύτρα εκτός από τον Γιώργο τον Παπαδάκη, μας περίμεναν και καμιά δεκαριά φαγκρόπουλα, τεζαρισμένα σε μια πιατέλα. Κέρασμα του Γιώργου για το ότι ο Λάκης έκλεινε τα 62, αλλά και για να βγάλει την υποχρέωση που... θα μας φιλοξενήσει! Σε βοήθεια από δίπλα, φρεσκοτηγανισμένα καλαμαράκια, ένα χταποδάκι κομμένο ακορντεόν και πατάτες τηγανητές. Αχ! αυτές οι πατάτες οι τηγανητές. Βρέστε μου κάποιον που να μη του αρέσουν, για να τον αφορίσω. Όλα τα είχαν δαμάσει τα μαγικά χέρια της Χρυσάφως.

Στην Πλύτρα κυριαρχεί το "Ασωπιτάν".  Μαγαζί του Γιώργου, που τα έχει όλα. Εδώ έχει στεγάσει τα όνειρά του. Μια μικρογραφία της πλαζ της Βουλιαγμένης ή της Βάρκιζας αν επιθυμείτε, που τα έχει όμως όλα. Και για μπανάκι και για ουζάκι και για μεζεδάκι και όταν βαρεθείς τα Γιαπωνέζικα και για φαγητό και για καφέ και για γλυκό και για ποτό. Πρωί -  βράδυ.

Με το πρώτο, διακρίνεις ότι στήθηκε εκεί πέρα πιο πολύ για να τιμήσει το χωριό του, τα χώματα του, παρά για να κονομήσει. Κάθε φορά και διαφορετικό, κάθε φορά και καλύτερο, ίσαμε που τρομάζεις να το αναγνωρίσεις. Εδώ γίνονται  τα βράδια, αυτά που λέμε στα ελληνικά events.

Άμα σου λάχει μπορεί να πετύχεις να τραγουδάνε για σένα, εδώ στη μαγική Πλύτρα, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Μίλτος Πασχαλίδης, διάφορα τοπικά ή και  από πιο μακριά μουσικά σχήματα. Εδώ πάνω στην άμμο, εδώ δίπλα στη θάλασσα, εδώ κάτω απ' την πανσέληνο.

Ένας αλήτης καιρός που δεν είχε αποφασίσει τι θα κάνει, μας κρατάει σφιχτούς και προσπαθεί, μάταια,  να χαλάσει την ευδαιμονία μας. Πώς ν' αντιπαλέψει όμως τα δύο μπουκάλια του θεσπέσιου οίνου "Καστροπολιτεία" που δεσπόζουν στο τραπέζι μας κι αρχίζουν να μας παίρνουν τη κούραση και να φέρνουν στα μάτια μας μια γλυκιά υπνηλία.

Με τα μάτια γλαρά ξεχάσαμε να χωρέσουμε στις εξαίσιες επώνυμες γυναίκες του σινεμά, την Μπέτυ Λιβανού και την Χαρούλα Αλεξίου σ' ένα κατάλογο με πολλά αστεράκια που είχε ανοίξει από νωρίς. Ίσα- ίσα προλάβαμε ν' αποφασίσουμε πόσο σημαντικό είναι για έναν άντρα η γυναίκα του να τον κοιτάει στα μάτια και να λιγώνεται.

Ο Γιώργος παρατάει  το μαγαζί  κι έρχεται μαζί μας στο σπίτι του, για να μας δείξει που είναι οι κουβέρτες και να ξαναγυρίσει πίσω. Δεν ξαναγύρισε. Στον καναπέ τον άφησα από βραδύς να βλέπει τηλεόραση, στον καναπέ τον βρήκα το πρωί να κοιμάται του καλού καιρού.

Με την προσθήκη του Γιώργου, το κονκλάβιο έχει πλήρη απαρτία. Κουβέντα στην κουβέντα, ο Παπαδάκης κατάφερε να κάνει μέσα σ' ένα στενό πρωινό, όσες μεταρρυθμίσεις δεν έκανε η χώρα απ' τον Καποδίστρια μέχρι σήμερα.

Μεταρρυθμισμένοι, πήγαμε να πιούμε καφέ στο "Ασωπιτάν". Αν βρεθείτε καμιά μέρα προς τα κει, ο καφές σας θα είναι ξεχωριστός. Πρώτα- πρώτα θα σας τον έχει σερβίρει η Εύη ή η Δήμητρα. Γεγονός που προσδίδει στο σερβίρισμα ιδιαίτερο κύρος. Το άρωμα του καφέ και οι αναθυμιάσεις που μοσχοβολάνε μες την αίθουσα θαρρείς και καθοδηγούν τη γεμάτη ενέργεια και νεύρο κίνηση της μιας και το περίσσιας χάρης περπάτημα της άλλης. Χαρά Θεού!

Άντε να πιούμε τον καφέ και να φύγουμε, προστάζει ο  Λάκης. Πώς να του αρνηθούμε. Αυτός κρατάει τα κλειδιά.

Κάθε απόδραση προς την Πλύτρα πάντα συνοδεύεται και από μία επίσκεψη σε κάποιο επιλεγμένο χωριό. Είτε στην εγγύτερη περιοχή, είτε στην ευρύτερη.

