Μια φορά μόνο, μια Κούλα, πνεύμα αντιλογίας από κούνια, άρχισε να ρητορεύει για την ελευθερία του ατόμου και ότι δεν είναι πρέπον και σωστό το άτομο να υπακούει στις αποφάσεις του συνόλου, όποιο κι αν είναι αυτό το σύνολο και εγώ, είπε η Δανάη, αν με πάρουνε τηλέφωνο, θα μιλήσω. Της είπαμε, φυσικά και ν'απαντήσεις, αλλά να πας πιο πέρα, να μην σ’ακούμε. Εμείς Δανάη μας, βρισκόμαστε μια δυο φορές το πολύ τη βδομάδα και μας φαίνεται πλαστή ανάγκη αυτό το διαρκές και φλύαρο μπλα μπλα με το κινητό. Μια κακιά συνήθεια είναι, ενώ η ανάγκη να αφοσιωθούμε ο ένας στον άλλον όσο είμαστε μαζί, μας φαίνεται ότι είναι αυθεντική.

Είχε βραδιάσει, η πλατεία ήταν τίγκα. Να σκεφτείς υπήρχαν κι όρθιοι που περίμεναν. Κάτι έλεγε η τηλεόραση για το Μαλαισιανό μπόινγκ όταν αρχίσαμε να συζητάμε σε ποια ταβέρνα θα πάμε. Και ξάφνου απ’τον ουρανό θες, από τα έγκατα της γης θες , ξεπετάχτηκε ένα μπουλούκι μαυροντυμένο, με κουκούλες. Άντρες όλοι τους θα ήταν μιας και κάποιοι απ’αυτούς κρατούσαν όπλα, και οι υπόλοιποι κάτι ρόπαλα χρωματιστά. Στάθηκαν σε μια γωνιά της πλατείας και κοιτούσαν ολόγυρα. Κάτι περίμεναν, κάτι έψαχναν; Α, ωραία είπε ο  Τσιγαρίδας, ταινία γυρίζουνε, θα παίξουμε κι εμείς. Πάλι στο τσάμπα βρήκανε κομπάρσους οι ξύπνιοι οι παραγωγοί. Εμ, με κάτι τέτοιες εξυπνάδες πώς να πέσει η ανεργία, είπε η Βιολέτα. Εν τω μεταξύ μια φασαρία είχε αρχίσει ανάμεσα στους ουρανοκατέβατους και σε κάποια τραπεζάκια στην άλλη άκρη. Πήγα κι εγώ να πω μια σαχλαμάρα, αλλά τότε συνειδητοποιήσαμε όλοι, ότι στην πλατεία είχε πέσει μια απόκοσμη σιωπή. Ρε σεις, είπε ο Μπελακέας, κάτι δεν πάει καλά, να την κάνουμε σιγά σιγά; Εκείνη τη στιγμή οι τύποι άρχισαν να περπατούν όλοι μαζί και γρήγορα με κάτι ου, α προς την ίδια κατεύθυνση. Ο Αβραμάτος μας είπε μετά, ότι ένας απ’αυτούς  φώναξε « μη φοβάστε, δε πειράζουμε αναρχικούς, ούτε αριστερούς» και μετά ένας άλλος είπε τα ίδια στ’αγγλικά. Μέσα σε δυο λεπτά όσοι ήταν στα πέριξ της πλατείας είχαν εξαφανιστεί κι οι καθιστοί είχαμε όλοι παγώσει. Οι μαυροφορεμένοι εν τω μεταξύ ως μπουλούκι, έφτασαν στην πάνω μεριά της πλατείας, ακούσαμε κάτι φωνές και απ’όσο μπορέσαμε να δούμε, βούτηξαν δυο καθιστούς, ( μερικοί είπαν μετά ότι τρεις, άλλοι κατέθεσαν, ένας), τους φόρεσαν κουκούλες, τους έβαλαν ανάμεσά τους και εξαφανίστηκαν. Είχε περάσει ένας αιώνας σιωπής, όταν η Γαρουφαλιά δήλωσε ότι είναι πολύ θυμωμένη, γιατί την έκαναν και φοβήθηκε πολύ, και η Ανέττα η ταξιδεμένη μας, είπε ότι τέτοιες άγριες φάσεις γίνονται στο Μεξικό, στη Μπογκοτά, σε τέτοια μέρη, τριτοκοσμικά. Κι η αστυνομία, άφαντη η αστυνομία, είπε ο Νηστικάκης, άφαντη, που όλες τις άλλες ώρες έχω μια αίσθηση ότι είναι στην πλάτη μας. Εγώ λέω παιδιά, να πληρώσουμε και να συνεχίσουμε στου Οικονόμου. Τι λέτε;

Τώρα, όσοι πιστέψανε πως η παραπάνω ιστορία είναι του μυαλού μου ροκανίδια, τους διαβεβαιώνω ότι δεν είναι. Συνέβη το Σάββατο το βράδυ, στα Εξάρχεια. Η είδηση θα μπορούσε να διατυπωθεί κι ως εξής: Οπλοφορούντες μασκοφόροι εισβάλλουν στο κέντρο της Αθήνας και απαγάγουν δύο άτομα από μια γεμάτη πλατεία.

Ποιες βασικές υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε; Ότι ήταν του ένοπλου αντιεξουσιαστικού χώρου, ότι ήταν οργανωμένο από το κράτος, το παρακράτος και δεν συμμαζεύεται. Επίσης μια άλλη γνώμη, η πιο πιθανή, είναι ότι επρόκειτο για ομάδα ταχείας επέμβασης κάποιας συμμορίας που έχει ως δραστηριότητά της τα ναρκωτικά, το λαθρεμπόριο, τις απαγωγές και ότι άλλο δε βάζει ο νους μας. Όσο γι’αυτούς που βούτηξαν, μέχρι στιγμής καμία δήλωση εξαφάνισης δεν έχει γίνει από κανέναν στην ασφάλεια.

