Εκείνο το βράδυ του 1947, αυτή ξέχασε να πάρει την μηχανή της. Κι έτσι δεν μπόρεσε ν'αποθανατίσει την Μπίλυ Χολιντέι. Ήταν δίπλα όμως όταν μιλούσε μ'ένα νεαρό μαύρο και την άκουσε να του λέει " Ακούω αυτά που κάνεις και μ'αρέσουν, τα κάνεις καλά".

Μετά ρώτησε τον μπάρμαν κι έμαθε ότι αυτόν τον πιτσιρίκο τον έλεγαν Λίτλ Τζίμι Σκοτ. Θα ήταν δίπλα πάλι, όταν μετά από χρόνια θα άκουγε τον Ρέι Τσάρλς να του λέει "Η φωνή σου αδελφέ μου μόλις μου ράγισε την καρδιά". Και φυσικά λείπει ο Μάρτης από τη σαρακοστή; Όχι, ούτε η Μαντόνα, που ένα βράδυ που είχε γίνει ντέφι, πριν να γίνει διάσημη, θα της έλεγε πως «Είναι ο μοναδικός τραγουδιστής που με κάνει να κλαίω». Τότε αποφάσισε πια να το ψάξει το θέμα. Τι σκατά δημοσιογράφος στα μουσικά θέματα ήταν, που όλοι έλεγαν πως είχε τρομερή μύτη για να ανακαλύπτει νέα ταλέντα. Ακόμα δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί μ'αυτόν άργησε τόσο πολύ να τον αποδεχτεί. Άρχισε λοιπόν να σκαλίζει απ'εδώ κι από εκεί.

Κι έμαθε ότι αυτή η μισή μερίδα είχε γεννηθεί το 1926 στο Κλίβελαντ και είχε εννιά αδέλφια και στα 13 έμεινε ορφανός. Τότε κατάλαβε ότι το Little που του είχαν κολλήσει ήταν εξαιτίας που έπασχε από το σύνδρομο Kallman, αυτό που σε κάνει να πηδάς την εφηβεία, εξ ου και η γυναικεία γωνή του. Των παθών του τον τάραχο πέρασε μικρός, ιδιαίτερα στο σχολείο. Ποτέ του δεν κατάλαβε γιατί τα αγόρια στην εφηβεία τους είναι τόσο σκληρά, είχε πει σε μια συνέντευξη. Γριά με έλεγαν, και αδελφή, και κοριτσάκι και τέρας και δεν συμμαζεύεται. Όσο για τη γυναικεία φωνή μου, της είπε σε μια κουβέντα που έκαναν στη Νέα Υόρκη πολύ αργότερα, να σκεφτείς ότι εξ αιτίας της, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '40 που κυκλοφόρησαν οι πρώτοι μου δίσκοι, δεν έγραφαν το όνομά μου. Με χλεύαζαν συνεχώς γι'αυτήν οι γυναίκες, αλλά πιο πολύ οι άντρες, όμως εγώ μεγάλωσα θεωρώντας την δώρο μου μαζί με τη θλίψη που κουβαλούσε.

Διότι αυτό ήταν το μυστικό. Που πάει να πει πως όσοι πάσχουν από το σύνδρομο Kallman (έπασχαν και δύο αδέλφια του), δεν σημαίνει ότι θα είναι καλλίφωνοι κι ότι η φωνή τους θα μεταφέρει ένα αίσθημα βαθύ κι αληθινό. Αυτός το καλλιέργησε με πολύ δουλειά, όπως μου εξομολογήθηκε. Κατάφερε όμως να φτιάξει μια εκφορά που ήταν αποκλειστικά δική του. Είχε μια τέτοια φυσικότητα όταν τραγουδούσε κι έλεγε τις συλλαβές και τις λέξεις σε χρόνους που ήταν η χρυσή τομή ανάμεσα στο ρυθμό που μιλάμε όταν είμαστε εντάξει κι όταν είμαστε τελείως ντέφι.

