Ω πόσο ευλογημένη η πόλη του Πειραιά. Με τα τόσα αυτοκίνητα φυτεμένα ευλαβικά στις διαβάσεις. Τόσο αγέρωχα και ιερά που δεν τολμά να τ αγγίξει ούτε ένας γεωπόνος. Να τα μεταφυτέψει έστω λίγο πιο πέρα. Φυσικά για ξυλοκόπο κανείς να μην μιλήσει. Ποιος θα αγγίξει την ιερή τροχοφόρα αγελάδα μας;
Όσο για τα δέντρα. Πόσο αναίσχυντα τολμούν να θέλουν να παρκάρουν πάνω σε πλατείες. Άθλια η τόλμη τους, ίδια με την όψη τους. Και έχουμε κάνει τόσες προσπάθειες να τα συνετίσουμε με γρήγορο κούρεμα, σχεδόν σύριζα. Μα εκεί επιμένουν, όσους τροχονόμους με πριόνια κι τους στείλουμε.
Πόσο ευλογημένη η πόλη του Πειραιά , να ζει στο παρελθόν, αλλά να μην ξέρει ποιοι ονειρεύτηκαν στο λιμάνι της. Να μην γνωρίζει ούτε έναν από τους προγόνους. Μια πόλη θρυλική να ζει σε μία αιώνια άγνοια.
Ω πόσο ευλογημένη η πόλη του Πειραιά. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το λιοντάρι της είναι έτοιμο να κλάψει.
Ο πίνακας είναι του Κώστα Γραμματόπουλου (1916-2003) κι έχει τίτλο "Το λιμάνι του Πειραιά"