Πρώτα ήταν ο Κοσμάς, μετά ήρθε η Καστάνιτσα, πρόπερσι τα Τζίτζινα (Πολύδροσο), πέρσι η Μονεμβασιά - Γέρακας, όλα προς τη μεριά του Πάρνωνα. Φέτος σειρά είχε το Γεωργίτσι. Στη δεκαετία του '60 μέχρι εδώ έφτανε η χάρη του Φάνη μας, που ως πωλητής τότε όργωνε την Πελοπόννησο. 

Για να πας στο Γεωργίτσι περνάς απ' το γραφικό Καστόρι, που σε προϊδεάζει τι θα συναντήσεις. Γραφικό χωριό, με τα τρεχούμενα νερά του και τις χαράδρες του, που δεν το προσπερνάς εύκολα και με μια φύση γύρω του να σου κάνει μασάζ στα μάτια. Με μεγάλη στεναχώρια  τ' αφήσαμε πίσω μας.

Το έφαγε το Γεωργίτσι και η αδημονία μας να διαπιστώσουμε γιατί αποκαλείται "το μπαλκόνι του Ταΰγετου". Αν ζεις και μεγαλώνεις εδώ, δύσκολα θα πάθεις μυωπία. Το μάτι σου φεύγει από εδώ  και αφού περνάει από μία οργιώδη χλωρίδα τελειώνει πέρα, μακριά στον Πάρνωνα. Βουνό που του γυρίσαμε με ασέβεια τη πλάτη μας, για να βγάλουμε φωτογραφίες με φόντο την ομορφιά του. 

Πρώτη συνάντηση μ' ένα γέρο πλάτανο που σκιάζει ολάκερη την πλατεία, όλα τα απέναντι μαγαζιά και την παρακείμενη εκκλησία. Στην πλατεία βγάζει τραπεζάκια ο Γιάννης που έχει την ταβέρνα " ο Πλάτανος".

Ο Φάνης την πέφτει στον Γιάννη με το που τον βλέπει.

-Το Γεωργίτσι είναι καλύτερο ή...

-Το Γεωργίτσι, το Γεωργίτσι αποκρίνεται ο Γιάννης και δεν τον αφήνει να αποσώσει την ερώτηση. Κατεβάζει απ' τ' αυτί το μολύβι και με το μπλοκάκι διπλωμένο είναι έτοιμος ν' ακούσει την παραγγελία.

Ό,τι φάγαμε εδώ πάνω μας θύμισαν τις μαγειριές της μάνας μας. Δεν υπάρχει καλύτερο εύσημο απ' αυτό για μια ταβέρνα. Τι να τα κάνεις τα γκουρμέ του Λαζάρου ή του Σκαρμούτσου που μπορούν να καταστρέψουν ένα βόδι ή έναν καρχαρία  για να το φιλετάρουν και στο τέλος να σου δώσουν να φας μια κουτσουλιά φαγητό , χημικά γαρνιρισμένο και μαγειρευμένο με εργαλεία οξυγονοκόλλησης;

Το σερβίρισμα το έκανε η Καλλιόπη. Ένα μαγκάκι απ'το Γεωργίτσι που έζησε χρόνια και στον Περαία. Ήξερε και πρόσωπα και πράγματα απ' την Δραπετσώνα και επαφές διατηρεί.

Ζήτησε τα ονόματα μας.

Θεοφάνης. Θεολόγος. Θεοδόσιος. Οδυσσέας.

Ξαφνικά διαπιστώνω ότι βρίσκομαι ανάμεσα σε Θεόσταλτους και καθαγιασμένους. Ήμαρτον Παναγία μου!

Ένα πορτοκαλομπορντοροδοκόκκινο κρασί που το παρομοιάσαμε με νάμα, μας έφτιαξε τη διάθεση για την επιστροφή.

Τέσσερα λίτρα απ' αυτό το νέκταρ,  ένα για τον καθένα, ταξίδεψαν μαζί μας στη Δραπετσώνα.

Ρεγάλο του Γιάννη, για να ζαλίζει τις θύμησες μας απ' το ταξίδι.

Στα Μέγαρα συνέβη κάτι μαγικό. Με το που τα ακουμπήσαμε, να σου ο Περίδης με τον Λιδάκη απ' το ραδιόφωνο* να μας προσγειώνουν και μυστήριο πως να μας απογειώνουν κι όλας:

"Τα Μέγαρα όταν έρχομαι τα λέω Ελευσίνα

 να φτάσω θέλω βιάζομαι κοντά σου στην Αθήνα".

Ξαφνικά ένα τραγούδι, μας θυμίζει ότι κάτι έχουμε αφήσει πίσω μας.

Τώρα:

Όσο χρόνο ταξιδεύαμε, τρώγαμε, πίναμε, κοιμόμασταν, ξυπνάγαμε και τούμπαλιν η κυβέρνηση έδινε σκληρή μάχη στο Brussels group.

Αναρωτηθήκαμε:

Έχει το Βέλγιο Κοσμά, Τζίτζινα, Καστάνιτσα, έχει Γεωργίτσι; 

Όχι!

Η Γερμανία, έχει Μονεμβασιά;

Όχι!

Ολάκερη η Κοινότητα έχει Πλύτρα με Παπαδάκη;

Όχι!

Ε, δεν πα να γαμηθούνε!

* "Τα Μέγαρα",  Ο. Περίδης - Θ. Γκόνης, με Μανώλη Λιδάκη, από το άλμπουμ " Ο ήλιος του Γενάρη", 1998.