Παίζει δύο ρόλους στο παρόν της Ιταλικής πολιτικής σκηνής. Έναν κουρασμένο και μπουχτισμένο αρχηγό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του δίδυμου αδελφού του, που φιλοσοφεί και ξεφεύγει ακόμα κι όταν βρίσκεται εκτός ψυχιατρείου. Μια ταινία που έχει και τις καλές της στιγμές παίζοντας με το πραγματικό πρόβλημα της αδιάφορης σχέσης μεταξύ βαρετών και άτολμων κομμάτων και των φοβισμένων και θολωμένων ψηφοφόρων. Μερικές φορές σε πιάνει το χιούμορ της και σε κερδίζει το βλέμμα που ρίχνει στις ασύμπτωτες σχέσεις των πρωταγωνιστών. Είναι μια ταινία που όσο περνάει η ώρα χάνει βάρος και βάθος, όμως η ελαφρότητά της δεν γίνεται ανόητη, αν και καταφεύγει σε μια ευκολία για το ζήτημα της πολιτικής εκπροσώπησης. Η λύση που προτείνει είναι μια ασυνήθιστη ηγετική περσόνα που κερδίζει τον κόσμο εισάγοντας νέα θέματα, αλλά που επί της ουσίας είναι ξεκρέμαστη.

Σε μια σκηνή του έργου, οι δύο από τους τέσσερις πρωταγωνιστές είναι σε ένα αμάξι και τραγουδούν ένα τραγούδι της ταραγμένων χρόνων του εξήντα, κι εβδομήντα. Αν δεν κάνω λάθος είναι το Βocca di rosa του Φαμπρίτσιο Ντ'Αντρέ. Και μαζί μ'αυτόν θυμήθηκα όλους τους εξαιρετικούς  Ιταλούς τραβαδούρους που

ακούγαμε την δεκαετία του  '70 και '80.

Δεν ήταν στην ομάδα των δημοφιλών εκείνη την εποχή και στην Ελλάδα, γνωστών και από το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, Τζιάνι Μοράντι, Σέρτιζο Ενρίκο, Ντομένικο Μοντούνιο, Μάσιμο Ρανιέρη, Πεπίνο ντι Κάπρι, Αλπάνο και Ρομίνα Παόυερ και η οριακή περίπτωση του Αντρεάνο Τσελεντάνο. Μας άρεσαν κι αυτοί, που τους ακούγαμε στα πάρτι, τους βάζαμε και στα τζου μποξ, που μας ενίσχυαν τον εφηβικό ρομαντισμό μας και μας μετέδιδαν έναν ενθουσιασμό για τα ωραία γλυκά της ζωής.

Αλλά όσο μεγαλώναμε μας κέρδιζαν κάποιοι άλλοι, κάποιοι που τους μάθαμε από συμμαθητές και γείτονες που σπούδαζαν στην Ιταλία - εκείνη την εποχή ήταν πάρα πολλοί. Θυμήθηκα λοιπόν αυτούς τους άλλους και πρώτα απ'όλα τον Μπολονέζο Λούτσιο Ντάλλα (1943 - 2012). Και μετά τον Μιλανέζο Άντζελο Μπραντουάντι (1950),τον Ρωμαίο Φραντζέσκο Ντι Γκρέγκορι (1951), τον Ναπολιτάνο Πίνο Ντανιέλε και τέλος τον εξαιρετικό Γενουάτη Φαμπρίτσιο Ντε Αντρέ (1940 - 1999). Ο Ντε Αντρέ ήταν ένας αναρχίζων τραβαδούρος που έγραψε πανέμορφα τραγούδια, που υποστήριξε την Ομοσπονδία Κομμουνιστών Αναρχικών, που έζησε για χρόνια στη Σαρδηνία ως αγρότης, που υπερασπίστηκε τις τοπικές διαλέκτους της Ιταλίας και που η ποιητικότητα των στίχων του έκανε τους υπεύθυνους της παιδείας να τους συμπεριλάβουν στα σχολικά βιβλία.

Το 1998 ο Ντε Αντρέ έδωσε μια συναυλία στη Ρώμη, που ήταν και η τελευταία του. Απ'αυτήν έχουμε εδώ  ένα από τα τραγούδια αυτού του έθραυστου φίλου που μου άρεσε και μ'αρέσει πολύ, το Fragile amigo. Καλή σας ακρόαση.