Μετά απ’αυτά σίγουρα θα πεταχτεί κάποιος ξυνός και θα μας πει «καλά να πάθαιτε, τι θέλετε και πηγαίνετε στα Εξάρχεια, πως και δεν έχετε καταλάβει ακόμα ότι εκεί μαζεύεται κάθε καρυδιάς καρύδι;»

Να απαντήσω; Θ'απαντήσω. Τα κάθε λογής καρύδια κυριέ μας, όσο είναι ελεύθερα, έχουν κάθε δικαίωμα να συχνάζουν όπου θέλουν. Το ίδιο και όλοι οι ενήλικοι. Όμως και μιλώντας ειδικά για τα Εξάρχεια, άλλο είναι να μαζεύονται εκεί όσοι είναι ή θέλουν να είναι ή νομίζουν πως είναι διαφορετικοί από όλη την άλλη Ελλάδα και εν γνώση τους να συνωστίζονται με βαποράκια, με χαφιέδες, με πωλητές πάσης φύσεως εμπορευμάτων και ιδεών, με τουρίστες μιας εναλλακτικής κι απελεύθερης κουλτούρας, με περίεργους και φευγάτους, με ανήσυχους, με τρελαμένους και με περαστικούς και άλλο αυτό που συνέβη.

Η απόσταση που χωρίζει τις δύο αυτές καταστάσεις νομίζω πως είναι αγεφύρωτη. Χώροι σαν των Εξαρχείων, όπου μαζεύεται ο τυποποιημένος και ατυποποίητος πρωτότυπος κόσμος, που εύλογο είναι να υπάρχει σε κάθε μεγάλη πόλη και να δημιουργεί εκεί αυτό το μάλε βράσε - μια τρύπα στο νερό; άντε να περνάει ατελώνιστη η ώρα; το σπέρμα μιας άλλης εκδοχής για τη ζωή; - υπάρχουν σε όλες τις μεγάλες πόλεις του κόσμου. Όμως μετρημένες στα δάκτυλα είναι αυτές όπου είναι συνηθισμένες σκηνές σαν και αυτήν την προχθεσινή. Όχι φυσικά για το λόγο πως σ’αυτές τις πόλεις έχουμε συνάξεις αγγέλων. Απλά η πολιτεία εκεί, προστατεύει τον άμαχο πληθυσμό και οι βρωμοδουλειές δεν γίνονται σε κοινή θέα.

Θα πούμε ότι εγκυμονεί κινδύνους αυτό το χάπενιγκ της κόλασης, διότι δεν είναι καθόλου απίθανο αρκετοί ανώριμοι συμπατριώτες μας να το δουν ως κάτι το γραφικό που ανεβάζει την αδρεναλίνη. Θα πούμε επίσης, σε όσους αγοροφοβικούς είναι έτοιμοι να επιβάλλουν το νόμο και την τάξη δια πυρός και δια σιδήρου, χαλαρά παιδιά και ήρεμα και προσοχή μη και σας φύγει κάποιος πόντος. Καλό είναι επίσης να κοιταχτείτε στον καθρέπτη, διότι κάποια συνάφεια θα υπάρχει ανάμεσα στα μνημόνια και στην αποθράσυνση του υπόκοσμου.

Το θέμα μας αγαπητοί νομίζω πως είναι να καταφέρουμε τέτοια συμβάντα να μην γίνουν κάτι το συνηθισμένο ως αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μας. Γι’αυτό οι ψύχραιμοι και οι έχοντες την παιδεία να βλέπουν σφαιρικά και εις βάθος, θα πρέπει να βρουν τρόπους να διαμορφώσουν προτάσεις και ν’αφήσουν παρακαλώ για αργότερα την αυτομόρφωση και τις υπεκφυγές του "και τι με νοιάζει εμένα". Λογικό είναι ν’αντιδράσουν οι κάτοικοι της περιοχής. Γι’αυτούς ο κίνδυνος είναι άμεσος, αφού κανείς θεός δεν μπορεί να τους εγγυηθεί ότι αδέσποτες σφαίρες από τα μασκοφορεμένα όπλα δεν θα κυκλοφορήσουν στους δρόμους και μετά όποιον πάρει ο χάρος. Και για να μην ξεχνιόμαστε, αυτός είναι τελείως δημοκράτης και δεν κάνει διακρίσεις. Ο δήμος;  Αλήθεια, μπορεί ο δήμος να κάνει κάτι για να βοηθήσει; Η αστυνομία, που θα πάρει το κάτι της από το πλεόνασμα; Το δικαστικό σώμα που συνεχώς συντρέχει και δεν φτάνει; Ο χουβαρντάς περιφερειάρχης μας, που τσοντάρει 20εκ. απ’τα λεφτά μας για το γήπεδο της ΑΕΚ; Για τα κανάλια, δεν είμαι σίγουρος, μπορεί τ’αφεντικά τους…ξέρεις τώρα,ε ;  Η εκκλησία εδώ και τώρα; Οι ομάδες της περιοχής; Οι σύλλογοι; Τα σχολεία; Το Πολυτεχνείο; Οι καλλιτέχνες; Οι καταστηματάρχες, βεβαίως δεν το συζητάμε, μέσα είναι από χέρι. Τα κόμματα, ε τα κόμματα; Τι κάνουν τα κόμματα εκτός από γκάλοπ; Η κυβέρνηση μήπως; Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι ο Σούπερμαν μπορεί, αν έχει την ευγενή καλοσύνη, να κανονίσει αυτά τα καθάρματα. Αλλά γιατί να την έχει;