Σήμερα, όλα είναι διαθέσιμα και όλα είναι, σε αρχική επαφή, ίδια μεταξύ τους, καθώς μιλάμε για ηχητικά αρχεία σε κάποιο cloud, όχι για κάποιο "προϊόν" με συγκεκριμένες διαστάσεις και packaging που κατέληγε σε ειδικό χώρο μέσα στις κατοικίες των ακροατών, χώρο που τότε ονομάζαμε "δισκοθήκη". Αυτή η 24/7 διαθεσιμότητα, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς με όρους 101 Ψυχολογίας, προφανώς κάνει τη σχέση λιγότερο συναισθηματική και, αυτόχρημα, λιγότερο σημαντική.

Κάποτε, πχ, ήταν λογικό σε μία χώρα σαν την Αγγλία να κυκλοφορούν τρεις (3) εβδομαδιαίες μουσικές εφημερίδες. Τρεις!!! Και έβλεπες στο subway τον δικηγόρο με το κοστούμι του να έχει διπλωμένο το Melody Maker πάνω από τον χαρτοφύλακά του. Γιατί, πολύ απλά, ήταν η εποχή που η μουσική είχε σημασία. Αφουγκραζόταν τα πάντα. Αποτύπωνε ακόμα περισσότερα.  Καθόριζε πολλά. Έδινε στίγμα. Music used to matter.  

Τι να κάνουμε, οι εποχές άλλαξαν και πλέον η μουσική δεν έχει σημασία - δεν έχει νόημα να απορούμε, όπως αντίστροφα απορούσε ο Don Draper στα 60s "When did music become so important?"

Τι έχει σημασία σήμερα; Να δηλώσεις, μέσω του instagram, το περίφημο "ήμουν και εγώ εκεί". Δηλαδή η συναυλία είναι το ίδιο λειτουργική, ως αφορμή, με έναν αγώνα ποδοσφαίρου, με την απόδραση το τριήμερο του Αγ. Πνεύματος, με τη βραδυνή επίσκεψη στο γυμναστήριο, με το πρώτο μπάνιο το Πάσχα, με τις καλοκαιρινές διακοπές, με την πρώτη μέρα στο σχολείο του παιδιού, με το ότι ολοκλήρωσες ένα training στο linkedin learning κ.ο.κ.

Και πάλι, για να μην κάνετε τον κόπο να μoυ ρίξετε την ταμπέλα του "boomer", να ξεκαθαρίσω ότι αφενός δεν αισθάνομαι άβολα με την ταμπέλα (τη φοράω και μόνος μου δηλαδή), αφετέρου όλα τα παραπάνω απλά τα καταγράφω ως γεγονότα - δεν μας ενδιαφέρει αν είναι καλά ή κακά.

Αυτό, ίσως, εξηγεί (δεν δικαιολογεί) και γιατί έχουμε τόσους πολλούς social media users που τα βάζουν και με τους (κάθε) Coldplay και με το κοινό τους: νιώθουν ότι το παιχνίδι δεν έχει πια θέση για εκείνους, ότι δεν ξέρουν καν τους κανόνες. Όχι, για να πας σε συναυλία πρέπει πρώτα να κατέβεις σκαλιά, όχι να ανέβεις. Πρέπει το παπούτσι να κολλάει κάτω στο πάτωμα, γιατί κανείς δεν έχει σφουγγαρίσει τις χυμένες μπίρες. Και, φυσικά, δεν πρέπει να χαμογελάς - "εμείς" τα κάναμε αλλιώς. Αστειότητες, δηλαδή, γιατί, απλούστατα, πάντοτε υπήρχαν και τέτοια shows. 

Γιατί, όμως, τα γράφω όλα αυτά (αν υποθέσουμε ότι έχει μείνει κάποιος να διαβάζει στην έβδομη παράγραφο); Γιατί το βράδυ της Πέμπτης είδαμε μία συγκλονιστική συναυλία. Και, εννοείται, όποιος δεν ήταν εκεί δεν το αντιλήφθηκε. Είναι όμως πολύ πιθανό να μην το κατάλαβαν ούτε καν αρκετοί από τους χιλιάδες παρόντες εκεί, μπροστά στη σκηνή. Σε ποια συναυλία αναφέρομαι; Ε αυτό σηκώνει αυτόνομο post!