Φυσικά και μιλάω για όλους μας. Μιας και πιστεύω πως ελάχιστοι συμπατριώτες μας δεν θα αντιδρούσαν λυσσαλέα αν ήταν να παντρευτεί η κόρη τους π,χ έναν Πακιστανό ή έναν τσιγγάνο, ή να δουλέψει ο γιός τους στην Αλβανία. Έτσι δεν είναι αδέλφια; Εμείς, ό,τι έχουμε "βιώσει" ως ρατσισμό σε ξένες κοινωνίες όπου αυτός ήταν απροκάλυπτος και κατοχυρωμένος από το νόμο, το έχουμε βιώσει είτε μέσω βιβλίων, είτε ταινιών. Και κάθε φορά σοκαριζόμαστε απ'αυτήν τη φρίκη.

Για το Απαρτχάιντ, αυτή την ακραία πολιτική των φυλετικών διακρίσεων που επέβαλε το 21% των λευκών στο υπόλοιπο τμήμα του πληθυσμού της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης, μάθαμε πως ξεκίνησε το 1948, μετά από τρεις αιώνες ακραίας αποικιοκρατίας. Το 1970 οι λευκοί κατήργησαν την πολιτική εκπροσώπηση όλων των άλλων φυλών. Αντέδρασαν με τον πιο κλασσικό τρόπο όλων όσων η ήττα τους περιμένει στην πρώτη στροφή. Για να αντιμετωπίσουν δηλαδή, τις αυξανόμενες αντιδράσεις των μαύρων, έγιναν ακόμα πιο επιθετικοί και καταπιεστικοί. Κι έτσι το 1991 έχασαν την εξουσία. Πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης που εκλέχτηκε από όλον τον λαό το 1994 ήταν ο Νέλσον Μαντέλα. Με τα λίγα που μάθαμε τα επόμενα χρόνια γι'αυτόν μας δημιουργήθηκε η πεποίθηση πως πρόκειται για μια από τις μεγάλες μορφές του 20 αιώνα κι ένας τυχερός άνθρωπος που είδε τους αγώνες του νικηφόρους. Μια εντυπωσιακή μετριοπάθεια και σύνεση από έναν άνθρωπο που πέρασε 27 χρόνια στις φυλακές των λευκών και μέσα σε μια κοινωνία όπου οι αντιθέσεις ήταν εκρηκτικές, αποδείχτηκε πως είναι μια βαθιά φιλοσοφημένη πολιτική πράξη που λύνει προβλήματα και διαπαιδαγωγεί στο μάξιμουμ. Ο Μαντέλα είναι από εκείνες τις ηγετικές προσωπικότητες όπου εύχεσαι να γεννά κάθε έθνος για το καλό του, έστω και μία τον αιώνα.

Σύντομο βιογραφικό από την Εφημερίδα των Συντακτών

Ο Νέλσον Ρολιλάχια Μαντέλα, ή «Μαντίμπα», όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά από το όνομα της φυλής του, γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου 1918 στην Ουμπάτα του Τρανσκέι.

Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Φορτ Χέιρ και στο Πανεπιστήμιο του Γουιτγουότεσραντ, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Παράλληλα εργαζόταν ως φύλακας σε χρυσωρυχείο και αργότερα ως μεσίτης στο Γιοχάνεσμπουργκ.

Το 1944, μαζί με τον Όλιβερ Τάμπο και τον Γουόλτερ Σιζούλου, ίδρυσε τη νεολαία του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ΑΕΚ) της οποίας ανέλαβε πρόεδρος το 1950. Με τον Τάμπο ίδρυσε και το πρώτο δικηγορικό γραφείο μαύρων της Νότιας Αφρικής, το 1952.

Το 1956 συνελήφθη με την κατηγορία της προδοσίας αλλά απαλλάχθηκε το 1961, την ίδια χρονιά που ίδρυσε και την οργάνωση «Λόγχη του Έθνους», η οποία επί της ουσίας ήταν το στρατιωτικό σκέλος του ΑΕΚ που είχε κηρυχθεί παράνομο έναν χρόνο νωρίτερα.

Το 1962 συνελήφθη και πάλι και καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια καταναγκαστικά έργα επειδή είχε βγει παράνομα από τη χώρα και επειδή υποκινούσε τους μαύρους εργάτες να απεργήσουν. Ακολουθεί νέα δίκη, το 1963-64 και η καταδίκη του σε ισόβια κάθειρξη, μετά την ανακάλυψη του μυστικού αρχηγείου του ΑΕΚ όπου βρέθηκε το ημερολόγιό του μαζί με διάφορα έγγραφα για τη δράση των αντάρτικων ομάδων.

Από το 1964 ήταν κρατούμενος στο νησί Ρόμπεν και το 1982 μεταφέρθηκε στη φυλακή Πόλσμουρ, όπου του επετράπη να συνεχίσει τις σπουδές του και να πάρει τελικά το πτυχίο Νομικής, το 1989. Την χρονιά εκείνη ο τότε πρόεδρος της χώρας, Πίτερ Μπότα, πρότεινε να τον απελευθερώσει υπό τον όρο να αποκηρύξει τη βία, κάτι που ο Μαντέλα δεν δέχτηκε.