Παρόλο αυτά όλα του πήγαν αριστερά. Στην αρχή της δεκαετίας του '50 τραγούδησε το Everybody's somebody's fool που στην κατηγορία της τζάζ έσκισε. Και μετά, σχεδόν τίποτα. Το '63, όλοι οι συνεργάτες του μου είπαν πως πετούσε από τη χαρά του όταν στο στούντιο του Ρέι Τσάρλ ηχογράφησε ένα πανέμορφο τζαζ άλμπουμ, το " Falling is love is wonderful". Έλα όμως που είχε ήδη υπογράψει συμβόλαιο με άλλη εταιρία και ο δίσκος αποσύρθηκε άρον άρον. Και στη συνέχεια άλλες απαγορεύσεις, από εταιρεία πάλι. Το 1970 με τα χίλια ζόρια ηχογράφησε το «The Source», την περίοδο που η προηγούμενη εταιρεία του Savoy κατέστρεφε την καριέρα του απαγορεύοντάς του να ηχογραφήσει οπουδήποτε αλλού βάσει του απάνθρωπου συμβολαίου με το οποίο τον είχε δεσμεύσει. Για σας τους Έλληνες, όλα αυτά δεν σας θυμίζουν Καζαντζίδη; Τι θα έκανε ο οποιοσδήποτε από εμάς αν ήταν στη θέση του; Αυτός πάντως τα παράτησε σιχτιρίζοντας και γύρισε στο Κλίβελαντ, όπου άρχισε να κάνει διάφορες δουλειές. Και ως μάγειρας δούλεψε και τον υπάλληλο ξενοδοχείου έκανε και οδοκαθαριστής υπήρξε κάτι φεγγάρια. 

Για είκοσι χρόνια μετά και βάλε, τραγουδούσε για την οικογένειά του και τους φίλους του. Ώσπου το '92 ο Λου Ρήντ τον έπεισε να συμμετάσχει στο τραγούδι του "Power and Glory". Η μεγάλη όμως επιστροφή άρχισε στα 75 του. Πρώτα  ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λήντς τον συμπεριέλαβε στο σάουντρακ του σήριαλ "Twin Peaks", κυκλοφόρησε το "All the way", τραγούδησε στην πρώτη ορκωμοσία του Μπιλ Κλίντον και συμμετείχε στο σάουντρακ του "Philadelfia" που έγραψε ο Μπρους Σπρίνγκστιν. 

Στις 12 Ιουνίου του 2014 ξαφνικά μπήκε όλο χαρά κι ήρθε κι έκατσε στο τραπέζι μας. Είμασταν στο μπαράκι " Sad paradise ", όλη η παλιοπαρέα. Και η Μπίλι και ο Κολτρέιν, ο Ρέι και ο Μίγκους και η Έλλα κι άλλοι πολλοί. (Σίγουρα θάταν και η γιαγιά μου η Γλυκερία, που τότε στα 18 μου την είχα επισκεφτεί στο Σικάγο και με είχε τρελάνει. Κάθε πρωί μου έβαζε ν'ακούω τον Σκοτ και την Βέμπο). Εκεί μαζευόμαστε τα βράδυα, όταν η μελαγχολία μας δεν εξατμιζόταν με ποτά στα χάι μαγαζιά. Μια τρύπα είναι, αλλά χωράμε όλοι. Από τότε που φύγαμε από τη μάνα Γη, αυτό είναι το καλύτερο στέκι μας. Φτιάχνει κι απίθανα κοκτέιλ, έχει και σε μια γωνιά ένα φίνο πιανάκι, ένα Grand Baby. Και μόλις χαλάρωσε ο Τζίμι και μας είπε τα νέα, του ζητήσαμε το "Sometimes I feel like a motherless child΄" Ποτέ του δεν χάλασε χατήρια κι έτσι μας το είπε με τον υπέροχο τρόπο του. Μετά μας κοίταξε έναν έναν στα μάτια, κι άρχισε να μας λέει πως κάθε φορά που τραγουδούσε, πετούσε στα ύψη και ότι γρήγορα κατάλαβε ότι ο Θεός τον είχε βάλει σε αυτό το παράξενο μικρό πακέτο για έναν λόγο: "Να τραγουδώ. Αυτό που χρειαζόμουν ήταν το θάρρος να είμαι εγώ. Αυτό το θάρρος μου πήρε μια ζωή για να το αποκτήσω ".  Σας ευχαριστώ όλους σας που μου σταθήκατε όταν το είχα ανάγκη. Και μετά από μόνος του μας τραγούδησε το