Τα χρόνια που έζησε στη φυλακή και οι αγώνες του μέσα από αυτήν για την κατάργηση του Απαρτχάιντ τον κατέστησαν έναν από τους διασημότερους πολιτικούς κρατούμενους της εποχής του και ηγέτη μυθικών διαστάσεων για εκατομμύρια μαύρους Νοτιοαφρικανούς αλλά και για όλους τους καταπιεσμένους λαούς σε όλο τον κόσμο.

Μετά από 27 χρόνια στις φυλακές, στις 11 Φεβρουαρίου 1990, ο Μαντέλα αποφυλακίστηκε, μία εβδομάδα αφότου ο πρόεδρος Φρεντερίκ ντε Κλερκ νομιμοποίησε το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο.

Την ίδια χρονιά εξελέγη αντιπρόεδρος του ΑΕΚ και την αμέσως επόμενη ανέλαβε την προεδρία στη θέση του Όλιβερ Τάμπο. Μετά το δημοψήφισμα του 1992 για την κατάργηση του Απαρτχάιντ, όπου, αν και συμμετείχαν μόνο οι λευκοί κάτοικοι της Νότιας Αφρικής, εγκρίθηκε με ποσοστό 68,7%, η χώρα οδεύει προς τις πρώτες πολυφυλετικές εκλογές, στις 27 Απριλίου 1994. Το ΑΕΚ πέτυχε σαρωτική νίκη, με ποσοστό 62,65% και 252 έδρες στο 400μελές κοινοβούλιο της χώρας και ο Μαντέλα ανέλαβε πρόεδρος της χώρας σε μια πανηγυρική τελετή, παρουσία πολλών πολιτικών ηγετών απ' όλο τον κόσμο.

Το 1997 ο Μαντέλα παρέδωσε την ηγεσία του ΑΕΚ στον Τάμπο Μπέκι και δύο χρόνια αργότερα του παρέδωσε και την προεδρία της χώρας.

Από το 2004 ο Μαντέλα είχε περιορίσει σημαντικά τις δημόσιες εμφανίσεις του επειδή ήθελε να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην οικογένεια και τους φίλους του. Είχε ανακοινώσει μάλιστα την αποχώρησή του από τη δημόσια ζωή λέγοντας χαριτολογώντας: «Μη μου τηλεφωνήσετε, θα σας πάρω εγώ». Παρέμενε όμως πάντα δραστήριος στον αγώνα του για την καταπολέμηση του AIDS, την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την οικονομική ανάπτυξη της Αφρικής. Τα τελευταία χρόνια είχε εισαχθεί πολλές φορές για νοσηλεία λόγω αναπνευστικών προβλημάτων και λοιμώξεων.

Ο Μαντέλα τιμήθηκε το 1993 με το Νόμπελ Ειρήνης, από κοινού με τον πρόεδρο Ντε Κλερκ, για τις προσπάθειές τους να καταργήσουν το Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.

Ενόσω ήταν ακόμη κρατούμενος, το 1988, το Ευρωκοινοβούλιο του είχε απονείμει το βραβείο Ζαχάροφ «για την ελευθερία του πνεύματος» ενώ το 1992 τιμήθηκε με το τουρκικό βραβείο «Κεμάλ Ατατούρκ», αλλά αρχικά αρνήθηκε να το παραλάβει, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία και το δέχτηκε μόνο το 1999. Το 1998 είχε τιμηθεί από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον με το χρυσό μετάλλιο (την ανώτατη διάκριση) του Κογκρέσου, ενώ το 2006 η Διεθνής Αμνηστία τον ανακήρυξε «Πρεσβευτή της Συνείδησης», που είναι η υψηλότερη διάκρισή της.

Τον Νοέμβριο του 2009 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ανακήρυξε τη 18η Ιουλίου «Ημέρα του Μαντέλα» και κάλεσε όλους τους ανθρώπους να αφιερώσουν 67 λεπτά από τον χρόνο τους για να κάνουν κάτι θετικό για τον πλησίον τους, τιμώντας τα 67 χρόνια που ο Μαντέλα αφιέρωσε στον αγώνα του κατά του ρατσισμού.

Το 1994 είχε αναγορευτεί επίτιμος διδάκτορας της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Έγραψε δύο αυτοβιογραφικά βιβλία, τον «Μακρύ δρόμο προς την ελευθερία» και το «Συζητήσεις με τον εαυτό μου»

που έγιναν διεθνή μπεστ-σέλερ.

Το 1998, την ημέρα των 80στών γενεθλίων του, παντρεύτηκε την Γκράσα Μασέλ, τη χήρα του πρώην προέδρου της Μοζαμβίκης Σαμόρα Μασέλ με την οποία είχε δεσμό τα τελευταία χρόνια. Είχε ήδη χωρίσει, το 1992, από την δεύτερη σύζυγό του, Ουίνι Μαντέλα, με την οποία απέκτησε δύο κόρες. Με την πρώτη σύζυγό του, Έβλιν Ντόκο, με την οποία χώρισε το 1957 μετά από 13 χρόνια έγγαμου βίου, απέκτησε δύο γιους και δύο κόρες, η μία εκ των οποίων πέθανε σε βρεφική ηλικία. 

Ακολουθεί ένα ντοκιμαντέρ του BBC στα αγγλικά, με τίτλο "Ποιος είναι ο Νέλσων Μαντέλα". Πατώντας εδώ θα σας εμφανιστεί.